เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 200 อย่าโง่ขนาดนี้
ชนรพเห็นนภาลัยลงมาจากรถ เขาเดินไปหาเธอพร้อมตั๋วเครื่องบิน แต่เขาเห็นญาณีเดินมุ่งหน้ามาทางนภาลัย
ชนรพทำได้เพียงหยุดฝีเท้าและหลบเลี่ยงเท่านั้น
“นี่ให้คุณ” ญาณีปรากฏตัวต่อหน้านภาลัยด้วยความเย่อหยิ่ง แล้วยื่นการ์ดให้เธอหนึ่งใบ “รับไว้ซะ ถือเป็นค่าชดเชยให้คุณ”
นภาลัยมองการ์ดใบนี้ด้วยรอยยิ้ม ทำไมพวกเขาทุกคนต่างให้การ์ดกับเธอ? พวกเขาล้วนอยากให้เธอหายไป……
“คุณยิ้มทำไม?” ญาณีขมวดคิ้ว และกล่าวด้วยความจองหองว่า “ช่วงนี้ฉันพักอาศัยอยู่ที่รีพัลส์เบย์ วิลล่า!”
เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามด้วยความสงสัย “แล้วไง”
“คุณป้าบอกฉันว่าฉันเป็นลูกสะใภ้คนเดียวที่เธอยอมรับเท่านั้น คุณน่าจะเคยได้ยินเธอพูดแบบนี้ใช่ไหม?”
“ฟังเธอพูดแล้วมีประโยชน์อะไร” นภาลัยยิ้มบาง ๆ “ถ้าคุณมีความสามารถจริง ก็ให้ภีมพลสิเป็นคนพูดออกมาสิ”
“คุณ……!” ญาณีถูกโจมตี เธอสติแตกไม่ได้ เธอยับยั้งความโกรธของตนเอง “คุณคิดว่าคุณเป็นฝ่ายชนะเหรอ? ลองมองสิว่าตอนนี้คนที่ต้องจากไปคือใคร!”
“แล้วคุณคิดว่าคุณเป็นฝ่ายชนะเหรอ? นภาลัยถามกลับ “ตอนนี้การที่คุณยืนอยู่ตรงหน้าฉัน นั่นหมายความว่าคุณแพ้แล้ว”
เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู ตอนนี้เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
“ญาณี คุณเชื่อไหม?” เธอยิ้มอย่างแผ่วเบาและกล่าวว่า “ของที่ฉันนภาลัยสละให้คุณ แต่คุณอาจจะไม่สามารถครอบครองได้”
“คุณ……….!” ญาณีจ้องเธอด้วยสายตาดุดัน
ท่าทางของนภาลัยหนักแน่นมาก ทันใดนั้นเหมือนเธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และถามว่า “คุณนายนิตย์ดีต่อคุณมาก แต่ทำไมคุณถึงได้คิดร้ายกับเธอ?”
เมื่อชนรพได้ยินประโยคนี้ และด้วยความเป็นมืออาชีพของเขา ทำให้เขาเปิดกล้องโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร!” มีความตื่นตระหนกอยู่ในดวงตาของญาณีเล็กน้อย
นภาลัยมองเธอและกล่าวว่า “คุณเติมทิงเจอร์ไอโอดีนลงไปในยาที่ฉันปรุงขึ้นมา เมื่อผสมกับยาตัวใดตัวหนึ่งแล้วจะทำให้เกิดอาการคัน สำหรับเรื่องที่ทำไมมันถึงสามารถรักษารอยแผลเป็นได้ เพราะมันผสมผสานกับยาตัวหนึ่งอย่างลงตัว”
“……” ญาณีเชิดหน้า “คุณอย่ามาใส่ร้ายฉัน!”
“ตอนแรกฉันยังอยากจะพาคุณไปรับความดีความชอบอยู่เลย แล้วฉันจะใส่ร้ายคุณได้อย่างไร?” เธอกล่าวเบา ๆ
“เห็นได้อย่างชัดเจนว่ายาที่คุณปรุงขึ้นมามีปัญหา! คุณยังคิดจะใส่ร้ายฉันอีก?! ” ญาณีสงบมาก “นภาลัย คุณอย่าใจดำอำมหิตมากเกินไป! เวรกรรมจะตามสนองคุณ! คุณกำลังจะไปจากที่นี่แล้ว เหลือความดีเอาไว้บ้าง!”
“คุณกำลังขอให้ฉันเก็บความลับนี้ไว้เหรอ?” เธอยิ้ม “คุณไม่ต้องประหม่าขนาดนี้หรอก”
นภาลัยกล่าวช้า ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะเพลิดเพลินกับท่าทางอกสั่นขวัญหายของญาณี ตอนที่เธอได้ยินคำพูดของตนเอง “การที่ฉันพูดแบบนี้ ฉันต้องมีหลักฐานอย่างแน่นอน ห้องวิจัยพัฒนายาจะไม่มีกล้องวงจรปิดได้อย่างไร?”
กล้องวงจรปิด? !
ญาณกัดฟันและยืนนิ่ง มองเธอด้วยสายตาดุดัน!
“แต่คุณวางใจเถอะ ฉันไม่คิดที่จะบอกใครหรอก”
เธอกล่าวต่อไปว่า “คราวนี้ไม่เกิดเรื่องร้ายก็ดีแล้ว ทุกคนล้วนเคยทำผิดพลาด ต่อไปคุณรักษาชื่อเสียงของตนเองด้วย อย่าทำเรื่องโง่แบบนี้อีก อย่าทำร้ายผู้ที่มีพระคุณเพียงเพื่อประโยชน์ของตนเอง”
“……” ญาณีระงับความตื่นตระหนกของตนเอง
นภาลัยกล่าวด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “ฉันอยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแม่ดีขึ้น เพราะครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”
“คุณสามารถช่วยเหลือเขาทางธุรกิจได้จริง ๆ” นภาลัยยิ้มเล็กน้อย “แต่คุณควรรู้จักสถานะของตนเองด้วย ใช่ว่าทีเอ็ม กรุ๊ปจะขาดคุณไม่ได้”
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” ญาณีไม่ยอมรับ จากนั้นก็ยัดการ์ดใส่มือของเธอ “คุณรับไว้เถอะ! อย่าแกล้งทำเป็นเย่อหยิ่ง! ฉันแย่งสามีของคุณ ถือเป็นค่าชดเชยก็แล้วกัน!”
หลังจากกล่าวจบ เธอหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว! หลังจากเธอขึ้นรถแล้ว มือของเธอที่จับพวงมาลัยสั่นไปหมด
ชนรพรู้สึกตกใจและตกอยู่ในภวังค์
เมื่อเห็นญาณีขับรถออกไปแล้ว เขาถึงได้สติกลับมา เขาเดินไปอยู่ตรงหน้านภาลัย ยื่นตั๋วเครื่องบินให้เธอด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน
จุดหมายปลายทางคือนิวยอร์ก
เธอยื่นมือออกมารับ “ขอบคุณค่ะ” จากนั้นเธอหันหลังแล้วเดินเข้าไปในห้องรอขึ้นเครื่อง
ชนรพมองแผ่นหลังของเธอ และรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย
