เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 100 ฉันรู้จุดอ่อนของเขาแล้ว
ภีมพลเอาผ้าห่มออกลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า นภาลัยลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ทำไม? เขาคิดจะไม่ตอบใช่ไหม?
จนเขาสวมเสื้อผ้าและออกไปจากห้อง เธอถึงมีสติกลับมา
“เฮ้!” รีบลุกขึ้นจากเตียงมาเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมเสร็จใส่รองเท้าและวิ่งตามไป
วิ่งลงมาข้างล่างวนหารอบๆ ในที่สุดเธอก็เจอเขาอยู่สวนด้านหลัง!
เมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนมือไขว้หลังอยู่ที่ริมสระ เธอถอนหายใจ เดินไปหาเขา
“นายทำอะไร?” หันไปมองใบหน้าครึ่งซีกของเขา ”คงไม่ใช่ว่าโกรธใช่ไหม?”
“ไม่ต้องถามเรื่องเกี่ยวกับไวศิษฎ์” เขาดูเย็นชา สายตามองไปข้างหน้า “และก็ไม่ต้องคิดจะไปเข้าใจเขา หากเขาเข้าใกล้เธอ มันต้องไม่ใช่เรื่องดี!”
นึกถึงคำพูดที่เด็กนั้นพูดในห้องทำงาน จนถึงตอนนี้เขายังคงรู้สึกโกรธ
นภาลัยเดาไม่ออกแล้ว เขาเกลียดศิษฎ์ หรือเป็นห่วงศิษฎ์?
“เขาเป็นลูกเก็บนาย?” นภาลัยยืนมือไปจับไหล่เขาพลิกกลับมา ถามอย่างจริงจัง “ตอบฉันสิ!”
การคาดเดาของเธอทำให้ภีมพลแปลกใจ หรือว่าเธอจะเข้าใจเป็นแบบนี้มาตลอด?
“มองมาที่ตาฉัน!” นภาลัยเอามือไปวางที่ไหล่เขา จ้องตาเขา “ห้ามโกหก!” อยู่ดีๆในใจก็มีความรู้เศร้าขึ้นมาเล็กน้อย!
“ใครตอนเด็กไม่เคยคึกคะนองบ้าง?” เธอพูดไว้หน้าเขา “ฉันว่ามันเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องรู้?”
“ไม่ใช่” เขาตอบอย่างจริงจัง และพูดเสริม “เขาไม่ใช่ลูกเก็บของฉัน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของฉัน”
ประโยคหลังที่พูดออกมา……..นภาลัยรีบชักมือออก ในใจเหมือนมีความร้อนแปลกประหลาดไหลอยู่
เขาหันหลังเดินออกไป เธอมีสติกลับมารีบวิ่งตามเขาไป “นายจะไปไหน?”
“ไม่ได้เอาสารอาหารเหลวมา” ภีมพลเดินไปพลางพูดไป “ฉันหิวแล้ว”
“อย่างนั้นนายก็กลับไปที่ห้องก่อน” ความคิดของเธอเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปเตรียมอาหารเช้า!”
ไวศิษฎ์ไม่ใช่ลูกเก็บของภีมพล ไม่ต้องบอกว่าในใจของนภาลัยรู้สึกดีใจขนาดไหน?
เมืองไนร์ก้า
ญาณีจอดรถไว้ข้างแม่น้ำ เธอรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก
หน้าอกเหมือนกำลังถูกกดทับทำให้หายใจไม่ออก! ทุกการหายใจกระทบการเต้นของหัวใจ
หันไปมองนอกรถ เธอถอดเข็มขัด เปิดประตูลงไปจากรถ
เดินอยู่ข้างแม่น้ำ ตากลม ใจรู้สึกย่ำแย่มาก!
ในความรัก เธอพ่ายแพ้ถึงที่สุดเลย
ความพยายามหลายปี เดิมคิดว่าอยู่ใกล้กับเขาเลย แต่มันเป็นความรู้สึกเข้าใจผิดไป
เดิมที่ควรเป็นชีวิตที่สวยงามของเธอญาณี แต่กลับพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่ง เธอยอมรับไม่ได้!
เธอยอมรับไม่ได้ที่ได้เข้าใกล้ขนาดนี้แต่ก็ยังเหมือนคนแปลกหน้า
เดินไปเดินมา ก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ข้างหน้า…….
ไวศิษฎ์เดินโอบหญิงผมทองเดินมาทางนี้ ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดรัดรูปเผยให้เห็นสะดือ ด้านล่างสวมกระโปรงสั้น สวมส้นสูงเท่าฟ้า
รูปร่างหน้าตาไม่เลว
ญาณีไม่ได้แปลกใจ เขาเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า สามวันหนึ่งคนเป็นเรื่องปกติ
“สองสามวันนี้ฉันมีธุระ เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ไวศิษฎ์โอบไหล่ผู้หญิงคนนั่น “รอฉันทำธุระเสร็จค่อยว่ากัน และก็ไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก”
“นายไม่ไปแข่งที่นอร์เวย์หรอ?” หญิงสาวหันมา
“ไม่แข่ง” ไวศิษฎ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันอยากต่อยคน”
“ศิษฎ์ ใครทำให้นายโกรธ?” หญิงสาวถาม
ไวศิษฎ์เงยหน้าขึ้น เห็นญาณีที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาหยุดเดินและปล่อยมือหญิงสาว “เธอกลับไปก่อน ฉันมีธุระ”
หญิงสาวมองไปที่เขา และมองไปตามสายตาของเขาที่มองผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล
รูปร่างสูง เสื้อผ้าดูทันสมัย ให้ความรู้สึกเรียบหรูกับคนที่เห็น
“เธอเป็นใคร?” หญิงสาวผู้ด้วยเสียงเบา แต่เก็บซ่อนความหึงไว้ไม่อยู่
ไวศิษฎ์พูดอย่างรำคาญ “ไม่อยากเลิกก็ไสหัวไป ตอนนี้เดี๋ยวนี้”
หญิงสาวไม่ยอมจ้องไปที่ญาณี! และทำได้เพียงหันหลังเดินจากไป เดินไปและหันกลับมามองสถานการณ์
ไวศิษฎ์เดินไปข้างหน้า หยุดอยู่ข้างหน้าญาณี มองดูไหล่ของเธอ “แผลหายดีขึ้นไหม? พี่ญาณี”
“นายอารมณ์ไม่ดี?” แค่พริบตาเธอก็ดูออก “พอดี อารมณ์ฉันก็ไม่ดี เดินไปด้วยกันเถอะ?”
ตอนนี้ทั้งสองเดินเล่นอยู่ข้างแม่น้ำ
เงียบอยู่หลายนาที ญาณีพูด “แผลไม่เป็นไรแล้ว” จากนั้นก็ถามเขา “วันนั้นที่ภีมพลโกรธ เป็นเพราะนายไปที่หมู่บ้านซันไลต์? บังเอิญที่นภาลัยก็อยู่ด้วยใช่ไหม?”
“ใช่” ไวศิษฎ์ยิ้ม “ฉันรู้จุดอ่อนของเขาแล้ว”
