เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 96 มาไม่ใช่จังหวะที่ดี

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 96 มาไม่ใช่จังหวะที่ดี

ตอนที่นภาลัยออกมาจากห้องน้ำ ภีมพลเก็บความคิดกลับไป ไม่อาจละสายตาจากร่างของเธอได้

ผมยาวที่ดูชื้น ใบหน้าเล็กที่แดง บนตัวมีผ้าคลุมอาบน้ำคลุม

“นายไปอาบน้ำเถอะ” เสียงของเธอน่าฟัง

ภีมพลพยักหน้า เดินไปทางเธอ

ตอนที่ทั้งสองคนชนไหล่ เธอรู้สึกว่าใจของเธอเต้นโครมครามตลอดเวลา

จนได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิดไปเธอจึงถอนหายใจ นภาลัยทุบไปที่อกตัวเอง ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีก็รู้สึกตื่นเต้น?

หรือเป็นเพราะว่าห้องค่อนข้างเล็ก? เขาตัวค่อนข้างใหญ่?

ตอนกลางวันที่ได้ใช้เวลาด้วยกัน เธอรู้สึกว่าสนิทกับเขาขึ้นมาเล็กน้อย

ตั้งแต่เขามาในห้องพัก เธอรู้สึกว่ามีกำแพงกั้นเขาและเธอไว้อยู่ เหมือนว่าเขาปิดกั้นตัวเองเอาไว้

ดังนั้นเรื่องเพลิงไหม้…….ยังจะถามไม่ได้

ตอนนี้ยังไม่ได้

ภีมพลอาบน้ำเสร็จออกมา นภาลัยนิ่งอึ้งอย่างเห็นได้ชัด “นาย….ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า?”

เขาเผยรูปร่างที่กำยำ ซิกแพคพวกนั้นช่างน่ามอง “มีวันไหนเธอเคยเห็นฉันนอนใส่ชุดนอนกัน?”

“…….”

เธอถูกต้อนจนพูดไม่ออก เธอรีบเก็บสายตา

วันนี้ค่อนข้างเหนื่อย ดังนั้นภีมพลตรงไปเปิดผ้าห่มและนอนลงบนเตียง

เตียงแคบมาก เพียงหนึ่งเมตรสองเซนติเมตร

แค่เขาขึ้นไป เหลือที่ว่างให้เธอก็ไม่เยอะแล้ว

“ขึ้นมาสิ” ภีมพลมองไปที่เธอ

นภาลัยรู้สึกปวดหัว ไม่รู้ว่าคืนนี้เป็นอะไรไป รู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก โดยเฉพาะตอนที่เขามองมาที่เธอ

เธอพยายามอดทนกับความรู้สึกประหลาดในใจเธอ ขึ้นไปบนเตียง

เพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงมา เธอทำได้เพียงพิงไปที่ร่างของเขา

ภีมพลค่อยๆยื่นมือออกไป มือหนาโอบกอดไหล่ของเธอ

เธอเงยหน้าสายตาจ้องมองไปที่เขา “…….” คิ้วที่คมเข้ม ดวงตาที่ดำลึก จมูกโด่งสูง หน้าตานี้มันหล่อเกินไปแล้ว

ภีมพลมองตามสายตาของเธอ “มองพอหรือยัง?”

“นายดูแลตัวเองยังไงนะ?” เธออดที่จะถามวิธีดูแลผิวของเขา “ปกติก็ไม่เห็นนายใช้ครีมบำรุงอะไร นายอายุตั้ง 38 แล้วรอยย่นบนใบหน้ายังไม่มี”

ภีมพลค่อยๆยกริมฝีปากโค้ง ตอนที่เธอคิดว่าเขาจะพูดถึงอะไรสักอย่างที่แปลก เธอกลับได้ยินเพียงสี่คำ “พระเจ้าสร้างมา”

“เฮอะ……..!” เธอเอาหัวซุกไปในอ้อมอกเขาและหายใจดังนอนหลับไป

ภีมพลยื่นอีกมือไปปิดไฟและดึงผ้าห่มบนตัวเธอขึ้นมา ไม่ว่าวันนี้เธอจะพาเขามาด้วยจุดประสงค์อะไรก็ตาม แต่ก็ได้มอบความสุขและความสงบที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน

ยามเย็น เมืองไนร์ก้า เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

แสงไฟของรถส่องเข้ามาในวิลล่า แชมป์และขวัญข้าวกำลังใช้หมอนตีกันอยู่บนโซฟาอย่างสนุกสนาน พวกเขาหันไปมองนอกหน้าต่าง

พ่อบ้านปวิธรีบวิ่งมาต้อนรับ

“ไม่ใช่โทรมาบอกว่าจะไม่กลับมาแล้วเหรอ?” แชมป์สงสัย

ขวัญข้าวมองไปที่พี่ชาย “คงจะไม่ใช่ปาปี๊กับหม่ามี๊หรอก”

“เย็นขนาดนี้จะเป็นใครล่ะ? นี่ไม่ใช่ที่ที่คนทั่วไปจะเข้ามาได้นะ!”

ในสวนที่มีดอกกุหลาบบาน ลมเย็นพัดเย็นสบาย

คนที่อยู่ในรถกำลังลงมา พ่อบ้านปวิธยืนต้อนรับอย่างนอบน้อม “สวัสดีครับคุณนาย”

ผ้าไหมพยุงคะนึงนิตย์เดินเข้าไปในห้องรับแขก พ่อบ้านปวิธรีบเดินตาม

เพิ่งจะเข้ามาในห้องรับแขก พวกเธอไม่ได้สังเกตเห็นผู้ใหญ่สองคน

แต่กลับเห็นเด็กน้อยสองคนที่เหยียบอยู่บนโซฟา

พี่ชายน้องสาวผมเผ้ายุ่งเหยิง รองเท้ากระจัดกระจายไปสี่ทิศ หมอนร่วงหล่นลงมา

เด็กๆมองไปทางคนที่ยืนอยู่หน้าประตู และมองตากันสักครู่

เป็นคนที่แปลกประหลาด คลุมผ่าครึ่งหน้า! แถมยังคลุมไว้อย่างมิดชิด! แถมยังสวมถุงมืออีก!

แต่เด็กทั้งสองต่างรู้สึกถึงความเย็นที่แปลกประหลาด

พ่อบ้านปวิธรีบเดินเข้ามา “คุณชายแชมป์ คุณหนูขวัญข้าว ท่านนี้คือแม่ของคุณภีม รีบลงมาเรียกคุณยาย”

เด็กๆอึ้งไปชั่วขณะ พี่น้องทั้งสองมองตากัน รีบใส่รองเท้าและลงจากโซฟา

“สวัสดีครับ/ค่ะคุณยาย!”

ทั้งสองยืนจับมือกันอยู่ที่โต๊ะส่งเสียงไปยังหน้าประตู พูดเสียงชัดถ้อยชัดคำ ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดู!

คะนึงนิตย์สายตาเย็นชามองไปยังเด็กทั้งสองอย่างแปลกใจ เธอมองไปยังชั้นบน อดไม่ได้ที่จะถาม “ภีมพลกับนภาลัยล่ะ? ให้พวกเขาลงมา”

พ่อบ้านปวิธตอบกลับอย่างนอบน้อม “คุณภีมพาคุณนายไปข้างนอกแล้ว”

“ดึกขนาดนี้ยังไม่กลับ?”

เวลานี้เอง แชมป์ก็พูดแทรก “คืนนี้พวกเขาไม่กลับมา! ไปเดทแล้ว!”

สีหน้าของคะนึงนิตย์ดูดุร้ายขึ้นมาทันที สายตาหันกลับไปมองที่แชมป์อีกครั้ง “นายพูดอะไรนะ?” จากนั้นเด็กทั้งสองก็เดินเข้ามา