เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่241 ไวศิษฎ์เกลียดชังเธอ
“ทำไมล่ะ？”ผู้กำกับหวังอย่างมากว่าเขาจะสามารถไปได้
ผู้ช่วยผู้จัดการกองถ่ายถามซุบซิบ “คนทางบ้านท่านนั้นรอไม่ไหว？ก็พาเธอไปด้วยกันได้นี่！”เมื่อครู่บังเอิญได้ยินเขาคุยโทรศัพท์พอดี
ไวศิษฎ์มองเขาแล้วตอบอย่างจริงจังว่า “ผู้หญิงของผม ผมไม่ให้ปรากฏตัวต่อสาธารณชน เพราะผมกลัวว่าพวกคุณจะเอาแต่คิดถึงเธอน่ะสิ” เมื่อสิ้นเสียงลง หางตาก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่ทำให้คนหลงใหล
จากนั้นเขาก็เดินไปหาช่างภาพและเข้าประจำที่ของตนเอง
เลนส์กล้องเล็งมาที่เขา
ผู้กำกับส่งเสียงบอก “แอคชั่น” เขาหันไปมองเห็นร่างที่ดูเหมือนกับมะนาว ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วคว้าแขนของเขมินทรา“มะนาว！”
พอออกแรงดึงเบาๆ หญิงสาวก็หันกลับมาอย่างสง่างาม ผมสลวยนุ่มลื่นของเธอกระทบโดนตัวเขา และสบกับดวงตาสีเข้มของเขาทั้งสองข้าง
ไวศิษฎ์เกี่ยวรั้งเอวของเธอเอาไว้และจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ
เขมินทราจมลงในวงแขนของเขา ฉับพลันก็รู้สึกเหมือนราวกับว่าโลกหมุนเวียน
สัปดาห์ที่แล้วตอนที่เห็นบทนี้ เธอมีความคาดหวังสำหรับฉากนี้เป็นอย่างมาก
ความรู้สึกนั้น…เหมือนราวกับว่าทั้งร่างถูกไฟดูด เป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยมีมาก่อน
เมื่อคลายจูบ
ไวศิษฎ์ปล่อยเธอ กุมมือของเธอขึ้นมาและกล่าวอย่างตื่นเต้น “เป็นเธอจริงๆ ด้วย！รู้ไหมว่าฉันตามหาเธอมานานแค่ไหนแล้ว？ฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว！”
“…”ความคิดของเขมินทรายังคงติดอยู่กับจุมพิตเมื่อครู่ และกลับลืมบทไปเสียสนิท！
ทั้งสองสบตากัน และเธอก็ตะลึงงันอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง
ไวศิษฎ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผู้กำกับผู้กำกับเองก็ตะลึง เกิดอะไรขึ้น？
เขมินทรากลับมาได้สติ ตบไหล่เขาอย่างอายๆ “ขอโทษค่ะ…ขอโทษ ฉันลืมบท ขออีกรอบได้ไหมคะ？”
ไวศิษฎ์กำลังรีบ ดังนั้นเขาเธอไม่พอใจเท่าไหร่นัก ในฐานะรุ่นพี่ในวงการบันเทิง ถ่ายละครมาก็นับไม่ถ้วน แต่กลับลืมบทเนี่ยนะ？
ไวศิษฎ์ผู้เห็นผู้หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วน มองปราดเดียวก็มองเห็นแผนของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีเขาก็ไม่ชอบเขมินทราอยู่แล้ว ในตอนนี้จึงยิ่งรู้สึกไม่ชอบมากขึ้นไปอีก
เขาไม่แสดงความคิดเห็นอะไร เพียงมองเธออย่างเย็นชา
รอยยิ้มของเขมินทราแข็งชะงัก เธอยิ้มอย่างอายๆ พลางกล่าว “ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ เมื่อครู่ฉัน…”
คราวนี้ผู้กำกับเอ่ยปากว่า “งั้นก็มาถ่ายกันอีกรอบ เธอก็ปรับอารมณ์ให้ดี ！”
“ค่ะ” เธอรู้สึกผิดเล็กๆ อย่างอธิบายไม่ถูก
ไวศิษฎ์กลับยืนนิ่ง อีกทั้งใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายังไร้ความรู้สึก
เขมินทราเหลือบมองตากล้องและช่างไฟที่อยู่ข้างๆ และสุดท้ายก็หันสายตามองมาที่ไวศิษฎ์ “คุณจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ？ผมอยู่ตรงจุดนี้แล้วหันกลับ คุณตามทันมั้ย？”
“ไม่ถ่ายซ้ำฉากจูบ” กล่าวจบเขาก็จับมือเธอขึ้นมาทันที ““เป็นเธอจริงๆ ด้วย！รู้ไหมว่าฉันตามหาเธอมานานแค่ไหนแล้ว？ฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว！” เขาเข้าบทภายในวินาที
เขมินทราตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง และรีบรับบท“จณัตว์…ฉัน……ฉันมีความทุกข์ใจ”
สายตาของไวศิษฎ์จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเล็กของเธอ รอยยิ้มที่ซ่อนในดวงตาของเขาส่องประกาย “เธอกับเขาเป็นอะไรกันแน่？”
“ฉันกับเขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยแม้แต่น้อย！”
“คัท！”ผู้กำกับกล่าว “ผ่าน！”
เสียงปรบมือดังขึ้นในกอง และการถ่ายทำในวันนี้ก็เป็นอันสิ้นสุด
ทุกคนทำงานกันอย่างหนักมาเป็นช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากถ่ายทำเสร็จไปแล้ว 18 ตอน ทุกคนมีปฏิสัมพันธ์กันอย่างดี ประสิทธิภาพในการทำงานก็สูงมาก ดังนั้นคืนนี้จึงมีการจัดปาร์ตี้เล็กๆ ขึ้น
ไวศิษฎ์หยิบเสื้อแจคเก็ตแล้วจากไป เมื่อมองไปที่แผ่นหลังร่างสูงใหญ่นั่น หว่างคิ้วของเขมินทราก็ขมวดเล็กน้อย “…”
“พี่ศิษฎ์ไม่ไปเหรอ？”ผู้ช่วยสงสัย
ผู้กำกับตอบว่า “เขาไม่ไป พวกเราก็เตรียมตัวไปกันเถอะ วันนี้อยู่ฉลองกันดึกมากไม่ได้ พรุ่งนี้ยังมีฉากสำคัญอีกหลายฉากที่เป็นแก่นของละคร”
ไวศิษฎ์ไม่ไป งั้นเขมินทราจะไปทำไมล่ะ？
ชื่อเสียงระดับเธอ เดินบนพรมแดงยังต้องขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเธอด้วยซ้ำ จะเอาเวลาไปทานข้าวพูดคุยกับนักแสดงสมทบบทเล็กๆ พวกนี้เหรอ？
ในวงการบันเทิงไม่มีมิตรแท้ ทุกคนล้วนสอพลอคนระดับสูงๆ แต่เหยียบย่ำผู้น้อย
“ผู้กำกับคะ ฉันก็ไม่ไปเหมือนกันค่ะ”เขมินทราหยิบเสื้อกันแสงแดดที่ซื้อมาด้วยเงินจำนวนไม่น้อยขึ้นสวม
“เจอกันพรุ่งนี้”
