เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 154 มองเห็นจากกล้องวงจรปิด
ภีมพลปล่อยมือเธอ มือทั้งสองข้างจับหัวไหล่ของเธอเอาไว้ “เดี๋ยวผมพาลูกไปด้วย ส่วนทางโรงเรียนผมจะขอลากับคุณครูเองครับ”
“คุณจะพาลูกไปด้วยเหรอคะ?” เธอประหลาดใจ “คุณไปเจรจาเรื่องความร่วมมือนะ พวกเขาจะแบ่งความสนใจจากคุณนะคะ”
“ผมจะหาคนมาดูแลพวกเขา” ภีมพลกล่าว “คุณวางใจเถอะ ต้องดูแลเป็นอย่างดีแน่ๆ ครับ ระยะนี้มีงานแข่งม้าของสโมสรชั้นนำของนิวยอร์ก ก่อนหน้านี้แชมป์บอกผมว่าเขาขี่ม้าเป็น ดังนั้นผมจึงอยากพาเขาเข้าร่วมงานด้วย”
“ตราบใดที่คุณไม่รู้สึกว่าเป็นการรบกวนก็พอแล้วค่ะ” เธอเชื่อมั่นเขา ต้องไม่ทำให้ลูกแบกรับความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างแน่นอน
ออกไปดูโลกพร้อมกับเขาก็ดีนะ
และนี่ยังเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งของคนเป็นพ่อ
นภาลัยพูดกล่าวเตือนเขา “แต่คุณให้พวกเขาเข้ามาวุ่นวายไม่ได้นะ ตอนที่เจรจาความร่วมมือไม่ประสบผลสำเร็จ อย่าให้เขาเที่ยวแฮ็คคอมพิวเตอร์คนอื่นไม่ได้นะคะ”
“วางใจเถอะ ผมจะทำข้อตกลงกับพวกเขาไว้สามข้อ”
เขาประเมินเวลาได้อย่างเหมาะเหม็ง “ผมต้องไปแล้ว แล้วผมจะพยายามรีบกลับมานะครับ”
จังหวะที่เขากำลังหันตัวออก นภาลัยก้าวไปทางด้านหน้าพร้อมทั้งโอบกอดเขาเอาไว้อย่างอดใจไม่อยู่ “…”
เธอไม่ได้พูดว่าอะไร พลางนำแก้มแนบชิดแผ่นหลังของเขาอย่างแผ่วเบา จนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของเขา
ภีมพลกุมมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ รับรู้ถึงความรู้สึกจากใจของเธอ
พลางหันตัวกลับมาจุมพิตหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา…
คะนึงนิตย์มองเห็นภาพนี้จากกล้องวงจรปิด เกิดอาการหน้าดำหน้าแดง
รู้สึกว่าตนเองถูกนภาลัยปั่นหัว! เรื่องนี้ทำให้เธอไม่สบายใจมาก! นัยน์ตาเผยรัศมีความเย็นชาออกมา!
“ผมอยากจะถามคุณสักเรื่อง” ในกล้องวงจรปิด มองเห็นแค่ลูกชายจับหัวไหล่ของเธอ “คุณตกหลุมรักผมแล้วใช่มั้ย?”
ผู้หญิงคนนั้นเม้มริมฝีปาก คล้ายเป็นการพยายามเพิกเฉยต่ออาการดีใจที่เปล่งแสงจากก้นบึ้งหัวใจอย่างกะทันหัน เธอกล่าวว่า “คุณกลับมาแล้วฉันจะให้คำตอบคุณค่ะ”
เขาหัวเราะ พร้อมทั้งจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง และจุมพิตริมฝีปากของเธอซ้ำอีกครั้ง …
ผ้าไหมมองเห็นคุณนายนิตย์ทำหน้าดำหน้าแดง ขนาดหายใจแรงๆ เธอยังไม่กล้าเลย แต่ความคิดนั้นเตลิดไปไกลเสียแล้ว และรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ปรากฏว่าคุณหมอรมิตาก็คือนายหญิงน้อยเหรอเนี่ย?
“วางแผนได้เก่งจริงๆ ทำตัวไม่แยแสแต่ขาดเธอไม่ได้จริงๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ?” คะนึงนิตย์อยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ จนทนรอไม่ไหว
ผ้าไหมครุ่นคิด ถ้านายหญิงน้อยเป็นคุณหมอที่เก่งมากขนาดนั้นจริงๆ แล้วทำไมต้องปกปิดชื่อแซ่ด้วยล่ะ?
หรือจะพูดว่า …เธอไม่ใช่หมอ เพียงแค่อาศัยบารมีของคุณหมอกรินทร์ เพื่อให้ได้รับการยอมรับจากคุณนายจากจุดนี้งั้นเหรอ
สวรรค์!
ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นนายหญิงน้อยก็น่าสงสารเหลือเกิน คุณหญิงไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่
ส่วนคะนึงนิตย์นั้น เธอยังคาดเดาได้ช้ากว่าผ้าไหมเสียอีก!
เธอแทบไม่เชื่อว่ารมิตาเป็นหมออยู่แล้ว! รู้สึกว่านภาลัยเป็นตัวปลอม ยาพวกนี้ต้องมาจากมือของกรินทร์เองเสียมากกว่า!
ส่วนแผนการเจ้าเล่ห์ของยัยเด็กคนนี้มองออกได้อย่างง่ายดาย!
จากภาพในกล้องวงจรปิด คำพูดของทั้งสองคนยังดังออกมา —
“ผมหวังว่าหลังจากที่ผมกลับมาในอีกไม่กี่วัน จะเห็นผิวของแม่ผมอาการดีขึ้นมากอย่างชัดเจนนะครับ”
“ฉันต้องพยายามอย่างแน่นอนค่ะ!”
คะนึงนิตย์ส่งเสียงพึมพำ นังเด็กคนนี้ขนาดภีมพลก็ยังกล้าจะโกหกเหรอ?”
จากนั้นภีมพลก็เดินออกไป นภาลัยไม่ได้ไล่ตามไป แต่กลับมาหยุดอยู่หน้ากระจกแทน เธอจ้องมองเขาเดินออกจากห้องรับแขก และขึ้นรถลัมโบร์กีนีรุ่นลิมิเต็ดคันนั้นอย่างไม่เต็มใจ
รถยนต์ค่อยๆ เคลื่อนตัวห่างไปไกลจากสายตาของเธอ…
ตลอดเวลาช่วงเช้า คะนึงนิตย์ไม่สามารถสงบจิตสงบใจลงได้
นภาลัยไม่ได้ลงไปกินข้าวเช้าคงเดิมทุกวัน โดยมีบ่าวรับใช้เอาขึ้นมาเสิร์ฟให้
คะนึงนิตย์ใช้เวลาในช่วงเช้าเพื่อเป็นการตกตะกอนกับเรื่องนี้ เธอตกตะกอนเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ อยากจะฆ่านภาลัยให้ตายๆ ไปเสีย!
รู้สึกโกรธเคืองอยู่ในใจ และแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดอย่างเป็นพิเศษ! โดยมีผ้าไหมคอยปลอบโยนอยู่ข้างกายอยู่ตลอดเวลา
กระทั่งหลังจากอาหารกลางวันผ่านพ้นไป
นภาลัยกับกรินทร์กำลังวุ่นวายอยู่ในห้องวิจัยยา นภาลัยยังคงใส่หน้ากากสีดำอันวิจิตรเช่นเดิม เธอสวมใส่ชุดสีดำสนิท มองดูเป็นคนมากความสามารถเป็นพิเศษ
พลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งสองคนสบตาพร้อมกัน
“คุณหมอกรินทร์ คุณหมอรมิตา” ผ้าไหมยืนอยู่หน้าประตู “คุณนายเชิญพวกคุณลงไปดื่มน้ำชาค่ะ”
ดื่มน้ำชาเหรอ??
มาตั้งหลายวันแล้ว นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เรียกไปดื่มน้ำชา
