เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 135 ทำเพื่อเธอจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ช่างแต่งหน้าสาวสองคนมองหน้ากัน ไม่อยากให้เสียเวลาอีกต่อไป
ช่างอีกคนหนึ่งแตะแขนเธอเบา ๆ ก้มลงถามอย่างอ่อนโยน “คุณเขม์ คุณหลับอยู่หรือเปล่าคะ? เราจะแต่งตากันแล้วนะคะ”
“อย่ารบกวนฉัน” เขมินทรายังคงนอนอยู่ท่าเดิม “เอาไว้แต่งตาเป็นขั้นตอนสุดท้าย ตอนนี้จะทำอะไรก็ทำเถอะ” แต่การแต่งตานั้นยากที่สุด! แถมยังใช้เวลานานที่สุดอีกด้วย!
“คุณเขม์ พิธีเปิดกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ตอนนี้นักแสดงคนอื่นๆ แต่งหน้ากันเสร็จหมดแล้วด้วยค่ะ”
“นี่ ฉันไม่ใช่นักแสดงคนอื่นนะ” เธอลืมตาขึ้น ปากแดงเอ่ยขึ้นอย่างดูถูก “ฉันเป็นนักแสดงหลัก ถ้าฝีมือพวกเธอเร็วไม่มากพอ แล้วจะมีคุณสมบัติอะไรมาทำให้ฉัน ฉันขอให้กองถ่ายไล่เธอออกได้เลยนะ”
ช่างแต่งหน้าหญิงสองคนพูดไม่ออก แม้แต่หายใจก็ยังต้องอย่างระมัดระวัง
ไม่ไกลนัก ไวศิษฎ์กำลังยืนกอดอกพิงเสาต้นหนึ่ง จ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชา
เธอคือเขมินทราสินะ?
นี่น่ะเหรอ หญิงสาวที่เชื่อฟัง?
เจ้าหญิงผู้บริสุทธิ์?
บริสุทธิ์ไร้เดียงสา?
เส้นทางเด็กสาว?
เบื้องหลังกลับไม่มีเหตุผล! นี่มันคนหยิ่งผยองชัดๆ!
ทำไมสื่อถึงไม่ยอมแฉล่ะ?ไ ม่รู้ว่าทำไมถึงชื่อเสียงโด่งดังมานานแบบนั้นได้
“คุณศิษฎ์!”
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกน เขมินทรานั่งตัวตรงด้วยความตกใจ เธอเห็นไวศิษฎ์ยืนพิงเสาพลางกอดอก และกำลังมองมาอย่างสบายๆ จากนั้นเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา
เขมินทราหดตัวลงเล็กน้อย เขาอยู่ที่นี่ด้วยงั้นเหรอ?
นั่นแปลว่า…เขาก็เห็นท่าทีที่เธอมีต่อช่างแต่งหน้าเมื่อครู่น่ะสิ?
ในไม่ช้า ไวศิษฎ์ก็ออกไปพร้อมกับเด็กชาย
เขมินทราผู้เป็นนางเอกโกรธจัดและถามพลางกัดฟันว่า “ทำไมถึงไม่เตือนฉันว่ามีคนอยู่ด้านข้าง?”
“…”
“คุณเขม์ พวกเรากำลังตั้งใจแต่งหน้าให้คุณ เราไม่รู้จริงๆ ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นค่ะ”
พิธีเปิดมีกำหนดในช่วงเช้าเวลา 09:18 น.
“คุณเขม์…ขอแต่งตาหน่อยได้ไหมคะ” ช่างแต่งหน้าหญิงถามอย่างอ่อนแรง
เธอรู้สึกโกรธเคืองอยู่ในใจ “ก็แต่งสิ! ขอเบาๆ หน่อยละกัน ให้รู้สึกเหมือนต้นพู่ระหงโผล่ขึ้นมาจากน้ำอะไรทำนองนั้นน่ะ”
ห้องทำงานของประธานทีเอ็ม กรุ๊ปอยู่บนชั้น 22 ของอาคาร ภายในพื้นที่ 300 ตารางเมตร โทนสีเทาอ่อน และสไตล์การตกแต่งแฟชั่นที่เรียบง่ายและสวยงาม
วริศในชุดสูทเดินเข้าไปในออฟฟิศ “คุณภีมครับ จะไม่ไปงานเปิดตัว จริงๆ เหรอครับ? ผู้กำกับโทรมาสามครั้งแล้ว บอกว่าคุณรับปากว่าจะไปตอนที่ลงทุน”
“ไม่ไป” น้ำเสียงของภีมพลหนักแน่น เขานั่งบนเก้าอี้สำนักงานแล้วแตะนิ้วบนคีย์บอร์ด
วริศรู้ดีว่าทั้งหมดเป็นเพราะไวศิษฎ์
แต่เมื่อท่านประธานรับปากเรื่องบางอย่างไว้แล้ว เขาไม่เคยผิดสัญญา
หลังจากที่วริศออกไปพร้อมกับเอกสาร ภีมพลก็ปิดคอมพิวเตอร์ทันที
เขาเอนหลังพิงเก้าอี้และพบว่าตัวเองกำลังกระสับกระส่าย
เขาไม่มีสมาธิในการทำงานเลยสักนิด นภาลัยหายไปไหนกันแน่?
เธอตื่นเช้าเพื่อออกไป หายไปทั้งวันและไม่กลับมาอีกเลย
เขาอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขที่บ้าน พ่อบ้านปวิธเป็นคนรับสาย เขาบอกภีมพลว่าภรรยาของเขาไม่ได้กลับมาและติดต่อไม่ได้อีกด้วย
“อืม เข้าใจแล้ว” เขาวางสายไป
ภีมพลไม่เข้าใจ จู่ๆ คนทั้งคนก็หายตัวไปในอากาศ? เธอจะตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า?
เป็นเวลายาวนานกว่าจะอยู่จนถึงเวลาบ่าย
ในห้องทำงานของรองประธานด้านข้าง มีไม้แขวนเสื้อหลายสิบแถวบนผนัง ไม้แขวนแต่ละแถวเต็มไปด้วยชุดแฟชั่นล่าสุดจากแบรนด์ใหญ่ ๆ แผนกออกแบบของทีเอ็ม กรุ๊ปนั้นมีฝีมือเสมอเพราะรองประธานเน้นเรื่องแฟชั่นเป็นอย่างมาก
ญาณีไม่เข้าใจก “นุชว์ วันนี้คุณภีมดูแปลกไปใช่ไหม? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า… เขาสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยล่ะ?”
“เหรอคะ?” นุชวราตอบขณะจัดเรียงเอกสาร “ฉันไม่ได้สนใจค่ะ เขาก็จริงจังตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ? เขาไม่ยิ้มแล้วก็ไม่เข้าใกล้คนแปลกหน้าด้วย”
มีเพียงญาณีเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวต่างหาก
หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมใน ญาณีเห็นภีมพลและสังเกตเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ดี
ในห้องทำงานของประธานที่อยู่ติดกัน ภีมพลยืนอยู่ริมหน้าต่างเอามือไพล่หลัง มองออกไปยังทิวทัศน์อันไกลโพ้น
ทันใดนั้นเขาก็คิดถึงความเป็นไปได้ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรหาผ้าไหม
ในขณะนี้ ผ้าไหมที่กำลังยุ่งอยู่ในครัว มองดูหมายเลขที่แสดงบนหน้าจอ เธอตกตะลึง!
พระเจ้าช่วย! คุณภีมเป็นคนโทรหาเธอก่อนงั้นเหรอ?
เธอรีบเช็ดมือด้วยผ้าแล้วรับโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง “สวัสดีค่ะ คุณภีม”
“ผ้าไหม คุณนายนภาอยู่ที่รีพัลส์เบย์หรือเปล่า?” ภีมพลถามอย่างใจเย็น
ผ้าไหมตอบตามความจริง “คุณนายนภาไม่อยู่ที่นี่ค่ะ คุณภีม ฉันมีข่าวดีจะบอกค่ะ หมอกรินทร์พาอาจารย์ของเขามาที่นี่ เป็นถึงเภสัชกรชื่อดังเลยนะคะ พวกเขาอยู่ที่รีพัลส์เบย์ คุณนายเต็มใจที่จะ รับการรักษาแล้วค่ะ!”
