เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 155 จำต้องไป
เธอใส่หน้ากากอยู่แล้วจะให้ไปนั่งดื่มชาได้ยังไง? ใช่ว่าดื่มไม่ได้นะ แค่มันไม่สะดวกเท่านั้นเอง
น้ำเสียงอันอ่อนโยนของกรินทร์ “ตอนนี้อยู่ในการวิจัยขั้นตอนสุดท้ายของตัวยาแล้ว มีการทดสอบทุกนาที จำต้องคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา พวกเราไปดื่มชาไม่ได้หรอกครับ รบกวนฝากขอบคุณคุณนายแทนพวกเราทีครับ”
“ได้ค่ะ” ผ้าไหมก็สงบนิ่งมากเช่นเดียวกัน “ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นก็ให้คุณนายขึ้นมาแล้วกัน” พูดจบ เธอหันหลังเพื่อเตรียมเดินจากไป
หัวใจของนภาลัยเต้นตึกตักเล็กน้อย เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
เธอสบตากรินทร์ ทั้งสองคนเพิ่มความระแวงมากขึ้น
เรื่องนี้ไม่ใช่แค่การดื่มน้ำชาธรรมดาตามที่แสดงให้เห็นอย่างโจ่งแจ้ง
ไม่นานนัก จึงมองเห็นพ่อบ้านยกน้ำชาเข้ามาในห้องวิจัยตัวยาจริงๆ “สวัสดีครับคุณหมอกรินทร์ คุณหมอรมิตา”
ถัดจากนั้นตามมาติดๆ คะนึงนิตย์ใส่ชุดป้องกันครบมือเดินเข้ามา
เธอยังใส่ถุงมือสีขาวยาวเหมือนเดิม ใส่หมวก มีกลิ่นอายเหมือนกับแม่มดร้ายที่อาศัยอยู่ในปราสาทไม่เคยเจอกับแสงสว่างเทือกนั้น
“คุณหมอกรินทร์ คุณหมอรมิตา” คะนึงนิตย์เดินมุ่งหน้ามาหาพวกเขา น้ำเสียงสงบนิ่งเป็นอย่างมาก “ฉันรู้สึกว่า การรักษาของฉันมันไม่ใช่เรื่องแค่วันสองวัน ต้องใช้เวลานานสักพัก อาจหลายเดือนกระทั่งลากยาวถึงครึ่งปี นี่ถือว่าเร็วที่สุดแล้ว”
“ใช่ครับ” กรินทร์วางมือจากงาน ช้อนตามองเธอ “คุณหมอรมิตาเคยพูดเอาไว้แล้ว ต้องใช้มือขวาของท่านในการทดลอง อีกไม่นานผมก็ต้องกลับแล้วแต่ คุณหมอรมิตาเนี่ยสิจะอยู่เป็นเพื่อนท่านทุกกระบวนการรักษา กระทั่งท่านฟื้นฟูจนหายดีครับ”
คะนึงนิตย์คิดในใจ วิจัยตัวยาทุกชนิดออกมาได้แล้วค่อยกลับไปงั้นเหรอ?
จากนั้นก็เอาเครดิตให้กับยัยเด็กบ้านป่าเมืองเถื่อนคนนี้เหรอเนี่ย?
ในเมื่อคะนึงนิตย์ตระหนักดีแล้ว จึงไม่ให้พวกเขาสมปรารถนา “คุณหมอกรินทร์ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้คุณสามารถกลับได้แล้วแหละ เหลือคุณหมอรมิตาไว้คนเดียวก็พอแล้ว”
โดยที่ไม่รอให้พวกเขาคำนึงสิ่งได้ คะนึงนิตย์พูดย้ำอีกครั้ง “คุณหมอกรินทร์เป็นคนยุ่งมากมาตลอด การที่ทั้งสองคนมาอยู่ที่นี่ ถือว่าเป็นการถ่วงเวลาของหนึ่งในสองคนมากจริงๆ อีกทั้งฉันรู้สึกว่า ผู้หญิงทายาให้ผู้หญิงด้วยกันเองสะดวกกว่า พวกคุณรู้สึกบ้างมั้ย?”
นภาลัยคิดว่าตนเองได้รับความเชื่อมั่นจากเธอ อีกทั้งตอนแรกที่เรียกกรินทร์มานั้น ก็เพื่อสร้างความเชื่อมั่นต่อคะนึงนิตย์
ดังนั้น มุมปากของเธอกระดกขึ้นเล็กน้อย “ฉันรู้สึกว่าน่าจะไม่มีปัญหาค่ะ” พลันหันมามองทางกรินทร์ “ในเมื่อคุณหมอกรินทร์ถูกทุกคนคอยจับตามองอยู่ตลอดเวลา มีผลิตภัณฑ์ตัวยาที่วิจัยตัวใหม่ออกมาทุกไตรมาส ถ้ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่อยู่นาน ฉันเกรงว่าจะถูกสื่อมวลชนขุดจนเจอเรื่องเข้า”
แต่กรินทร์ไม่อยากไป ช่วงเช้าของเมื่อวานเขาได้รับปากคุณภีมเอาไว้ก่อนแล้ว ว่าต้องคอยดูแลเธอในช่วงหลายวันนี้ให้ดี
“อาจารย์…”
“คุณกลับไปเถอะ” นภาลัยรู้สึกว่า ยังไงไม่ช้าเร็วเขาก็ต้องไปอยู่ดี
สีหน้าคะนึงนิตย์ไร้ความรู้สึกอ่อนโยน พลางชำเลืองมองกรินทร์ “คุณหมอกรินทร์ หลายวันนี้ต้องขอบใจคุณจริงๆ” เมื่อสิ้นสุดเสียง เธอจึงโค้งคำนับให้แก่เขา
เรื่องนี้จะทำให้กรินทร์ทนรับได้ยังไงกัน?
เขารีบก้มโค้งตอบเขาทันที “เป็นเรื่องที่คู่ควรครับ ผมเป็นเพื่อนกับคุณภีม”
ด้วยเหตุการณ์เป็นแบบนี้แล้ว กรินทร์กระอักกระอ่วนจนไม่สามารถอยู่ต่ออีกได้แล้ว
“ฉันให้คนส่งน้ำชาขึ้นมาแล้ว ไม่รบกวนพวกคุณแล้วแหละ” คะนึงนิตย์กล่าวต่อ “คุณหมอกรินทร์เตรียมตัวกลับได้แล้ว สั่งเสียเรื่องงานกับอาจารย์ของคุณเอาไว้ ส่วนเรื่องค่าตอบแทนนั้น พอภีมพลกลับมาค่อยคิดเงิน หรือไม่คุณเองก็มาแจ้งราคากับฉันได้โดยตรงก็ได้นะ”
เธอพูดจบ พลันก้าวฝีเท้าเดินออกไปทันที ผ้าไหมเดินตามหลังเธอไปติดๆ
กรินทร์ไม่มีทางเอ่ยถึงค่าตอบแทน เขาเตรียมตัวกลับ “มีเรื่องอะไรก็โทรศัพท์หาผมได้เลยนะ”
“วางใจเถอะ ไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นแน่”
“ที่ผมกลัวก็คือคำว่าถ้านี่แหละ”
“เอานะ ฉันรู้”
นภาลัยคิดว่าลำดับต่อไปก็คงจะสำเร็จอย่างลุล่วง คิดว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือของตนเองทั้งหมดแล้ว
หนึ่งทุ่มตรง
ผ้าไหมเคาะประตูห้องวิจัยยา นภาลัยช้อนตาชำเลืองมองเธอ ผ้าไหมพูด “คุณหมอรมิตาคุณนายให้คุณลงไปรับประทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนท่านค่ะ”
เธอที่ใส่หน้ากากอยู่ เกิดอาการตกอกตกใจขึ้นมาทันที
ขณะนั้นเอง ห้องอาหารอันสว่างไสวบริเวณชั้นล่าง คะนึงนิตย์ที่กำลังนั่งด้วยท่าทางเป็นผู้ดีอยู่บนเก้าอี้รับประทานสีขาว บรรยากาศรอบข้างกายเยือกแข็งจนเข้าขั้นความน่ากลัว
