เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 192 ฉันมีคำพูดจะพูดกับเธอ
คะนึงนิตย์เป็นคนโทรมา
ญาณีรับสายทันที “สวัสดี คุณป้า” กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ความเคารพและอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน
“ภีมพลพานภาลัยไปนิวยอร์กแล้ว เธอรู้เรื่องนี้หรือไม่?”
เธอรู้สึกตกใจ “หนูไม่รู้ หนูรู้แค่ว่าเขาส่งมอบงานให้วริศ” ญาณีรู้สึกเจ็บปวด พวกเขาไปนิวยอร์กเหรอ? ไปที่ปราสาทเหรอ?
จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจที่ปลายสาย “ญาณี คืนนี้เธอกลับมาพักที่รีพัลส์เบย์ วิลล่าเถอะ? มาทานอาหารเย็น ป้ามีคำพูดมากมายจะพูดกับเธอ”
“……” ญาณีรู้สึกตื่นตระหนก ไม่รู้ว่าป้านิตย์จะพูดอะไรกับเธอ เกลี้ยกล่อมให้เธอถอยหรือเปล่า?
แต่เธอทำได้เพียงรับปาก “ค่ะ”
“ป้าจะไม่รบกวนการทำงานของเธอแล้ว เธอทำงานต่อเถอะ” คะนึงนิตย์วางสาย
ห้องทำงานของรองประธานที่เรียบง่ายแต่หรูหรา ญาณีนั่งอยู่บนเก้าอี้และถือโทรศัพท์อยู่ในมือ เธอครุ่นคิด ตอนนี้เธอไม่มั่นใจว่าป้านิตย์ยืนอยู่ฝ่ายไหน
เธอมีเรื่องอะไรกับตนเอง?
เธอจะขอโทษตนเองเหรอ?
เพื่อให้ตนเองปล่อยภีมพลไปเหรอ?
ไม่… เธอทำไม่ได้ เธอไม่สามารถแยกจากภีมพลได้ มีเพียงความตายเท่านั้นที่จะสามารถแยกพวกเขาได้!
“คุณญาณี” วริศเคาะประตู และนำเอกสารเข้ามาหนึ่งฉบับ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? สีหน้าคุณไม่ค่อยดี?”
“ไม่เป็นไร” เธอได้สติกลับมา และกลับสู่สภาวะปกติ รับเอกสารมาจากเขา
วริศรายงานว่า “บริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งในแคนาดา ติดต่อเพื่อต้องการร่วมมือทำงานกับพวกเรา หลังจากประเมินในด้านต่าง ๆ แล้ว รู้สึกว่าโครงการนี้มีโอกาสในการพัฒนาที่ค่อนข้างดี นี่คือรายงานการประเมินที่ผมรวบรวมไว้ กรุณาตรวจสอบด้วย”
ญาณีไม่ได้รีบดูเอกสาร แต่เงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณภีมบอกหรือไม่ว่าช่วงที่เขาไม่อยู่บริษัท ให้ฉันเป็นคนตัดสินใจเรื่องทั้งหมด?”
“เรื่องใหญ่เขาจะเป็นคนตัดสินใจเอง โทรไปหาเขาหรือส่งอีเมลหาเขา” วริศตอบตามความจริงว่า “ส่วนเรื่องเล็ก ๆ แบบนี้ก็มาหาคุณ ไม่จำเป็นต้องรบกวนเขา”
รบกวน?
พาสาวบ้านนอกไปท่องเที่ยว และถือโอกาสไปทำงานด้วย
ญาณีรู้สึกว่านภาลัยเป็นภัยร้าย สักวันหนึ่งเธอจะทำลายอนาคตของภีมพล!
เธอเหลือบรายงานการประเมินโครงการ แล้วส่งคืนให้วริศทันที “เรื่องเล็ก ๆ แบบนี้คุณตัดสินใจเองเถอะ”
วริศสังเกตเห็นว่าเธอรู้สึกไม่พอใจ “โอเค”
เมื่อมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของเขาแล้ว ญาณีรู้สึกแย่มาก
ตั้งแต่เธอย้ายออกมาจากรีพัลส์เบย์ วิลล่า เธอก็รู้สึกแย่มาก
กลางคืน
พระจันทร์สว่างไสวอยู่บนยอดไม้ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว ค่ำคืนนี้เงียบสงบและสวยงาม
รีพัลส์เบย์ วิลล่า ต้นไม้ในลานบ้านถูกปกคลุมด้วยความมืด ดอกไม้ที่เบ่งบานบางดอกสวยมากยิ่งขึ้น และเปล่งประกายความงามอย่างมีเสน่ห์
ห้องครัวที่สว่างไสว คะนึงนิตย์ไม่เพียงแต่เลือกเมนูอาหารด้วยตนเองเท่านั้น แต่เธอกำกับดูแลการทำอาหารด้วยตนเองอีกด้วย
“ญาณีไม่กินกระเทียม ห้ามใส่เด็ดขาด!”
เมื่อเธอไม่ต้องใส่หน้ากากและถุงมือแล้ว เหมือนถูกปลดปล่อยจากพันธนาการ ในที่สุดเธอก็สามารถใส่เสื้อผ้าที่ตนเองชอบได้แล้ว และอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาก
คนใช้นำอาหารที่ทำเสร็จไปวางบนโต๊ะอาหาร อาหารมากมายพวกนี้ แต่กลับไม่สามารถทำให้คะนึงนิตย์อยากทาน เกิดอะไรขึ้น? เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาคิดมาก
“คุณนายนิตย์ คุณญาณีมาถึงแล้ว” ผ้าไหมเดินเข้ามารายงาน
หลังจากนั้นสักครู่ ญาณีที่สวมกระโปรงสีแดงก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร “คุณป้า”
“รีบไปล้างมือแล้วมานั่งทานข้าว” คะนึงนิตย์มองเธอด้วยรอยยิ้ม “ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ล้วนเป็นอาหารโปรดของเธอ”
“ค่ะ” ญาณีคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้มาก หลังจากล้างมือเสร็จ เธอเดินมานั่งตรงข้ามคะนึงนิตย์
เมื่อเห็นอาหารเลิศรสเต็มโต๊ะ ท้องเธอก็ท้องร้องจ๊อก ๆ “อาหารมากมายเลย! ทำให้หนูรู้สึกหิวแล้ว”
“รีบกินเถอะ!” คะนึงนิตย์หยิบตะเกียบ
ญาณีสังเกตท่าทางของป้านิตย์ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในประตูแล้ว จนถึงตอนนี้แล้วสิ่งที่เธอสังเกตเห็นนั้นค่อนข้างดี
แต่มันก็ไม่สามารถขจัดคำพูดตรงไปตรงมาหลังจากการบอกเป็นนัยล่วงหน้าได้
พวกเขาทานอาหารเย็นอย่างผ่อนคลาย และคุยกันแต่เรื่องงานเท่านั้น
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ญาณีเป็นฝ่ายถามว่า “คุณป้า หนูถ่ายรูปให้คุณป้าดีไหม? หนูมีกล้องถ่ายรูประดับมืออาชีพอยู่ในรถ และหนูก็เคยเรียนการถ่ายรูปด้วย”
ผ้าไหมรู้ว่าเธอกำลังพยายามตีสนิทอยู่ และอยากจะทำให้คุณนายนิตย์มีความสุข
“ได้สิ” คะนึงนิตย์เห็นด้วย
