เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 108 บางสิ่งที่ไม่ควรจะได้ยิน
ภายในเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า
นภาลัยยังไม่ได้กินข้าวเย็น เธอไม่รู้สึกหิวสักนิด นั่งเหม่อลอยมองไปยังหน้าต่าง ยังคงรอเขากลับมา
แต่ภายในสวยก็ดูเงียบสงบ ดูแล้วคงไม่คิดจะกลับมา
กำโทรศัพท์ไว้และลังเลอีกครั้ง…….
ตกลงว่าเธอควรโทรไปหาเขาหรือไม่กันนะ?
หากโทรไป แล้วเขาไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?
หากว่ารับ เขาจะต่อว่าเธอไหม?
นึกถึงภาพเขาที่เย็นชาแบบนั้น นภาลัยก็ล้มเลิกความคิด
คืนนี้ ทีเอ็ม กรุ๊ป ภายในห้องทำงานของประธาน
ภายในมือของภีมพลก็กำโทรศัพท์ มองไปมองมาที่หน้าจอ เขากำลังรออะไร
เห็นได้ชัดว่าเป็นเธอที่ทำผิดจนเขาโกรธ ทำให้ตระกูลกงพลีขายหน้า กลับไม่คิดโทรมาขอโทษ
สามีของตัวเองไม่กลับบ้าน หรือว่าสักนิดเธอก็ไม่สนใจ?
ญาณีที่นั่งอยู่ไม่ไกล เธอไม่ได้สังเกตเห็นว่าใจของภีมพลไม่ได้อยู่ตรงนี้
จากที่เธอสังเกต เขาไม่ไล่เธอไป เป็นความสุขที่สุดของเธอ
แถมยังมีคำพูดที่เก็บไว้มานาน คงไม่มีวันไหนที่เหมาะเท่าวันนี้ที่จะพูดออกไป
“ภีมพล นายมีความสุขไหม?” ญาณีถือถ้วยกาแฟ เธอถามด้วยใจที่เจ็บปวด “ทุกคนต่างตั้งความหวังกับนาย ฉันรู้ ที่จริงแล้วนายไม่มีความสุข ใช่ไหม?”
เขากลับมาจากภวังค์มองไปที่เธอ
เธอเม้มปากเบา “เพราะฉันก็ไม่มีความสุข”
เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ท้องฟ้ามืด ดอกกุหลาบร่วงโรยตกอยู่นอกหน้าต่าง
นภาลัยลุกขึ้นไปเคาะห้องเด็กๆ “นอนกันหรือยัง?”
“เข้ามาได้”
เธอผลักประตู มองเห็นลิงทั้งสองปีนอยู่บนต้นไม้!
“หม่ามี๊!”
แชมป์และขวัญข้าวนั่งสไลด์เดอร์ลงมา
“มีอะไรไหม? หม่ามี๊?” แต่ละคนเดินมาหน้าเธอ
นภาลัยยื่นมือไปลูบหัวเล็กของเด็กทั้งสอง “โทรหาปาปี๊ ช่วยหม่ามี๊แอบถามที่อยู่ปาปี๊ว่าอยู่ไหน”
“รับทราบ”
ในเมื่อเป็นการแอบถาม แชมป์ก็เข้าใจได้ทันที เขาไม่พูดอะไรหยิบโทรศัพท์โทรออก
ภายในห้องทำงานของประธาน
ตอนที่โทรศัพท์ส่งเสียง หัวใจของภีมพลเต้น ใจรู้สึกร้อนรุ่ม!
แต่เมื่อเขามองไปที่หน้าจอ ไม่ใช่นภาลัย………ใจรู้สึกผิดหวังเห็นได้ชัด
เขากลับมามีสติ สายเข้าจากลูกชาย เขาต้องรับสักหน่อย “ว่าไง แชมป์”
“ปาปี๊ อยู่ไหนแล้ว?” เด็กน้อยถามเสียงเล็ก “คืนนี้ปาปี๊กลับบ้านไหม?”
“ปาปี๊จัดการเอกสารอยู่ที่ห้องทำงาน มีเรื่องอะไรไหม?”
“ไม่มี ผมแค่ถามไปงั้นๆ ฝันดีนะครับ”
“ลูกกับน้องก็รีบนอนได้แล้ว”
ติดต่อเสร็จ นภาลัยยกมือทำท่า “ขอบคุณ” ให้เด็กๆจากนั้นก็รีบวิ่งลงไป
เธอหยิบกุญแจรถจากมือของพ่อบ้าน
“คุณนาย ดึกขนาดนี้คุณนายจะไปไหน? ให้คนขับรถไปกับคุณด้วย!”
“ไม่ต้อง” นภาลัยเปิดประตูนั่งที่นั่งคนขับ “ฉันไปที่บริษัทดูเขาหน่อย!” พูดจบ เธอก็ขับรถออกไป
ทิ้งพ่อบ้านปวิธไว้ท่ามกลางความสับสนที่ยังปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้!
นี้มันอะไรกันล่ะเนี่ย!
ภายในห้องทำงานประธาน ภีมพลนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่แกะสลักลวดลายโบราณหน้าโต๊ะทำงาน เขาซื้อมันมาจากห้างหลายปีแล้ว เขาชอบมาเป็นเวลานานแต่ไม่เคยเผยฝีมือให้ใครเห็น
ญาณียังคงอยู่ในภวังค์ของตัวเอง ความคิดหลั่งไหลมาเหมือนสายน้ำ ในใจรู้สึกอบอุ่นจริงๆ
“ภีมพล หลายปีมานี้ฉันพยายามมาโดยตลอด ฉันเชื่อว่านายก็ดูออก” เธอพูดอย่าเปิดใจ “ฉันก็ไม่ได้ดีเลิศขนาดนั้น อวยพรให้นายมีความสุขก็ไม่ได้ ฉันเพียงแค่อย่าจะสร้างความสุขด้วยตัวฉันเองให้กับนาย”
ภีมพลจ้องไปทางเธอที่แสดงความรู้สึกอย่างเปิดเผย
“นายรู้ไหม?” เธอพูดความในใจออกมา “ฉันเคยไม่ทันระวังนึกถึงตอนที่ฉันอยู่กับนายจนแก่เฒ่าไปแล้ว”
ภีมพลมองไปที่เธอด้วยความรู้สึกนิ่งลึก หรี่ตาลง “เธอคิดมากไปแล้ว”
รถของนภาลัยจอดไว้ด้านล่างอาคาร เธอรีบลงจากรถเข้าไปยังอาคารและกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบน
ตอนที่เธอเดินมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของเขา ก็ได้ยินเสียงของญาณี………….
“ฉันทนมามากพอแล้วกับความรู้สึกก้าวไปหนึ่งก้าวแต่ไม่มีสถานะ จะถอยมาสักก้าวก็รู้สึกทำใจได้ยากแบบนี้”
เธอหัวเราะ “ฉันรู้นายไม่ได้รักนภาลัย นายทำไปเพียงเพราะต้องการรั้งลูกๆไว้ ไม่รู้สึกมันบุ่มบ่ามเกินไปหรอ?”
