เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 162 น่ากลัวขนาดนั้นเชียว?
เธอรีบกุมมือผ้าไหมไว้แน่น และจัดการยัดขวดยาใส่มือเธอ “เอายานี้ทาลงบนหน้าของคุณนาย ทาบางๆ ก็พอแล้ว ขอบคุณค่ะ!” หลังจากที่เธอพูดกำชับเรียบร้อย จากนั้นจึงรีบวิ่งตาลีตาเหลือกไปยังห้องครัวทันที!
“…” ผ้าไหม
คะนึงนิตย์ชะเง้อมองแผ่นหลังนั้นที่หายวับไปจากตรงหน้าประตู ในห้องรับแขกเงียบกริบทันที
ผ้าไหมหันตัวกลับมานั่งคุกเข่าลงด้านหน้าคะนึงนิตย์ “คุณนาย ฉะ ฉันจะช่วยทายาให้คุณนายนะคะ?”
เธอไม่พูดตอบโต้ ผ้าไหมจึงคิดว่าเธอยินยอมแล้ว
“คุณนาย ทั้งที่คุณนายโกรธเคืองเธออยู่ก็ไม่ต้องเอาตัวเองไปทรมานด้วยนะ” เธอเปิดฝาขวดยา
ในห้องครัว นภาลัยใช้ความเร็วที่สุดในการหุงข้าว จากนั้นจึงเตรียมผักสด
เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาหกปี เรื่องในครัวแทบไม่ต้องพูดถึง!
การถูกทรมานจากคะนึงนิตย์มาตลอดช่วงเช้า ขนาดโจ๊กก็ยังไม่ได้กิน เธอต้องหิวมากแน่ๆ
ดังนั้นจึงไม่กลัวว่าเธอจะไม่ยอมกินอาหารเที่ยง! ทำให้เสร็จทันก็พอแล้ว
ภายในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ผ้าไหมช่วยทายาให้เธอจนเสร็จ และจัดการนำหน้ากากครึ่งหน้ามาสวมให้เธออย่างเบามือ
“คุณนาย คุณนายรู้สึกยังไงบ้างคะ?” ผ้าไหมสอบถาม “รู้สึกเย็นวูบวาบบ้างไหมคะ?”
“อื้อ” เธอก้มหน้าลง
“คุณนายคะ เมื่อคืนวานตอนห้าทุ่มหนูเห็นเธอยังอยู่ในห้องวิจัย ขนาดข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน” ผ้าไหมตั้งใจบอกกล่าวให้เธอฟังอย่างปวดใจ “มาโดนคุณทรมานเรื่องข้าวเช้าอีก ตอนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลยค่ะ”
คะนึงนิตย์ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเคร่งขรึมลงเยอะ “หล่อนเด็กเกินไป ยังดูคนไม่เป็น”
“…แต่คุณนายคะ” ผ้าไหมทำเสียงกระซิบแผ่วเบา “ถ้าเธอเป็นตัวปลอม แล้วทำไมถึงได้อยู่ในห้องวิจัยนานขนาดนั้นด้วยคะ? เธอต้องมีความชำนาญกว่าคุณหมอกรินทร์แน่นอน อีเมลเหล่านั้นสามารถเป็นข้อพิสูจน์ได้นะคะ”
“ฉันไม่ได้พูดว่านางเป็นตัวปลอมนี่” คะนึงนิตย์ตรึกตรองอย่างรอบคอบ “ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายตีนคนหนึ่ง พาเด็กสองคนทำมาตีสนิทลูกชายฉัน จุดประสงค์ไม่บริสุทธิ์100 เปอร์เซ็นต์ ฉันสงสัยว่าคงเริ่มวางแผนไว้ตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีก่อนแล้วนะสิ”
รูม่านตาผ้าไหมหดตัวลงเล็กน้อย “…” ไม่กล้าที่จะพูดเพิ่มสักประโยค นายหญิงน้อยน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?
11:55
นภาลัยที่ใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกปรากฏตัวขึ้นในห้องนั่งเล่น “คุณนายคะ อาหารเที่ยงทำเสร็จแล้วค่ะ เชิญทานให้อร่อยค่ะ”
คะนึงนิตย์ตั้งใจชำเลืองมองนาฬิกาที่ติดข้างกำแพง ในใจรู้สึกตกใจเช่นกัน เร็วขนาดนี้เชียว?
ผ้าไหมลุกตามเธอ เพื่อเดินไปยังห้องอาหาร
สีหน้าเธอยังคงเย็นยะเยือกไร้ปรานี แถมยังมีความรู้สึกเหินห่างและน่าเกรงขามติดมาด้วย
ส่วนนภาลัยก็ไม่ได้มีความรู้สึกหัวใจถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย เธอสงบนิ่งราวกับสายน้ำไหล
อุปสรรคอันจิ๊บจ๊อยแค่นี้จะเอาอะไรมากมาย? เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับความลำบากทั้งหมดเมื่อหกปีก่อนในการที่เธอเลี้ยงดูลูกอยู่คนเดียว
ซึ่งเป็นไปตามที่ตนเองคาดเดาเอาไว้ คะนึงนิตย์น่าจะหิวแล้วจริงๆ เห็นเธอนั่งลงบนเก้าอี้ แต่ไม่ได้แสดงท่าทีจะเขวี้ยงชามทิ้ง
เธอ… พิจารณาวัตถุดิบอาหารบนโต๊ะ นภาลัยสังเกตสีหน้าของเธอ ขณะนั้นเธอทราบความรู้สึกในใจของเธออย่างถ่องแท้
อาหารเที่ยงมื้อนี้ไม่ได้ใช้วัตถุดิบที่หรูหราเลย ซึ่งเป็นอาหารตามบ้านทั่วไปที่นภาลัยทำอร่อยที่สุดทั้งหมดเลย แค่กลับมีสีสันและกลิ่นหอมฟุ้งอย่างครบครัน
มีกระดูกหมูเปรี้ยวหวาน หมูทอดไม้ ปลาอบซอสน้ำแดง ผัดเต้าหู้หมูสับ ผักกาดหอมหน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมัน เห็ดหอมผัดน้ำมันหอยกับผักกวางตุ้ง…
จิตใจคะนึงนิตย์รู้สึกหวาดหวั่น ในระยะเวลาอันสั้นสามารถทำกับข้าวได้เต็มโต๊ะ ถ้าไม่มีฝีมือทำไม่ได้นะเนี่ย เธอศิโรราบอยู่ในใจให้แก่นภาลัยอีกครั้ง เพียงแต่เธอไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า
อาหารเหล่านี้ทำให้ผ้าไหมที่ยืนมองพลอยชวนหิวตาม
นภาลัยเห็นคะนึงนิตย์ไม่คิดจะเขวี้ยงจานชามแล้ว เธอจึงเดินหันหลังไปตักข้าวมาสองถ้วย ในฐานะที่ผ้าไหมเป็นพยาบาลส่วนตัว ย่อมรับประทานอาหารเป็นเพื่อนเธออยู่แล้ว
ข้าวหนึ่งชามวางด้านหน้าคะนึงนิตย์ อีกชามก็วางไว้ด้านหน้าผ้าไหม
“เธอก็นั่งด้วยสิ” คะนึงนิตย์กล่าวเสียงแข็ง “กินด้วยกันนี่แหละ”
นภาลัยตกอยู่ในภวังค์ชั่วอึดใจ “ค่ะ คุณนาย” ที่นี่มีแค่เธอที่ยืนค้ำหัวอยู่
เธอตักข้าวสวยให้ตนเองหนึ่งชาม และนั่งลงทางด้านข้างของเธอ
ไม่สนว่าบรรยากาศในห้องอาหารจะติดลบจนถึงอยู่ในจุดเยือกแข็งขนาดไหน นภาลัยก็ไม่ได้เกิดอากาศอกสั่นขวัญแขวน
เธอนั่งกินข้าวหมดหนึ่งจานอย่างเงียบปากสนิท ซึ่งชิมกับข้าวหมดแล้ว รสชาติไม่เลวทีเดียว
นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่คะนึงนิตย์ได้กินอาหารทำเองที่บ้าน เธอเองก็รู้สึกว่าอร่อยมาก มีรสชาติที่พิเศษมาก ซึ่งอธิบายไม่ถูก แต่สีหน้าเธอยังคงเย็นชามากเช่นเดิม
ผ้าไหมเองก็ไม่กล้าออกปากชม ได้แต่ใช้การกระทำเป็นการพิสูจน์ว่าอร่อยมาก เธอกินหมดสามชาม
ต่อหน้าคุณนาย เธอไม่กล้าเรียกนายหญิงน้อยด้วยซ้ำ
คะนึงนิตย์รับประทานอาหารอิ่มจึงวางช้อนส้อมลง จากนั้นก็รับผ้าเช็ดมือที่ผ้าไหมยื่นมาให้เพื่อเช็ดปาก
เธอทำหน้าขึงขัง “นภาลัย ฉันไม่สามารถชอบเธอได้หรอก แม้ว่าเธอจะรักษาฉันให้หายดีก็ตาม”
หึ นภาลัยไม่เคยคาดหวังให้เธอชอบ
“ตั้งแต่ที่ฉันได้ตัดสินใจสนับสนุนทางการศึกษาให้ญาณีตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็เลี้ยงดูเธอเป็นเหมือนลูกสะใภ้มาเสมอ แถมเธอก็ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง เป็นผู้หญิงมากอำนาจคอยเกื้อหนุนจุนเจือบริษัทอยู่เสมอ” น้ำเสียงคะนึงนิตย์ไร้ความอบอุ่น แต่เป็นการเน้นย้ำอีกครั้ง “มีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่เป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดในการมาเป็นสะใภ้ของตระกูลกงพลี”
