เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 88 เธอยอมช่วยเขา
ไม่นานนัก เขาเห็นเด็กๆ เข้ามาในห้องรับแขก นภาลัยยืนอยู่ข้างลัมโบร์กีนี
ฝีเท้าขึ้นไปชั้นบนดังขึ้น เด็กๆ เปิดไฟห้องทำงาน
“คุณพ่อ! คุณแม่มีงานออกแบบเยอะมากเลย แต่อยู่ที่หมู่บ้านซันไลต์ พ่อพาเธอไปเอาได้ไหมครับ?” แชมป์ดีอกดีใจสุดจะบรรยาย เข้าไปคว้ามือเขาเอาไว้ “คุณพ่อ! คุณต้องเชื่อใจคุณแม่นะ! ไม่แน่เธออาจจะช่วยคุณผ่านความยากลำบากครั้งนี้ไปได้!”
“นั่นสิคะ ไม่ว่ายังไง ไปดูต้นฉบับเธอก่อนเถอะค่ะ!” ขวัญข้าวก็พูดเช่นกัน “ลุงปวิธบอกเราทุกอย่างแล้ว! เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เจอสถานการณ์ลำบากก็ต้องเผชิญหน้าด้วยกัน!”
ในขณะนี้ ภีมพลถึงขั้นสงสัยว่า นภาลัยกับแชมป์เป็นแก๊งเดียวกัน!
แชมป์ทำต้นฉบับรั่วไหล นภาลัยเอาต้นฉบับมาสร้างความดีความชอบ
แต่เขาไม่มีทางเลือก ผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปก่อนค่อยว่ากัน
เขาจึงลงมาชั้นล่าง
เห็นเขาเดินออกมาจากห้องรับแขก เดินมาที่ลัมโบร์กีนี นภาลัยก็เกิดความรู้สึกซับซ้อน เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกลูกชายขุดหลุมเสียแล้ว
คนขับรถเปิดประตูรถ ทั้งสองเข้าไปในนั่งรถ
ลัมโบร์กีนีขับตรงไปที่หมู่บ้านซันไลต์ในคืนนั้น
ระหว่างทางทั้งสองเงียบเป็นเวลานานมาก
เธอเป็นคนเอ่ยปากก่อน “เฮ้ ยังไงนายก็ต้องบอกหน่อยนะว่าต้องการผลงานแบบไหน? ฉันไม่เข้าใจโปรเจ็คนี้ด้วย เมื่อก่อนว่างไม่มีอะไรทำ ก็เคยวาดต้นฉบับลายมืออยู่บ้าง ฉันวาดทุกอย่าง มีหลายแบบผสมกัน”
“ชุดราตรีชายหญิง เครื่องประดับเต็มยศ รองเท้าก็เอาด้วย” ภีมพลไม่ได้หวังมากนัก สิ่งที่ขาดมันเยอะเกินไป พึ่งเธอแค่คนเดียวจะเติมเต็มได้ยังไง
แต่ถ้าเธอคือเอ็มม่า เธอก็อาจจะทำได้
เอ็มม่าคือนักออกแบบที่แปลกประหลาดมาก หนึ่งปีออกผลงานแค่หนึ่งชิ้น แต่สำหรับคนที่ชอบงานออกแบบเป็นพิเศษแล้ว แค่ออกผลงานหนึ่งชิ้น ไม่ได้หมายความว่าจะวาดเพียงหนึ่งรูป
รถขับเข้ามาในหมู่บ้านซันไลต์แล้ว จอดในลานบ้านไม้ไผ่
เมื่อสาวินเห็นไฟรถก็รีบพุ่งตัวออกมาจากบ้าน!
ประตูรถเปิดออก นภาลัยเพิ่งลงจากรถ สาวินก็เข้าไปกอดเธอแล้วหมุนไปรอบๆ!
“อาจารย์! ทำไมอาจารย์ไม่บอกอีกแล้ว?!” สาวินตื่นเต้นมาก “คิดถึงอาจารย์มากเลยอ่ะ!”
“โอ๊ย ระวังหน่อย!” นภาลัยตกใจจนโอบคอเขาไว้แน่น กลัวจะโดนเหวี่ยงออกไป “รีบวางฉันลง!”
สาวินยังโวยวายไม่พอ ภีมพลแยกเขาออก ในดวงตากระจายรังสีเฉียบคม!
การมาของเขาทำให้สาวินตกใจสะดุ้งโหยง! ตาเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ!
นภาลัยคุยกับเขา “ฉันกลับมาเอาของนิดหน่อย เดี๋ยวไปแล้ว” จากนั้นก็เดินไปที่ห้องห้องหนึ่ง
ภีมพลยกเท้าเดินตามไป สาวินตอบสนองทันที รีบไปขวางตรงหน้าเขา——
“ห้องนี้คุณเข้าไปไม่ได้!”
แววตาภีมพลหนักอึ้งเล็กน้อย จ้องเขาด้วยความเย็นชา
นภาลัยเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
ภายใต้แสงจันทร์ ชายสองคนจ้องมองกัน สาวินแน่ใจแล้วว่าเขาจะไม่บุกเข้าไปจึงวางสองมือที่กางออกลง
ห้านาทีต่อมา นภาลัยถือกระเป๋าใบหนึ่งออกมา
สาวินไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกว่าอาจารย์จะโดนบีบบังคับ “อาจารย์ เขา……”
“เราไปกันก่อนนะ” นภาลัยยิ้มขณะมองสาวิน “ธุระในหมู่บ้านฝากนายด้วย มีเวลาฉันจะกลับมา”
“เฮ้ อาจารย์!”
สาวินมองรถขับออกไป ก็ไม่เหมือนโดนบังคับนี่หน่า
เธอเอาของอะไรไป?
ระหว่างทางกลับเมือง ไฟในรถสว่างไสวมาก
นภาลัยหยิบต้นฉบับออกมาจากกระเป๋ายื่นให้เขา “นายดูสิว่ามีอันที่ถูกใจไหม ฉันหยิบๆ เอามาจำนวนหนึ่ง”
เอามาจำนวนหนึ่ง?
หยิบๆ มา?
ภีมพลมองเธอ แล้วยื่นมือไปรับต้นฉบับกองหนา
เมื่อเห็นแผ่นแรก ก็รู้สึกหูตาสว่างขึ้นมา!
นี่คือชุดราตรีสีแดงตัวหนึ่ง ความรู้สึกย้อยของผ้า รูปแบบ มันเหนือกว่าการออกแบบของญาณีหลายระดับเลย ทุกรายละเอียดจัดการได้อย่างเหมาะสมมาก
“ปกติฉันชอบวาดภาพ” นภาลัยพูด “นอกจากสอนเด็กๆ วาดภาพแล้ว มีเวลาก็จะออกแบบเองไปเรื่อย ภาพพวกนี้เป็นต้นฉบับลายมือทั้งหมด แม้แต่แชมป์กับขวัญข้าวก็ไม่เคยเห็น นายเป็นคนที่สองที่ได้เห็นต้นฉบับพวกนี้”
งั้นสาวินก็ไม่เคยเห็นเหรอ?
ภีมพลพลิกดูสองสามแผ่น ทุกแผ่นให้ความรู้สึกเซอร์ไพรส์สดใหม่และหวั่นไหวกับเขา
มันไม่ใช่ภาพที่วาดไปเรื่อยเลย ทุกแผ่นคืองานชั้นยอด ความเหมาะสมของสีสันงดงามสมบูรณ์แบบมาก
“พรุ่งนี้เธอไปเจอราชินีกับฉันเถอะ!” เขาหันสายตาส่งคำเชิญที่นอบน้อมจริงใจที่สุด “ราชินีอยากฟังแนวคิดการออกแบบเธอแน่ๆ ช่วยแล้วต้องช่วยให้ถึงที่สุด”
