เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 159 ไสหัวไป ไล่แล้วยังไม่ยอมไปอีก!
“พ่อป่วยหนักนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากแม่” พี่สาวคนสวยทำหน้าเคร่งเครียด “เธอจะไปโรงพยาบาลก่อนมั้ย? พ่อบอกว่าอยากเจอเธอมาก”
“พ่อเหรอ?” เธอเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ และร้อนใจเป็นพิเศษ “ทำไมพ่อป่วยล่ะ? อาการหนักมั้ย?”
“เธอไปดูก็จะรู้เองแหละ!” พี่สาวเรียกรถให้เธอหนึ่งคัน “เดี๋ยวพอถึงโรงพยาบาลคนขับจะเรียกเธอลงจากรถเอง หม่ามี้รอเธออยู่หน้าประตูแล้ว!”
เมื่อประตูเปิด เธอถูกผลักขึ้นรถอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“พี่…” ไม่มีการรอให้เธอได้ถามอะไร รถยนต์ก็สตาร์ท และมุ่งหน้าขับออกมา …
วันนั้นในดินแดนแห่งความฝันเป็นวันที่พระอาทิตย์สดใส เหมือนกับความทรงจำทุกกระเบียดนิ้ว จนแสงทำให้คนเกิดอาการมึนหัว…
การนั่งรถตำแหน่งเบาะหลัง เธอเริ่มง่วงนอน เครื่องดื่มที่อยู่ในมือหล่นบนรถ …
เวลาที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
ส่วนเธอ … ยังคงอยู่ในรถ!
รถยนต์ขับมุ่งหน้าจนรถโยกไปมา
อาศัยแสงสว่างของดวงจันทร์ เธอมองเห็นภาพวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างได้อย่างชัดเจน เส้นทางเล็กๆ บนภูเขาที่เป็นหลุมเป็นบ่อ มีต้นอ้อขึ้นสูงอยู่สองข้างทาง ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย?
“คุณลุง จอดรถ! หนูจะกลับบ้าน!”
“คุณลุง คุณลุงขับรถมาผิดทาง! หนูจะไปโรงพยาบาล! พ่อหนูป่วยอยู่!”
“คุณลุงจอดรถ… จอดรถเดี๋ยวนี้!!”
ในดินแดนแห่งความฝันเธอมีอายุแค่ห้าขวบเอง ตะโกนแหกปากเต็มที่แต่ไร้การช่วยเหลือ!
ทว่าคนขับรถคันนั้นเหมือนเป็นคนหูหนวก เอาแต่จับพวงมาลัยและเหยียบคันเร่งตลอด ไร้ปฏิกิริยาตอบสนองสักนิด
บนเตียงนอนเตียงหนึ่ง ภายในรีพัลส์เบย์ วิลล่า
บริเวณหน้าผากของนภาลัยมีเม็ดเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมา ร่างกายคล้ายถูกมัดไว้แน่น ทำยังไงก็ไม่สามารถดิ้นให้หลุดจากความฝันได้สักที
“จอดรถ จอดรถ… “เธอตะโกนกู่ร้องโดยไร้การช่วยเหลือ อย่างสิ้นความหวัง
ทันใดนั้นพลันสะดุ้งโหยงลืมตาขึ้น! นภาลัยหายใจหอบ
จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ที่เกิดอาการสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจแบบนี้จากความฝัน
เธอชินแล้วแหละ และไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาดูเวลา หรือปาดเหงื่อตรงหน้าผากออก
เมื่อหลับตาลงอีกครั้ง ภาพความทรงจำที่ฝังอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดก็ฉายซ้ำในหัวสมองครั้งแล้วครั้งเล่า
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
หลังจากคะนึงนิตย์ตื่นนอน อารมณ์ยังคงย่ำแย่เช่นเดิม สีหน้าทุกข์ระทมมาก
ผ้าไหมคอยปรนนิบัติอยู่ทางด้านข้าง และคอยพูดเกลี้ยกล่อมอยู่ตลอด “คุณนาย ในเมื่อเธอเป็นคนที่คุณภีมใส่ใจมาก ไม่ว่าคุณจะโกรธเคืองยังไง วันนี้ลงมือกับเธออีกไม่ได้แล้วนะคะ”
“สมน้ำหน้ามัน!” คะนึงนิตย์นั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอใส่หน้ากากอยู่
ผ้าไหมหวีผมให้เธอเสร็จเรียบร้อย “…”
จังหวะที่บานประตูเปิด นภาลัยที่แต่งหน้าเพื่อกลบเกลื่อนอาการเหนื่อยล้าต่อหน้าสายตาของทั้งสองคน บริเวณแก้มบวมเปล่งเล็กน้อย
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอไปยืนอยู่หน้าประตูตั้งแต่ตอนไหน
ผ้าไหมไม่กล้าจะเรียกเธอว่าคุณนายน้อยต่อหน้าคุณนาย กระทั่งไม่กล้าทักทายด้วยซ้ำ เพียงแค่ยืนอยู่ทางด้านข้างๆ
ตอนคะนึงนิตย์เห็นนภาลัยนั้น ดวงตาฉายความเย็นชาเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
เธอเดินผ่านข้างตัวนภาลัย กระทั่งทำเป็นมองไม่เห็นเธอ และเดินลงไปบันไดทันที!
“คุณนายคะ” นภาลัยหันตัวเดินตาม
ผ้าไหมก็เดินตามไป ทุกคนลงชั้นล่างพร้อมกัน
“คุณนายคะ รบกวนให้เวลาสามนาทีเพื่อฟังคำอธิบายจากฉันหน่อยค่ะ” นภาลัยเดินตามมาหยุดด้านหน้าโซฟา
คะนึงนิตย์นั่งลงบนโซฟา นั่งจัดระเบียบถุงมือสีขาวอย่างสบายใจ “ไม่จำเป็นแล้วแหละ” น้ำเสียงเย็นเฉียบได้ขนาดไหนก็ถึงขั้นนั้นแหละ “คำอธิบายของแกในวันนี้ ก็แค่การใช้ความคิดทั้งคืนเพื่อปกปิดเท่านั้นเอง
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมเชื่อมั่นคนอื่นคะ?” เธอซักถามเสียงเบา ไร้การตำหนิ มีแต่ความอดทนอย่างเต็มเปี่ยม “ทำร้ายร่างกายของตัวคุณเอง ทำไมถึงไม่ยอมช่วยตัวเองบ้าง? บางทีฉันอาจจะช่วยรักษาคุณให้หายขาดได้นะคะ”
“ไสหัวไป” คะนึงนิตย์ช้อนดวงตา นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยอาการขยะแขยง “ไม่เคยพบเคยเจอคนที่หน้าด้านหน้าทนแบบนี้อย่างแกเลย ไล่แล้วก็ยังไม่ยอมไป!”
ใบหน้านภาลัยบวมจนแดงก่ำ พลันอธิบายอย่างถ่อมตน “หนูคือรมิตา เป็นอาจารย์ของกรินทร์ นี่คืออีเมลของหนู” ระหว่างที่กำลังพูดอยู่ จึงหยิบโทรศัพท์ยื่นมาทางด้านหน้าของเธอ
