เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 133 เห็นมือที่ได้รับบาดเจ็บของเธอแล้ว
บนบันได รมิตาคิดในใจ เจ้าเด็กนี่แสดงเก่งจริงๆ! ได้แม่ไปเยอะนี่เอง!
แต่เธอไม่หยุดที่จะหันกลับมามอง กรินทร์เตือนเธอเงียบๆ ด้วยหางตา
“คุณแม่ คุณยายดีกับพวกเรามากเลยครับ! ผมกับขวัญข้าวคุ้นเคยกับที่นี่แล้ว” แชมป์ยิ้มพลางพูดเสียงดัง “แม่ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วครับ ผมแค่คิดถึงพ่อนิดหน่อย แม่อยู่บ้านดูแลพ่อดีๆ นะครับ ทำซุปให้เขาทานเยอะๆ พ่อกินแค่อาหารดีๆ ที่แม่ทำเท่านั้นนี่นา!”
รมิตาอยากหัวเราะ แต่ต้องกลั้นเอาไว้ เจ้าเด็กนี่ฉลาดมากจริงๆ แถมยังช่วยพวกเขาปกปิดไว้ด้วย
เมื่อขึ้นไปชั้นบน กรินทร์รีบโบกมือไปมา “ผมไม่ได้เป็นคนสอนเขานะ”
10 นาทีต่อมา
คะนึงนิตย์กำลังจัดอาหารเย็นให้กับเด็กๆ ในครัว และเชฟฝีมือดีทั้งสองก็ฟังอย่างระมัดระวัง
“ฉันไม่อยากเป็นเหมือนเมื่อคืนนี้ อาหารจะต้องถูกปากเด็กๆ” เธอเอาจริงเอาจัง “ได้เวลาแสดงฝีมือแล้ว”
“ครับ คุณนาย”
หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน พ่อครัวใช้เวลาทั้งวันคิดเกี่ยวกับอาหารเย็นที่จะเตรียมให้กับคุณชายน้อยคุณหนูน้อย “คุณนาย คุณหมอกรินทร์และหมอรมิตาลงมาแล้ว พวกเขาอยากคุยกับคุณค่ะ” ผ้าไหมเข้ามารายงานด้วยเสียงอบอุ่น
คะนึงนิตย์พลิกดูสูตรอาหารอย่างใจเย็นและถามเบาๆว่า “พรุ่งนี้ค่อยเริ่มวันแรกไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงรีบร้อนจังล่ะ?”
“…” ผ้าไหมนิ่งเงียบ ไม่รู้จะตอบอย่างไร นี่คุณนายกำลังทดสอบพวกเขาอยู่หรือเปล่า?
รักษาตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่ดีกว่าเหรอ?
แต่ผ้าไหมไม่กล้าที่จะกระตุ้นเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอม ดังนั้นเธอจึงอยู่ข้างหลังไม่ยอมไปไหน
คะนึงนิตย์วางสูตรอาหารและหันไปมองเธอ “ไม่เข้าใจเหรอ?”
“…” ผ้าไหมหลับตาลงเบาๆ
คะนึงนิตย์เดินออกไป “ได้ ฉันจะไปเจอกับพวกเขา วิจัยเกินสักวันหนึ่งคงไม่มีกลอุบายอะไรแปลกๆ หรอกใช่ไหมล่ะ?”
ผ้าไหมเดินตามไปและรู้สึกว่าความคิดของคุณนายจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง
ไม่รู้ว่าคะนึงนิตย์พยายามสร้างความมั่นใจให้ลูกชายของเธอหรืออย่างไร พูดง่ายๆ คือ เธอไม่ค่อยกระตือรือร้นกับการรักษาเท่าไรนัก
อาจเป็นเพราะความผิดหวังตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างดี คะนึงนิตย์นั่งบนโซฟา “พวกคุณนั่งลงก่อนสิ”
หลังจากที่คนใช้นำชาเข้ามาก็ถอยห่างออกไป ผ้าไหมก็เช่นกัน
“คุณนายนิตย์ ขอดูมือขวาหน่อยได้ไหมคะ?” รมิตาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มอย่างตรงประเด็น “สิบวันนี้จะช่วยให้มือขวาของคุณฟื้นตัวได้อย่างแน่นอน”
หึ คุยโวไม่เบาเชียวนะ!
ใบหน้าของคะนึงนิตย์ฉายแววเย็นชา เป็นครั้งแรกที่เธอถอดถุงมือต่อหน้าทั้งสองคน ต้องใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหน?
เมื่อแผลไหม้ที่หลังมือขวาของเธอเปิดเผยออกสู่สายตาของอาจารย์และศิษย์
แม้ว่าพวกเขาจะเตรียมใจมาแล้ว แต่หัวใจของพวกเขาก็ยังสั่นไหวเล็กน้อย
นี่มัน…หนักกว่าที่คิดไว้เสียอีก
การไหม้อย่างรุนแรง ความหนาของผิวหนังทั้งหมดจะเป็นเนื้อตาย และบางส่วนอาจทำลายกล้ามเนื้อและกระดูก
ทั้งมือกลายเป็นสีน้ำตาล ดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก สีผิวของมนุษย์หายไปหมด สิ้น แบบที่ไม่ต้องใช้เอฟเฟคพิเศษในการแต่งเป็นซอมบี้เลยด้วยซ้ำ
“ดูจนพอใจแล้วหรือยัง?” น้ำเสียงของคะนึงนิตย์ยังคงเย็นชา
เมื่อกำลังจะสวมถุงมือกลับ รมิตาก็ยื่นมือขวาออกมา!
นิ้วของคะนึงนิตย์หดกลับโดยสัญชาตญาณ มีแสงเย็นวาบในดวงตาของเธอ!
รมิตาตัดสินในใจว่าผิวหนังบนมือของเธอนั้นไร้ความรู้สึก แต่ต่อให้ชิ้นส่วนจะถูกตัด มันก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด
“ถ้าเธอไม่มีความสามารถละก็…เธอจะถอนตัวเลยก็ได้นะ” เธอกลัวความผิดหวังมากที่สุดหลังจากคาดหวัง
รมิตาคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันไม่ไปค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย “คุณใส่ถุงมือได้แล้วค่ะ” ราวกับว่าเธอค่อนข้างมั่นใจ
จากนั้นเธอก็หันไปมองกรินทร์ “ขึ้นไปด้านบนกันเถอะ” ทั้งสองลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้เธอ ก่อนจะหันหลังและเดินขึ้นไปชั้นบน
คะนึงนิตย์มองไปที่ด้านหลังของทั้งสองคน โดยไม่สงสัยเลยว่าเธอคือนภาลัย
อาจารย์และศิษย์เข้าไปในห้องวิจัยยาชั้นบน
พวกเขาสวมชุดปลอดเชื้อและสื่อสารกันด้วยคำศัพท์เฉพาะทาง
สองชั่วโมงต่อมา ยายังอยู่ระหว่างการวิจัย…
ประตูห้องไม่ได้ปิดแต่อย่างใด เพราะนั่นคือคำขอของคะนึงนิตย์จึงต้องเปิดทิ้งไว้ตลอดเวลา
ไม่รู้ว่าคะนึงนิตย์มายืนอยู่ตรงหน้าประตูเหมือนผีตั้งแต่เมื่อไร เธอยืนอยู่ที่ประตู โดยสวมหน้ากากแบบครึ่งหน้าพลางจ้องไปยังคนสองคนที่ยุ่งวุ่นวายอยู่ข้างในอย่างเย็นชา
รัศมีรอบตัวเธอดูน่าขนลุกเล็กน้อย
