เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 93 พาเธอไปเดต
นภาลัยเดินไปหาเขา เทชาลงในอีกแก้วหนึ่ง “เดต?”
“เธออยากจะทำอะไรก็ได้ อยากไปไหนก็ไป” เขาดื่มอีกครั้ง เสียงดูน่าฟัง “ฉันสามารถทำความปรารถนาของเธอได้สมปรารถนา ของเพียงเป็นสิ่งที่ฉันทำได้”
เขาคิดจะทำอะไร?
ใกล้ชิดกับเธอ อยากลองรู้จักเธอ?
นึกถึงภาพความสนิทสนมของญาณีและเขาที่ห้องทำงาน ในใจนภาลัยเต็มไปด้วยความระแวง
“คำพูดนี้นายเคยพูดกับผู้หญิงมาแล้วกี่คน?” เธอทั้งพูดแกล้งและพูดจริงจัง
“นอนไปกี่คน ก็พูดไปเท่านั้น” ภีมพลพูดอย่างจริงใจ
“งั้น……” เธอดื่มไวน์อึกหนึ่ง “งั้นนายนอนด้วยกี่คน?”
ภีมพลเพียงแค่มองไปที่เธอ แต่ไม่ได้ตอบไปตรงๆ รู้สึกเรื่องนี้มันไร้สาระ
“วางแพลนพรุ่งนี้ไว้ เธอค่อยบอกฉันพรุ่งนี้เช้าก็ได้” ภีมพลยื่นมือไปทัดผมที่ใบหูของเธอ ทันใดนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้หูของเธอ “วันนี้เธองดงามจริงๆ”
มีอยู่ช่วงวินาทีหนึ่งใจของนภาลัยเหมือนได้ยินเสียงดอกไม้ที่ผลิบาน
เธอในวันนี้ ทำให้ภีมพลตกตะลึง
ช่วงดึก สองคนนอนอยู่บนเตียงนุ่ม เธอนอนอยู่ข้างเขา
“ที่จริงฉันก็ดีใจ” นภาลัยรู้ว่าภีมพลยังไม่นอน “งานออกแบบพวกนั้นเกือบจะไม่ได้เห็นโลกกว้าง คิดไม่ถึงกลับได้รับการยอมรับจากราชินี ถือว่ายังมีประโยชน์”
“วันนี้ต้องขอบคุณเธอจริงๆ” ภีมพลพูดสิ่งในใจ เสียงของเขากลมกล่อมเหมือนแก้วน้ำที่ชงกาแฟ “คิดไม่ถึงว่าเธอจะเซอร์ไพรส์ได้ใหญ่ขนาดนี้”
เช้าวันถัดไป
นภาลัยตื่นแต่เช้า เพื่อทำหมี่ให้เขา
เพราะต้องไปเดต อารมณ์ของเธอใช้ได้เลยทีเดียว หญิงสาวต่างชอบเที่ยวแถมยังไปกับพี่ชายหล่อเหลา?
พ่อบ้านปวิธรู้สึกดีใจ รู้สึกว่ายิ่งนานเข้าบ้านก็เริ่มดูอบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ
ตอนที่ภีมพลเดินลงมา เผยรอยยิ้มบนริมฝีปาก อารมณ์ดีใช้ได้
“คุณภีมสวัสดีตอนเช้า” พ่อบ้านพูดอย่างมีความสุข
“หวัดดีตอนเช้า”
ภายในห้องเด็กชั้นบน
“ขวัญข้าว ปาปี๊พาหม่ามี๊ไปเที่ยวแล้ว” แชมป์ออกมาจากผ้าห่ม ผมเผ้ายุ่งเหยิง “เดาสิพวกเขาจะไปไหนกัน?”
เธอนั่งอยู่บนเตียง ขยี้มตาเบาๆ “ไม่คิดจะพาเราไปด้วยหรอ?”
“แม้พวกเขาจะพาไป พวกเราก็ต้องปฏิเสธ!” แชมป์พูดบอก “เวลาแบบนี้จะไปเป็นก้างขวางคอไม่ได้!”
“พี่ชาย พี่ว่าหม่ามี๊ยอมช่วยปาปี๊เป็นเพราะพวกเราจริงไหม? จะไม่มีสักนิดที่เป็นเพราะชอบปาปี๊?”
คำถามนี้มันยากเกินไป แชมป์ตั้งใจคิด!
“ไม่แน่หรอกนะ” แชมป์พูดตอบ “แต่ปาปี๊ดูดีแบบนั้น ต้องมีสักวันที่หม่ามี๊หลงรักปาปี๊!”
ชั้นล่าง ภีมพลและนภาลัยกินข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อย
ทั้งสองเตรียมพร้อมออกเดินทาง นภาลัยมองขึ้นไปชั้นบน “แชมป์กับขวัญข้าว…….”
“เป็นเดตของพวกเรา” ภีมพลเรียกสติเธอ “ไม่ต้องพาเด็กซนทั้งสองไปเถอะนะ?”
เธอคิด เดินตามเขาไปที่สวน
สายตาสะดุดเข้ากับรถแลมโบกินี่ “คงไม่ได้ขับคันนี้ใช่ไหม? สะดุดตาเกินไปนะ ง่ายจะถูกสะกดรอย”
“เชื่อเธอ”
“ไป!” นภาลัยเดินไปที่ประตูใหญ่ มีแสงส่องประกายนับไม่ถ้วนบนตัวเธอ
ภีมพลเดินตามไป “คงไม่ใช่ว่าจะเดินไปหรอกนะ?”
“นายบอกแล้ววันนี้จะเชื่อฟังฉัน!” เธอวิ่งไปหมุนตัวหันมาเป็นวงกลม “เดินเยอะจะได้แข็งแรง! เดินไม่ไหวค่อยเรียกรถ!”
ทั้งๆที่มีรถมีคนขับ กลับจะเรียกรถ?
แต่วันนี้ภีมพลยอมเชื่อฟังเธอ
พ่อบ้านปวิธยืนส่งด้วยสายตาอยู่ที่ห้องรับแขก มองดูคุณภีมและคุณนายเดินไปไกล
เขารู้สึกปีติยินดี
คุณภีมไม่ได้ยิ้มแบบมีความสุขมานานแล้ว
“เฮ้ นานเคยเล่นว่าวไหม?” นภาลัยเดินไปถามไป
ภีมพลเดินตากสายลม “ไม่เคยนะ”
“อย่างนั้นวันนี้เราไปเล่นว่าวกันเถอะ?” เธอหันมาครึ่งตัว เดินวิ่งอยู่หน้าเขา “มีลมและแสงแดด ไม่มีเมฆครึ้มเหมาะจะเล่นว่าว!”
บอกแล้วว่าจะฟังเธอ
สำหรับภีมพล ขอเพียงได้อยู่กับเธอ เหมือนกับว่าจะทำอะไรก็ได้หมด
ตอนนี้ทั้งสองเดินไปซื้อว่าง จากนั้นไปที่ริมแม่น้ำทุ่งหญ้ากว้างใหญ่
“เอาเรื่องทุกข์ทั้งหมดของนายลอยทิ้งไปให้หมด!” นภาลัยสอนเขาว่าเก็บเชือกยังไง “มา แข่งกันใครทำได้สูงกว่ากัน!”
มองดูเธอถือว่าวแล้ววิ่ง เหมือนทูตที่ตกลงมายังโลกมนุษย์
“แข่งก็แข่ง!” เขาภีมพลกลัวใครที่ไหน?
เขาวิ่งตามไป! ว่าวในมือก็ปล่อยออกไป
เสียงหัวเราะมีความสุขล่องลอยในอากาศ พวกเขากำเชือกและวิ่ง! ว่าวที่สวยยิ่งลอยยิ่งสูง
“มีความสุขไหม?”
นภาลัยและเขานั่งลงบนพื้นหญ้า กำเชือกในมือ มองไปยังว่าวที่เต้นรำอยู่บนท้องฟ้า
ภีมพลหันกลับไปมอง จัดการกับผมที่ปลิวไปมาตามลมบนใบหน้าเธออย่างอ่อนโยน “เธอมีความสุขฉันก็มีความสุข”
