เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่253 ภีมพลขวางไว้ได้ทัน
“ไปกับย่า หลังจากนี้พวกหลานจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”คะนึงนิตย์กล่าว“เขาจำพวกหลานไม่ได้ ไม่สามารถดูแลให้ดีได้ หากเขาเกิดเอาความเกลียดชังนภาลัยมาลงที่หลาน ก็จะไม่มีใครสามารถปกป้องหลานได้อีก”
“……”เด็กๆ ถูกเธอทำให้ตกใจกลัว
แชมป์รวบดึงมือของขวัญข้าวเอาไว้แน่น และมือเล็กๆ นั้นก็โอบรอบไหล่ของน้องสาวเอาไว้
“พี่ชาย……”
“ไม่ต้องกลัว พี่ชายอยู่นี่”
ในเวลานั้นเองรถแลมบูกินีแบบสั่งทำก็มาจอดอยู่ตรงสวนในความมืด ร่มสีดำขนาดใหญ่กางออกและภีมพลก็ลงมาจากรถ
“คุณภีม คุณนายกลับมาแล้วครับ”คนขับกล่าวย้ำเสียงเบา
ภีมพลเองก็มองเห็นเบื้องหน้ามีรถจอดอยู่
สำหรับแม่คนนี้ เขารู้สึกถึงความแปลกหน้าอย่างมากและจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย
แต่เขาเชื่อคำพูดของกรินทร์ และเป็นไปไม่ได้ที่ใครจะแสร้งทำเป็นแม่ของเขา
ที่ชั้นบน เด็กๆ ยังคงไม่เข้าใจกับการตัดสินใจของคุณย่าที่จะพาพวกเขาไป
“พวกเราจะไปที่ไหน？ไปอยู่ที่รีพัลส์เบย์หรอ？”
“หรือจะส่งพวกเราไปอยู่ที่หมู่บ้านซันไลต์？”
พวกเขาถามพลางสวมรองเท้า แล้วหลังจากนั้นก็รีบออกจากห้องเด็กทันที！
ใช้โอกาสตอนที่คะนึงนิตย์ไม่รู้ตัววิ่งลงไปข้างล่าง！
“แชมป์！”
คะนึงนิตย์หันหลังกลับและวิ่งตามไป หลังจากไล่ไปตามมุมบันได สายตาก็เห็นชายคนหนุ่มเดินเข้ามาในห้องรับแขก
สายตาของแม่และลูกชายประสานกัน คะนึงนิตย์ก็หยุดชะงักด้วยความตกใจ
“ป๊าปี๊！”
เด็กๆ วิ่งลงไปข้างล่างแล้วรีบวิ่งกระโจนไปหาภีมพล กอดต้นขาของเขาราวกับว่าพบเจอผู้ช่วยชีวิต
ภีมพลจับไหล่เด็กน้อยเอาไว้ พลางมองดูแม่ก้าวฝีเท้าออกมาอีกครั้ง
คุณแม่อยู่ที่นี่ ภีมพลรู้สึกประหลาดใจ
คะนึงนิตย์ก็ประหลาดใจเช่นกัน เมื่อลูกชายกลับมาถึงบ้านในเวลานี้
“ป๊าปี๊ พวกเราไม่อยากจากป๊าปี๊！”แชมป์เงยหน้ามอง “พวกเราชินกับการอยู่ที่เอเมอรัลด์เบย์แล้ว！เราไม่อยากไปรีพัลส์เบย์！เราก็ไม่อยากไปที่หมู่บ้านซันไลต์ด้วย！”
“ป๊าปี๊……”ขวัญข้าวรู้สึกไม่ปลอดภัยและกอดเขาเอาไว้แน่น “หม่ามี้ไม่ต้องการ แม้แต่ป๊าปี๊เองก็ไม่ต้องการเราแล้วใช่มั้ย？”
ดังนั้นคือคุณแม่จะมารับเด็กๆ ไป？
ทำไมล่ะ？
ภีมพลย่อตัวลง เขาจับไหล่ของเด็กๆ เอาไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “แชมป์ ขวัญข้าว ไม่มีใครอยากให้ลูกไป พวกลูกทานอาหารแล้วหรือยัง？”
คะนึงนิตย์ตกตะลึง เขาจำลูกได้？
“อืมๆ ทานแล้ว”เด็กๆพยักหน้า
ภีมพลกล่าวกับป้าโสน “พาพวกเขาไปเล่นหมากรุก”
“ค่ะ คุณภีม”
หลังจากนั้นป้าโสนก็พาพวกเด็กๆ ไป
คะนึงนิตย์ลงมาชั้นล่างแล้วเธอรู้สึกผิดในใจอย่างอธิบายไม่ถูก เขาจำแชมป์กับขวัญข้าวได้ยังไงกัน？
“แม่”ขณะที่ภีมพลเผชิญหน้ากับหญิงแปลกหน้าคนนี้ หัวใจก็ไร้ซึ่งความปั่นป่วน ความสุภาพนั้นก็เท่ากับความแปลกหน้า “คุณแม่มาหาผม หรือว่ามาหาเด็กๆ ？”
คะนึงนิตย์กลับมารู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว เธอตอบด้วยรอยยิ้มว่า “แม่มาหาลูก แม่ได้ยินมาว่าลูกไปบริษัทแล้ว เคยมาพูดคุยเล่นกับเด็กๆ สักหน่อย แม่ไม่ได้ไล่พวกเด็กๆ ไป เพียงแต่แค่รู้สึกว่า…ถ้าหากพวกเขาอยากไปรีพัลส์เบย์ แม่ก็จะอยู่ที่นั่นด้วย”
ภีมพลไม่ได้เผยอะไร แต่มีความสงสัยในใจ
เด็กไม่มีทางโกหก
“ผมสบายดีมาก”ริมฝีปากบางของเขาเอ่ย “พรุ่งนี้ก็จะเข้าบริษัทไปทำงานอย่างเป็นทางการ ที่บริษัททุกอย่างปกติดี คุณแม่โปรดวางใจ”
“วันนี้ลูกเจอญาณีแล้วหรือเปล่า？”คะนึงนิตย์ได้ทีถาม
เขาส่ายหน้า “เปล่าครับ มีเวลาว่างผมจะคุยกับเธอพรุ่งนี้”
“ดีจังเลย”คะนึงนิตย์ยิ้ม เธอมีความสุขจริงๆ
ลูกชายของเธอสามารถเข้าหาญาณีเพื่อพูดคุยได้แล้ว นี่เป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่จริงๆ！
ตั้งตารอความคืบหน้าในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ และยังรองานแต่งงานที่จะจัดตามกำหนดด้วย
คะนึงนิตย์ไม่ได้อยู่นานนัก “ถ้าอย่างนั้นลูกก็พักผ่อนก่อนเถอะ แม่ขอตัวกลับก่อน”ลูกชายรู้สึกไม่คุ้นเคยกับเธอ เธอไม่ควรบังคับยัดเยียดคำว่าแม่ให้เขา เธอต้องค่อยเป็นค่อยไป
“ครับ ขับรถระวังด้วย”
ภีมพลหยิบร่มขึ้นมาด้วยตนเองแล้วพาแม่ของเขาไปส่งที่รถ และมองดูรถขับไกลออกไป
ในดวงตาลึกของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก คนรอบข้างต่างก็ไม่คุ้นเคย
ทุกๆช่วงเวลาเมื่อใดก็ตามที่มีเพียงความเงียบ เขาก็รู้สึกว่างเปล่าภายในหัวใจ
เมื่อภีมพลเดินเข้าไปในห้องรับแขก เด็กทั้งสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาเขาอีกครั้ง พวกเขากำลังยืนอยู่ข้างบันไดและจ้องมองเขาครู่หนึ่ง
หลังจากผ่านไป 2 นาที ในห้องนั่งเล่นบนชั้นสอง
“คุณแม่ของพวกลูกคือใคร？”ภีมพลยื่นส้มครึ่งหนึ่งที่ปอกเปลือกไว้แล้วไปให้
