เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 275 คู่ต่อสู้โกรธจนกระอักเลือด
“ผู้ช่วยวริศเป็นอะไร?” ชัยชาญมองไปที่ใบหน้าของเขา พูดอ่อนโยน “นายไม่ต้องกังวล สนามเด็กเล่นอยู่แค่นั้น พวกเราเห็นเด็กๆ ไม่ห่างจากสายตาก็โอแล้ว”
วริศพยักหน้า “สวัสดี คุณชัยชาญ” เขายืนมือออกมาก่อน
ทั้งสองจับมือกัน
จากนั้นภีมพลตามมาด้วยวริศนั่งลงอยู่ไม่ไกล
สองต่อแปด บรรยากาศไม่ได้ดูอ่อนแอสักนิด
สนามเด็กเล่น แชมป์กับขวัญข้าวนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ด้านข้าง ไม่เหมือนเด็กทั่วไปที่สนุกสนาน
ไม่นานก็มีคนหยิบจานผลไม้และของว่าง และยังมีน้ำชา
“Thanks” แชมป์สำเนียงดี มีมารยาทและเป็นสุภาพบุรุษ
พนักงานชาวฟิลิปปินส์ “Notatal” พูดจบ เธอเดินมายืนหน้าประตู รอเด็กๆเรียกสั่ง
“มากันเยอะแยะ ไม่ได้มาต่อสู้” แชมป์มองไปยังด้านนอกกระจก พูดพึมพำเสียงเบา จากนั้นหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา
“คุณอาวริศพูดอะไรกับพี่?” ขวัญข้าวถามอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไร” เขาเปิดแท็บเล็ตขึ้น ปล่อยคำพูดนั้นเหมือนเป็นลม
ขวัญข้าวว่างจนนั่งกินผลไม้ เหลือบมองไปที่ปาปี๊ ปาปี๊กำลังพูดอยู่ พูดอย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าไม่ยิ้มแย้มแบบนั้นช่างดึงดูดคน
ใบหน้าด้านข้างหล่อมาก!
บนโลกมนุษย์ทำไมถึงได้มีผู้ชายที่หล่อขนาดนี้?
บนโต๊ะยาว ภีมพลกำลังอธิบายความคิดและข้อคิดเห็นของตัวเอง น้ำเสียงของเขาสม่ำเสมอ ความคิดมีเอกลักษณ์
คนของจีโอ กรุ๊ปต่างตั้งใจฟัง ไม่มีใครตัดบท แต่ก็รู้สึกว่าแบบแผนของตัวเองดีกว่า สามารถทำให้คนใจเต้นได้
ที่จริงก็เป็นแบบแผนที่ซื้อมาในราคาสูงจากบริษัทมีชื่อในต่างประเทศ
สนามเด็กเล่น แชมป์พิงพนักพิง เท้าซ้ายพาดไปที่เท้าขวา มือหนึ่งถือแท็บเล็ต อีกมือพิมพ์คีย์บอร์ด เหมือนกำลังเล่นเกมอย่างมาก
พี่ชายเอาหมวกรูปเป็ดไปไว้ด้านหลังก็หล่อเช่นกัน
ขวัญข้าวเก็บสายตา หยิบจานผลไม้มาวางไว้ข้างหน้าตัวเอง หยิบส้อมเอาเข้าปาก เงียบนิ่งเชื่อฟังอย่างมาก
“พี่ชาย พี่ว่าหม่ามี๊ไปไหนหรอ?”
“อย่ารีบร้อน ฉันจะทำให้เธอปรากฏตัวเอง” แชมป์เหมือนมีความคิดบางอย่าง
ภีมพลอธิบายแนวคิดของตัวเองสิบนาที พูดได้อย่างชัดเจน อดไม่ได้ที่ผู้บริหารCIT กรุ๊ปจะพยักหน้าอยู่หลายครั้ง ยิ่งได้รับการยอมรับจากชัยชาญ
“คุณชัยชาญ ผมคิดว่าแผนของพวกผมดีกว่า” ตัวแทนของจีโอ กรุ๊ปอดไม่ได้ที่จะพูด “ตอนนี้สามารถอธิบายแผนของพวกเราได้หรือยัง?”
“ได้”
คนเหล่านั้นเผยรอยยิ้มตื่นเต้น ตอนที่เปิดโน๊ตบุ๊คขึ้นมาพบว่าจอดำแล้ว
ไม่ว่าเขาจะกดแป้นพิมพ์ยังไง หน้าจอดำก็ไม่เปลี่ยนไป
เขาอดไม่ได้ที่จะสับสน!
ในที่ประชุมเกิดความเงียบขึ้น ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เขา
ชัยชาญมองไปที่เขา ผ่านไปหนึ่งนาที “เกิดอะไรขึ้น?”
“………” คนคนนั้นร้อนรนจนเหงื่อออกที่หน้าผาก นิ้วมือกดไปที่แป้นพิมพ์อย่างสะเปะสะปะ
คนที่เหลืออีกเจ็ดคนเปิดโน๊ตบุ๊คขึ้น ทั้งหมดต่างจอดำ? ทำไมกดเท่าไรก็ไม่เปิด!
สีหน้าของทุกคนไม่ต่างกันมาก ตกใจ สับสน
ภีมพลอดไม่ได้ที่จะสงสัย วริศหันไปมองทางแชมป์ เด็กน้อยก็มองมาที่เขา ทั้งสองจ้องตากัน
“แผนของจีโอ กรุ๊ปฉันสนใจมาตลอด” ชัยชาญพูดเสียงเรียบ “พูดมาให้ฟัง ไม่ว่าใครจะพูดก็เหมือนกัน”
แผนไม่ใช่ตัวเองเป็นคนทำ โน๊ตบุ๊คก็เปิดไม่ได้ จะพูดยังไง??
วริศลุกขึ้นมาอยู่ด้านหลังพวกเขา พบว่าหน้าจอเป็นสีดำ เขาอยากที่จะหัวเราะ แต่ก็กลั้นไว้ “คุณชัยชาญ โน๊ตบุ๊คของพวกเขาเสียแล้ว ดูท่าคุณคงต้องเลือกแผนของพวกเราเสียแล้ว ในเวลาสำคัญไม่น่าพึ่งพา จะทำงานร่วมกันยาวๆได้ไงกัน!”
แปดคนนั้นโกรธจนจะกระอักเลือด แต่ก็ไม่สามารถโต้กลับได้!
“โน๊ตบุ๊คเสียไม่เป็นไร ฉันอยากที่จะฟังพวกเขาอธิบายนะ” ชัยชาญเป็นสุภาพบุรุษ “เมื่อกี้คุณภีมก็ทำได้สมบูรณ์แบบ แม้แต่โน๊ตบุ๊คยังไม่ได้เปิดเลย”
แปดคนนั้นเงียบลงอีกครั้ง………
ชัยชาญสังเกตสีหน้าพวกเขา “ทำไม? แบบแผนไม่ใช่เป็นบริษัทของพวกนายทำหรือไง?”
