เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 230 ไปให้พ้น!
นภาลัยคิดว่าเธอฟังผิด “คุณพูดเรื่องอะไร? ใครแท้งลูก?”
เธอไม่รู้จริงๆ
ไวศิษฎ์พูดไม่ออก ใบหน้าของเขาเย็นลงเล็กน้อย
นภาลัยสังเกตท่าทางของเขา หัวของว่างเปล่าและไม่กี่วินาทีก็มีหมอกน้ำกลั่นตัวอยู่ในดวงตาของเธอ
ดวงตาเต็มไปด้วยความสยดสยองและไม่อยากจะเชื่อ
“คุณกำลังตั้งครรภ์ คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอ?” ไวศิษฎ์ถามอย่างไม่เต็มใจ “ไอ้สารเลวนั่นก็ไม่รู้เหมือนกันเหรอ?”
“… ” ดวงตาของนภาลัยส่องประกายด้วยความสิ้นหวังและประหม่า “…เด็กคนนั้นไม่อยู่แล้วเหรอ?”
ไวศิษฎ์หยิบกระเป๋าของเธอแล้วโยนลงบนเตียง “ถ้วยชา พวงกุญแจ จี้หยก และอัลบั้มรูปคุ้มค่ากับการเสี่ยงชีวิตของคุณไหม?”
เธอน้ำตาคลอ “นี่ไม่ใช่ของธรรมดา มันเป็นของสำคัญมาก” นภาลัยรู้สึกว่าอากาศรอบตัวเธอเย็นลง และความหนาวเย็นดูเหมือนจะซึมซับร่างกายของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
ไวศิษฎ์ออกคำสั่งกับเธอ “คุณต้องนอนลง ดูแลร่างกายอย่างดีตามคำขอของหมอ และที่สำคัญคือคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล”
เธอนั่งบนเตียงพลางมองเขาด้วยน้ำตา เธอวางมือบนท้องเบาๆ เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าเธอกำลังท้อง
ที่ประตูห้องฉุกเฉินบนชั้นเดียวกัน คะนึงนิตย์หมดแรงเนื่องจากความโศกเศร้ามากเกินไป และในที่สุดก็หมดสติไปในอ้อมแขนของผ้าไหม
“คุณนาย! คุณนายคะ!”
“เร็วเข้า เรียกหมอ!”
“หมอ หมอ! มีคนเป็นลม!”
ไม่นาน หมออีกกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามาช่วยเธอ พวกเขาตรวจสอบอาการและให้น้ำเกลือแก่เธอโดยเร็วที่สุด ผ้าไหมเฝ้าอยู่ข้างเตียงอย่างอ่อนแรง
ผ้าไหมเป็นคนเปิดเผย เธอเสียน้ำตาไปมากแต่อารมณ์ยังดูมั่นคง เธอหลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ร้องไห้หรือส่งเสียง
เธอนั่งอยู่หน้าเตียงจับมือคุณนายและรออย่างอดทน
สองชั่วโมงต่อมา…
คะนึงนิตย์ตื่นขึ้น “ผ้าไหม ลูกภีม เป็นยังไงบ้าง?” เธอถามพยายามพยายามดิ้นรนลุกขึ้น
พยาบาลสองคนและผ้าไหมรั้งเธอไว้อย่างรวดเร็ว
“คุณนาย ดูแลร่างกายคุณก่อนเถอะค่ะ ดิฉันขอร้อง ไปตรวจร่างกายกันก่อน”
พยาบาลสองคนกำลังตรวจเธอด้วยเครื่องมือ
คะนึงนิตย์รู้สึกเหนื่อยมาก เธอนอนราบบนเตียงและจ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า โดยหวังว่าเธอจะสามารถรับความทุกข์ทรมานแทนลูกชายของเธอได้
สิบนาทีต่อมา…
พยาบาลสองคนคุยกันขณะลงทะเบียนผลการตรวจให้เธอ
“ผู้หญิงในวอร์ด 606 ใช่คุณนายนภาหรือเปล่า? เหมือนกับคนในโปสเตอร์เลย คงไม่ใช่คนหน้าคล้ายหรอกมั้ง” นางพยาบาลอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เธออยู่ในสภาพย่ำแย่แต่ก็ยังดูสวยมากเลย”
“เมื่อกี้เธอโวยวายอยากออกจากโรงพยาบาล เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพิ่งจะแท้งลูกมา น่าเวทนาจริงๆ”
“เธอลองเดาสิว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณภีมกับคุณนายนภา ทำไมคนที่อยู่ข้างเธอไม่ใช่คุณภีม แต่เป็นคนอื่น”
“อย่าเอะอะไป ผู้ชายคนนั้นก็ดูหล่อดีนะ เขาดูมีเสน่ห์มาก เหตุผลหลักๆ เลยคือเขาใส่ใจเธอมาก”
พยาบาลสองคนคุยกันอย่างไม่ใส่ใจ และทุกคำพูดก็เข้าไปถึงหูของผ้าไหมและคะนึงนิตย์
ผ้าไหมเห็นใบหน้าของคะนึงนิตย์เปลี่ยนไป มือของเธอกำหมัดแน่น และดวงตาของเธอแสดงความเจ็บปวด
พยาบาลหันหลังเดินออกไปหลังจากตรวจเสร็จ
“…” คะนึงนิตย์ลุกขึ้นและทรุดลง เธอหอบอย่างหนัก
“คุณนาย คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกค่ะ มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น”
ทันทีที่ผ้าไหมพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นนั่งและยืนกรานว่า “ฉันจะไปดูว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า”
“คุณนาย!” ผ้าไหมคว้าแขนของเธอไว้ “อย่าค่ะ!”
“อะไร? เธอก็คิดว่าเป็นหล่อนใช่ไหม?” คะนึงนิตย์สูดหายใจอย่างเย็นชา สวมรองเท้าแล้วลุกขึ้นยืน
“อย่าไปหาเธอเลยค่ะ” ผ้าไหมยืนขวาง “ชนรพพูดถูก คุณเป็นคนปล่อยให้เธอไปตั้งแต่แรก เธอแค่ทำตามความปรารถนาของคุณ”
คะนึงนิตย์จ้องไปที่เธอ “หลีกไป”
“คุณนาย คุณช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหมคะ?” ผ้าไหมขอร้อง “คุณใจเย็นๆ ก่อนดีไหม? ต่อให้คุณไปหาเธอ คุณก็ไม่ควรไปกล่าวโทษเธอ แต่ควรขอร้องให้เธอมาช่วยชีวิตคุณภีม”
