เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 174 คุณนายนภา คุณนายนิตย์ต้องการพบคุณ
สาวใช้ชาวฟิลิปปินส์เตือนด้วยความหวังดีว่า “คุณภีมบอกว่าเขาจะกลับเมืองไนร์ก้าแล้ว ดังนั้นให้คุณเตรียมตัวทันที”
“ตอนนี้?” เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับ เธอยกข้อมือขึ้นแล้วเหลือบมองนาฬิกา “เพิ่งตีห้าน่ะ!”
สาวใช้ชาวฟิลิปปินส์กล่าวว่า “เขาบอกว่าคิดถึงภรรยา เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ เขาไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว คุณรีบเตรียมตัวเถอะ”
ญาณีพูดไม่ออก “ฉันเข้าใจแล้ว” เธอปิดประตูแล้วเปลี่ยนเสื้อด้วยความหงุดหงิด จากนั้นก็เก็บสัมภาระ
สิบนาทีต่อมา
บนเครื่องบินส่วนตัวที่บินจากนิวยอร์กไปเมืองไนร์ก้า ญาณีมองอาหารเช้ามากมายที่อยู่บนโต๊ะ เธอไม่รู้สึกอยากอาหารแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกกระสับกระส่าย!
แต่เด็กทั้งสองคนกินอย่างเอร็ดอร่อย
ภีมพลนั่งตรงข้ามญาณี มองทิวทัศน์ที่อยู่นอกหน้าต่าง ใบหน้าที่หล่อเหล่าของเขามีรอยยิ้มจาง ๆ
แสงยามเช้าที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง และส่องอยู่บนร่างกายของเขา ทำให้เขาเหมือนคนอ่อนโยน ไม่เหมือนประธานแม้แต่น้อย
ความเป็นจริงแล้ว หลังจากเด็ก ๆ ปรากฏตัวออกมา ภีมพลก็กลายเป็นคนอ่อนโยนขึ้น
หลังทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เด็ก ๆ หยิบแท็บเล็ตออกมาเล่น
“คุณพ่อ แย่แล้ว!” แชมป์ยื่นแท็บเล็ตไปอยู่ตรงหน้าเขาทันที “คุณพ่อดูข่าวนี้สิ!”
ญาณีได้สติกลับมาเช่นกัน เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
“ภาพถ่ายครอบครัวสี่คน” ชัดเจนทุกภาพ เป็นภาพที่สมบูรณ์แบบมาก แต่ละภาพก็อบอุ่นและน่ารัก
แคปชั่นและพาดหัวข่าวของสื่อต่างประเทศบิดเบือนข้อเท็จจริงอย่างสิ้นเชิง พวกเขาทำทุกอย่างเพื่อให้กลายเป็นข่าวดังโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น
ไม่รู้ว่าพวกเขาเจตนาหรือไม่ พวกเขาเขียนข่าวว่าญาณีเป็นแม่ของเด็ก ๆ และเรียกเธอว่าคุณนายญาณี
ภีมพลไม่ได้อ่านอย่างละเอียด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วโทรไปหาวริศอย่างรวดเร็ว
ญาณีเห็นข่าวนี้เช่นกัน เธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรเลย
เธอเงยหน้ามองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม พบว่าร่างกายของเขามีรัศมีที่น่าสะพรึงกลัว เขากำลังคุยโทรศัพท์และสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ลบข่าวเหลวไหลทั้งหมดบนโลกโซเชียลทันที” หลังจากกล่าวจบ เขาก็วางสายทันที
ความเย็นชาของภีมพล ทำให้ญาณีไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
ภีมพลแทบอยากจะรีบกลับไปอยู่ข้างกายภรรยาของเขาทันที และอธิบายให้เธอฟังด้วยความจริงใจ
ถ้าเธอเห็นข่าวนี้ เธอคงจะเสียใจมาก?
เมืองไนร์ก้า รีพัลส์เบย์ วิลล่า
ผ้าไหมเดินขึ้นไปหานภาลัยที่ชั้นบน “คุณนายนภา” เธอมาแจ้งว่า “คุณนายนิตย์กำลังรอคุณอยู่ในห้องนอน เธอมีธุระจะคุยกับคุณ”
นภาลัยมองผ้าไหมด้วยดวงตาสงสัย ผ้าไหมหันหลังแล้วเดินจากไป
เธอรู้ว่าคะนึงนิตย์จะพูดอะไร? เพราะภีมพลกำลังจะกลับมา
เธอหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ เดินมาถึงหน้าประตูห้องนอนของคะนึงนิตย์ ผ้าไหมเปิดประตูให้เธอ นภาลัยเห็นคะนึงนิตย์นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอเดินเข้าไปข้างใน แต่ผ้าไหมไม่ได้เดินตามเข้าไปด้วย
คะนึงนิตย์สวมหน้ากากครึ่งหน้า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เธอหันมามองนภาลัยด้วยสายตาเย็นชา
“คุณอย่าทำร้ายฉันอีก” นภาลัยยืนห่างจากเธอหนึ่งเมตรและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่ใช่เพราะภีมพลกลับมาแล้ว ฉันเลยมีที่พึ่ง แต่เป็นความอดทนมีขอบเขต”
คะนึงนิตย์ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเอ่ยปากพูดก่อน?
“ถ้ามีเรื่องอะไรก็คุยกันดี ๆ พวกเราต่างก็เป็นคน และสามารถสื่อสารผ่านภาษาได้” นภาลัยสบตาเธอ ไม่อ่อนน้อมถ่อมตนหรือเย่อหยิ่ง “ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน แต่ฉันไม่ใช่ธนบัตร ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะชอบฉัน”
“คุณพูดจบหรือยัง?” คะนึงนิตย์หรี่ตาอย่างรวดเร็ว และมองเธอด้วยสายตาเตือน
“ยังไม่จบ” เธอกล่าวต่อไปว่า “ถ้าคุณจงใจทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจต่อหน้าเด็ก ๆ ฉันจะไม่กล้ำกลืนฝืนทน ฉันจะบอกคุณว่าฉันเคยฝึกเทควันโด และเป็นสายดำระดับ 9”
ตอนนี้สีหน้าของคะนึงนิตย์เย็นชามาก
“สิ่งที่ฉันพูดวันนี้ไม่ใช่เพื่อยั่วยุคุณ เพียงแค่เตือนคุณด้วยความหวังดีเท่านั้น” เธอพูดช้า ๆ ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน “ฉันเคารพคุณด้วยใจ และต้องการรักษาคุณให้หายเป็นปกติ ฉันพูดจบแล้ว ตอนนี้คุณพูดเถอะ ฉันจะตั้งใจฟัง”
