เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 102 เป็นเขาที่รักเธอหรือเป็นเธอที่รักเขา?
“ไวศิษฎ์?” นภาลัยสงสัย “เขามาทำอะไรที่นี่?”
สาวินเล่าเรื่องสิบวันที่เขาพักอยู่ที่นี่ เป็นคนเริ่มสอนศิลปะให้เด็กๆเอง เขาบอกนภาลัยไว้แล้ว
นภาลัยได้ยินก็ตกใจ “เขามาสอนศิลปะเด็กๆ? เขาไหวหรอ?”
“น่าจะเป็นจิตรกรมืออาชีพ ฝีมือไม่เลว เมื่อวานเด็กๆยังเตรียมของขวัญบอกลาให้เขาด้วย สิบวันมีแต่ความรู้สึกดีๆ”
จากนั้นสาวินก็นำภาพวาดสองภาพของเขาออกมาจากในห้อง “คุณดู สีสันในรูปเป็นยังไงบ้าง?”
นภาลัยมองไปที่เขาอย่างแปลกใจ “ดูแล้วหลายวันมานี้ความสัมพันธ์ของพวกนายไม่เลวเลย?” รับภาพมา มองดูผ่านๆ ในใจก็วิเคราะห์ “สวยมาก มีความสามารถ”
“ตัวเขาก็พอใช้ได้ ยังมาช่วยล้างจานชามด้วย”
นภาลัยกลับมาที่หมู่บ้านไม่นาน ก็ช่วยกันตรวจร่างกายชาวบ้านพร้อมกับสาวิน
และตากยาแยกเป็นชนิดต่างๆ
นภาลัยไม่ได้นอนค้างที่นี่ เธอมาเป็นครั้งคราว กลับมาที่หมู่บ้านเธอก็ดูยุ่งตลอดเวลา
กลับมาที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าเวลาก็ดึกแล้ว
เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงค่ำ วันนี้ไม่มีแสงจันทร์ส่อง ดวงดาวมีเพียงเล็กน้อย
ภายในสวนมีดอกกุหลาบที่กำลังจะบานแต่เหมือนถูกห่อด้วยผ้าก็อซอีกชั้นหนึ่ง ท่าทางที่เหมือนจะบานออกพัดปลอวตามสายลม ดูงดงามอย่างมาก
ภายในวิลลาใหญ่ ไฟในห้องรับแขกยังสว่าง
ภีมพลนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา เขาเม้มริมฝีปาก ออร่าความดุร้ายแผ่ทั่วตัวเขา
พ่อบ้านปวิธยืนอยู่หน้าห้องรับแขก หันมองไปมา คุณนายทำไมยังไม่กลับมา?
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง……
พ่อบ้านปวิธรีบวิ่งไปต้อนรับ “คุณนาย คุณภีมรอคุณห้ามชั่วโมงแล้ว”
“มีเรื่องอะไรไหม?” เธอรีบเดินไปห้องรับแขก พลางมองไป “ทำไมไม่โทรหาฉัน?”
“ไม่รู้ว่ามีไม่มีเรื่อง เขาซื้อเค้กมาให้คุณ แต่ว่าถูกโยนทิ้งขยะไปแล้ว”
เธอรู้สึกประหลาดใจ เข้าไปที่ห้องรับแขก พริบตาก็เห็นชายที่นั่งอยู่บนโซฟา
ภีมพลเงยหน้า ใบหน้าดูเย็นชา
นภาลัยเดินไปหาเขา มองเค้กในถังขยะ โย่ว! อารมณ์แย่ขนาดนี้?
นึกถึงที่เขาซื้อเค้กมาให้เธอ เธอเดินมานั่งลงที่โซฟา เงยหน้ามองเขา “เรียกฉันมีเรื่องอะไรไหม?”
ภีมพลไม่ตอบ จงใจให้เธอเป็นอากาศธาตุ
“วันนี้ฉันกลับไปที่หมู่บ้านซันไลต์แล้ว” เธอบอกอย่างตรงไปตรงมา “ตรวจร่างกายให้ชาวบ้าน เพราะพรุ่งนี้ไม่อยากไปแล้ว ดังนั้นเลยต้องทำงานจนดึกหน่อย”
ฟังคำอธิบายของเธอ เขาไม่รู้สึกอะไร
หรือว่าเขาไม่ได้โกรธเรื่องนี้?
นภาลัยนึกไปนึกมา มองคิ้วที่ขมวดเป็นปม ไม่คลายออกแบบนั้น “พูดมาเถอะ? ทำไมถึงโกรธ?”
ใบหน้าเขาเคร่งขรึม “เธอไม่กลับไป แต่ขอให้ไวศิษฎ์สอนศิลปะเด็กๆ มันหมายความว่าอะไร?”
เธอลุกขึ้น คิ้วกระตุก “คำพูดนายมีปัญหานะ! ข้อแรก ไม่ใช่ฉันที่ขอร้องเขา เป็นเขาที่อยากที่จะมาเอง! ฉันก็เพิ่งรู้วันนี้เหมือนกัน!”
“อยู่ให้ห่างจากเขา” สายตาของเขามองจ้องเธอเหมือนกับตำรวจ
นภาลัยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว เพราะเขาโกรธจริงๆ
แต่เธอจะอธิบายยังไง?
“นายไม่เชื่อใจฉัน?” เธอไร้คำพูด
ภีมพลวางหนังสือพิมพ์ลงลุกขึ้นเดินผ่านเธอ เดินขึ้นชั้นบนไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ ทั้งแผ่นหลังแผ่ออร่าความน่ากลัวออกมา
เขาภีมพลมีอำนาจโด่งดังทั่วเมืองไนร์ก้า หากไปหาเรื่องกับเขาไม่แน่จะทำให้เด็กๆต้องเดือดร้อนไปด้วย
มองดูเค้กในถังขยะ ในใจของนภาลัยรู้สึกสับสน
ไม่นานนัก เธอหยิบเค้กมาวางบนโต๊ะแกะกล่องออก ก็จะเห็นเค้กที่เละแล้ว
เธอคุกเข่าหน้าโต๊ะ ค่อยแกะกล่องออก
ภาพนี้ทำให้พ่อบ้านปวิธรู้สึกปวดใจ “คุณนาย………”
