เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 227 เกี่ยวกับความฝันของภีมพล

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 227 เกี่ยวกับความฝันของภีมพล

หมอสองคนที่อยู่รอบโต๊ะผ่าตัดรีบหลีกทางและหันมามองเธอ “มานี่สิครับ”

ญาณีเห็นภีมพลที่กำลังให้เลือด เขาหลับตาและนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัดเย็นเยียบ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปื้อนเลือดจนแทบจำไม่ได้

เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดเหล่านั้นถูกฉีกออก เครื่องมือเย็นๆ ติดอยู่ที่หน้าอกของเขา

ฉากน่าเศร้านี้ดูน่าตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอกลับไม่กลัว เธอเพียงแค่กลัวว่าจะเสียเขาไปเท่านั้น

น้ำตาของเธอไหลออกมา… หัวใจของญาณีเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดลึกลงกลางใจ

“นภา …” ริมฝีปากบางของภีมพลสั่นเล็กน้อย คิ้วของเขากระตุก เสียงของเขาอ่อนแอมาก

ญาณีก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว นั่งลงบนเก้าอี้เล็กๆ และจับมือที่เปื้อนเลือดของเขา

เย็นจนแทบไม่มีอุณหภูมิของร่างกายเลย…

เธอมองดูเขาทั้งน้ำตา รู้สึกว่าอากาศในห้องผ่าตัดเย็นเฉียบถึงกระดูก

ใจของเธอเย็นวาบ…

เธอลูบมือเขาเบา ๆ พยายามสื่อถึงความอบอุ่น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัว

“อย่าร้องไห้” หมอพูดกับเธอ แล้วเอนตัวไปแนบหูของภีมพลและพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า “คุณภีม นภาของคุณอยู่ที่นี่แล้ว ตอนนี้เธอกำลังจับมือคุณและเธอร้องไห้ ดังนั้นได้โปรดกลับมามีชีวิตอีกครั้ง โปรดจงเข้มแข็งด้วยเถอะครับ!”

สติของภีมพลอ่อนแอลงเรื่อยๆ เขารู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่ในอากาศ และเมื่อเขาได้ยินคำว่านภามาแล้ว นิ้วที่ไม่กระดิกของเขาก็ขยับอย่างไม่เต็มใจ

คำตอบนั้นทำให้ญาณีทั้งเศร้าและมีความสุข ความกลัวและความตื่นตระหนกที่จะสูญเสียเขาไป ทำให้เธอทุกวินาทีเหมือนหนึ่งปี

หมอพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยชีวิตเขากลับคืนมา

โรงพยาบาลเดิม ชั้นเดียวกันในหอผู้ป่วย

ลมอ่อนๆ พัดผ้าม่านสีขาวปลิวไสว บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นของดอกลิลลี่จางๆ

นภาลัยกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยหลับตา เธออยู่ในอาการโคม่า หน้าซีดและยาสลบยังไม่หมดฤทธิ์

ลูกตาเคลื่อนไปสองสามครั้งในบางครั้ง

ในความฝัน…

“นภาลัย รู้ไหมว่าผมตามหาคุณมานานแค่ไหนแล้ว ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้!”

“ไม่เคยรับสายผมเลยสักครั้ง แม้แต่ลูกก็ไม่ต้องการ คุณยังมีจิตสำนึกอยู่หรือเปล่า?”

ภีมพลยืนอยู่บนชายหาดริมทะเลและต่อว่าอย่างสุดความสามารถ “คุณมีหัวใจหรือเปล่า? คุณน่ะเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมที่สุดในโลก! คุณไม่สมควรได้รับความสุข!”

“ฉันขอโทษ…” เธอยืนอยู่ต่อหน้าเขา จ้องเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ฉันขอโทษ…” หัวของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

“ขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร!” ภีมพลคำราม “คุณบอกว่าคุณรักผม! คุณเคยบอกแบบนั้น”

เขาก้าวถอยหลังทีละก้าว นัยน์ตาลึกเต็มไปด้วยความรักและความเกลียดชัง “มีอะไรที่เราฝ่าฟันไปด้วยกันไม่ได้เหรอ?”

“ถ้าถามผมว่าถ้าเธอกับแม่ผมตกลงไปในน้ำพร้อมกัน ผมจะช่วยใคร ฉันจะบอกคุณให้นะ นภาลัย ผมจะช่วยคุณ!”

เขารักเธอจริงๆ

นภาลัยเดินเข้าไปทีละก้าวทั้งน้ำตา “ฟังฉันนะ อย่าเพิ่งตื่นตระหนก” เธอยังต้องการอธิบาย

แต่ร่างกายของเขาค่อยๆ โปร่งใสขึ้นทีละน้อย “รู้ไหมว่าตอนนี้คุณสำคัญแค่ไหน?” เสียงนั้นลดลง และร่างที่โปร่งใสก็กลายเป็นเศษชิ้นเล็กชิ้นน้อยและหายไปจากตรงหน้าของเธอ

“ไม่นะ! ภีมพล! ภีมพล!”

ในฝัน เธอร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง เธอมองไปรอบๆ แต่มีเพียงเธอคนเดียวที่อยู่บนชายหาด

ในห้องทำงานแพทย์บนชั้นเดียวกัน

ไวศิษฎ์หยิบผลตรวจหลังการผ่าตัดจากแพทย์ และถามเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่วว่า “ทำความสะอาดเรียบร้อยไหมครับ?”

“สะอาดแน่นอน ไม่ส่งผลต่อการตั้งครรภ์ในอนาคต” หมอเตือน “หากตั้งครรภ์แล้วก็อย่าไปไหนมาไหนตามใจ โดยเฉพาะในช่วง 3 เดือนแรก หากแท้งลูกหลังจากเดินทางไปมา นั่นแสดงว่าเธออ่อนแอ ต่อไปต้องดูแลครรภ์ให้ดี ทางที่ดีควรนอนบนเตียงเพื่อความปลอดภัยของเด็ก”

“ขอบคุณครับ คุณหมอ” ไวศิษฎ์เก็บผลตรวจ “เข้าใจแล้ว”

“ในฐานะแฟนของเธอ คุณต้องรับผิดชอบเรื่องในวันนี้นะ” หมอชราจับแว่นที่สันจมูกของเขา

ท่าทีของไวศิษฎ์นั้นจริงใจมาก “ครับ”