เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 213 นี่มันบ้าไปไหม

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 213 นี่มันบ้าไปไหม?

“คุณป้า ฉันรักเขาจริงๆ……” ญาณีร้องไห้ออกมา “บนโลกนี้ นอกจากคุณป้า ไม่มีใครรักเขาเท่าฉันแล้ว……ฉันสัญญาต่อไปจะไม่มีทางทำร้ายแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้อีก ได้โปรดให้ฉันได้อยู่ข้างกายเขาเถอะ!”

ภีมพลยืนนิ่งอยู่หน้าประตู เขาเห็นญาณีอยู่ที่พื้น มองเห็นเธอจับข้อมือแม่เพื่ออ้อนวอนขอร้อง

และเมื่อกี้คำพูดเหล่านั้น ก็เขาหูภีมพลไม่มีคำไหนหลุดหายไป

ได้ยินแล้วรู้สึกขยะแขยง! หากไม่ใช่เพราะเธอมาขว้าง แม่ก็คงไม่สิ้นหวังขนาดนี้!

ดวงตาของเขามีความโกรธร้าย ทั้งตัวมีไอสังหารออกมา!

และก้าวเข้าไปไม่กี่ก้าวดึงญาณีลุกขึ้น “ไสหัวไปเถอะ!” โยนเธอทิ้งไปด้านข้างโดยที่ไม่ออมแรง!

โอ๊ย………!

มาพร้อมเสียงร้องเจ็บปวด หญิงสาวหมุนตัวจนท้องไปชนขอบโต๊ะ! ปวดจนหน้าเธอขมวดทั้งตัวชาขึ้นมา

คะนึงนิตย์ก็ตกใจลูกชายตัวเอง!

ไม่รอให้เธอได้ไปประคองญาณี ภีมพลขว้างหน้าแม่เขา จ้องเธออย่างโหด สายตาคมแหลมเย็นชา “บอกผมมา นภาลัยอยู่ที่ไหน?!”

“ผมสืบเจอว่าชนรพเป็นคนให้ตั๋วกับเธอ แม่อย่าไม่ยอมรับอีกเลย!” ภีมพลเตือนอย่างอดกลั้น “เทพเจ้าข้างบนยังมองอยู่นะ!”

คะนึงนิตย์รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

ญาณีพิงอยู่ข้าโต๊ะ ปวดจนเหงื่อเย็นบนหน้าผากไหล เธอพยายามกลั้นหายใจ

“บอกผมมา พวกคุณส่งเธอไปที่ไหน?!” เสียงของเขากำลังสั่น ใบหน้าม่วงคล้ำ “ผมของถามแม่เป็นครั้งสุดท้าย เธออยู่ที่ไหนกันแน่?!”

เธอรู้ว่าลูกของเธอจริงจังแล้ว เธอพยายามสงบสติ และสารภาพกับเข้า “นิวยอร์ก”

“……” อกของเขาบีบรัดเจ็บปวดและถามต่อ “บังคับเธอให้ไปด้วยวิธีไหนดัน? ใช้อะไรขู่เธอ?”

“เธอยอมไปเอง” หญิงวัยกลางคนพูดเสียงเรียบ “ไม่มีใครบังคับเธอ”

“นิวยอร์กที่ไหน?”

“ไม่รู้”คะนึงนิตย์ไม่เหมือนคนโกหก

ภีมพลรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือตามหาเธอ

ก่อนจากไปก็จ้องเขม่นไปบนตัวเธอ ญาณีตกใจจนหน้าอกบีบรัด สมองเหมือนถูกบีบรัดจนจะระเบิด

“ฟังให้ดี! แม้จะไม่มีเธอ ฉันก็ไม่มีทางแต่งกับเธอ !” ภีมพลพูดเด็ดขาด “ไปหาวริศแล้วเอางานให้เขา ภายในอาทิตย์นี้จัดการเรื่องลาออก หายไปให้พ้นจากสายตาฉัน!”

ทุกคำพูดของเขาเหมือนเข็ม แทงเข้าไปในใจของเธออย่างเจ็บแสบ

สายตาที่โหดเหี้ยมของชายคนนี้เก็บกลับมา เขาหมุนตัวเดนจากไป!

“ภีมพล!” ญาณีตามเขาโดยออโต้

เขาวิ่งลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว เธอกลับสะดุดตรงบันได “ภีมพล!” ความปวดที่ท้องบวกกับความปวดในใจ ทุกข์ทรมานจนน้ำตาไหลรินออกมา

“ภีมพล………” ญาณีเหมือนสูญเสียสติไป ในใจของเธอสั่นด้วยความขมขื่น ความรู้สึกที่ไม่เคยได้ครอบครองแต่ได้สูญเสียมันไปแล้ว ทำให้ใจของเธอเหมือนถูกฉีกขาดแรงอีกครั้ง

คะนึงนิตย์ไม่ได้เดินออกมา เธอยืนนิ่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง มองดูลูกชายขึ้นรถและจากไป แลมโบกินี่ขับไปอย่างเร็ว

ตอนเช้าที่มืดสลัวเริ่มมีเม็ดฝนสีเงินตกลงมา โปรยปรายยิ่งตกยิ่งแรง

หนักจนทำให้สายตาเธอมัว

เขารักนภาลัยไปแล้วจริงหรอ?

ในตอนนี้ คะนึงนิตย์ก็รู้สึกเศร้า แต่เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถย้อนกลับไปได้ ลูกชายรักผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องดี

ในการแต่งงาน การรักคนคนหนึ่งเหนื่อยกว่าการถูกรัก

เธอไม่อยากให้ลูกชายของเธอเป็นแบบนั้น

คะนึงนิตย์หันเดินไปข้างนอก เห็นญาณีล้มอยู่ราวบันไดร้องไห้อย่างทรมาน ภาพนี้ก็ทิ่มเขาไปในใจของเธอ

ญาณีสายตาว่างเปล่า ความรู้สึกเหมือนอยากตาย

“เธออย่าทำให้ฉันผิดหวังอีก” คะนึงนิตย์เผยอปากพูดเสียงเรียบ “ลุกขึ้น”

เธอสับสนขึ้นมาทันที อดกลั้นความปวดจับราวบันไดและลุกขึ้น หันไปมองสายตาเธอ “………” ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณป้า

คะนึงนิตย์สายตาหนาวลึก น้ำเสียงมั่นคง “ฉันจะวางยาเขา ให้เธอได้ท้องลูกของเขาเหมือนกัน พวกเธอต้องแต่งงานกัน”