เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 146 ทำไมคุณถึงอยู่ในห้องของเธอ?
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอถือขวดยายืนขึ้น “คุณนาย ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนบอกฉันได้เลยนะคะ”
“อืม”
จากนั้นรมิตาและกรินทร์ก็ขึ้นไปชั้นบน
ภีมพลพูดคุยกับแม่ของเขาที่ชั้นล่างครู่หนึ่ง และพูดอะไรบางอย่างเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเธอ
ในช่วงเวลานี้ ความไว้วางใจของคะนึงนิตย์ที่มีต่อรมิตาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ต่อต้านการรักษา และไม่สงสัยในความสามารถเพียงเพราะความเยาว์วัยของอีกฝ่ายอีกต่อไป
หลังจากขึ้นบันได รมิตาเข้าไปในห้องนอน เธอล็อกประตูและถอดหน้ากากออก กลับไปเป็นนภาลัยเช่นเดิม
ในที่สุด เธอก็สามารถพักผ่อนและปล่อยให้ใบหน้าเล็ก ๆ นี้ได้หายใจสักที
เมื่อยืนอยู่หน้าเตียง เธอคิดถึงแชมป์และขวัญข้าวที่อยู่ใต้หลังคาเดียวกัน แต่การแกล้งทำเป็นคนแปลกหน้าเป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวด หากอยู่ต่ออีกสองสามวัน เธออาจจะอารมณ์เสียมากกว่านี้ก็เป็นได้
ฉันจะเจอลูก ๆ และพูดคุยหรือกอดกับพวกเขาได้ยังไง?
จู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
เธอเริ่มระแวดระวังในทันที ขจัดความคิดที่ไม่สมเหตุสมผลทั้งหมด และสวมหน้ากากอย่างรวดเร็ว สงบสติอารมณ์ภายในเวลาเพียงสามวินาที ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู
น่าแปลกที่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือภีมพล
เมื่อเห็นเธอ ดวงตาของเขาดูอ่อนโยน มือข้างหนึ่งจับที่กรอบประตู เขายืนอย่างพึงพอใจ มองเธอด้วยความรัก
รมิตาหันหลังและเดินเข้าไปในห้อง
ภีมพลเดินตามเข้าไป เขาปิดประตูและล็อกกลอนทันที
เธอถอดหน้ากากออกอีกครั้ง เธออยากหายใจจริงๆ หลังจากสวมหน้ากากมาทั้งวัน ทำให้รู้สึกเริ่มมีอาการเจ็บหู
ทันทีที่เธอสวมหน้ากากในมือ ภีมพลก็เอาแขนโอบเอวเธอจากด้านหลังแล้วกอดเธอเบา ๆ “ขอบคุณนะ นภา”
ลมหายใจร้อนของชายหนุ่มยังติดอยู่ในหูของเธอ ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย
เธอรู้สึกตกตะลึง
“ฉันอยากเจอเด็กๆ อยากกอดและคุยกับพวกเขา” เธอไม่ดิ้นรนเพราะอยากขอร้องเขาบางอย่าง “คุณช่วยจัดการให้หน่อยได้ไหม?”
“แน่นอน” ภีมพลดึงไหล่ของเธอเบาๆ อดไม่ได้ที่จะจับใบหน้าเล็กๆ ของเธอและจูบลงไปอย่างเสน่หา
วันนี้เขาคิดถึงเธอมาก!
ที่ชั้นล่าง รถจอดอยู่ในสนาม เป็นญาณีที่ลงมาจากรถแท็กซี่
วันนี้เธอแต่งตัวดีเป็นพิเศษ โดยไม่ได้สวมชุดอย่างเป็นทางการ แต่สวมชุดนางฟ้าขนห่านสีเหลืองขนนุ่มที่ลดอายุลงเล็กน้อยพร้อมรองเท้าส้นสูง
ขนห่านพริ้วไสวเป็นคลื่นด้านหลัง ทำให้ดูสวยสง่าเป็นอย่างมาก
“สวัสดีครับ คุณญาณี” พ่อบ้านทักทายเธอที่ประตู
เธอตอบรับอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ พ่อบ้าน” ก่อนจะยิ้มหวาน
ในห้องนอนชั้นบนของรมิตา ภีมพลกำลังกอดนภาลัยและจูบเธออย่างหลงใหล มีเพียงวิธีนี้ เท่านั้นที่เขาสามารถระบายความคิดของเขาเกี่ยวกับเธอได้
เขานอนไม่หลับโดยไม่มีเธอในตอนกลางคืน
เวลาผ่านไปนานเท่าไรมิอาจรู้ได้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ภีมพลปฏิเสธที่จะปล่อย และการจูบนั้นรุนแรงขึ้น
“เดี๋ยว…” นภาลัยพยายามบังคับเขาให้ออกไป ขมวดคิ้วและมองไปที่ประตู
เธอรู้สึกลำบากใจมาก
ภีมพลกำลังจะเปิดประตู แต่กลับเธอกอดเธอไว้แน่น “อย่าไป อาจจะไม่กรินทร์ก็ได้”
จากนั้นเธอก็รีบจัดเสื้อผ้าและผม ก่อนจะสวมหน้ากากให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
นอกประตู ญาณีขมวดคิ้วอย่างสงสัย คุณป้าบอกว่าภีมพลอยู่ชั้นบน แต่กรินทร์กลับอยู่คนเดียวในห้องวิจัยยา
เธอค้นหาห้องทั้งหมดที่ชั้นบน แต่ไม่เห็นร่างของภีมพล มีเพียงประตูห้องของรมิตาเท่านั้นที่ปิดอยู่
ภีมพลจะอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?
เธอเคาะประตูอีกครั้ง และเป็นภีมพลที่เปิดประตู
ทั้งสองมองหน้ากัน ญาณีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมองเข้าไปข้างในโดยสัญชาตญาณ แต่ไม่เห็นรมิตา
“ทำไมคุณถึงอยู่ในห้องของเธอ?” ญาณีรู้สึกหึงหวง แต่ยังถามกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ฉันเคาะประตูตั้งนาน ทำไมถึงไม่มาเปิดล่ะคะ? คุณสองคนกำลังทำอะไรอยู่?” เธอถามต่อ
เธออยากรู้คำตอบจึงพยายามก้าวเข้าไปด้านในห้อง แต่ถูกภีมพลขวางไว้
