เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 288 อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากแบบนั้น
เวลานี้ผู้คนที่มองดูยิ่งนานยิ่งเยอะ แต่ทุกคนไม่กล้าเข้าใกล้ ที่จริงคนที่ถูกจับเป็นคุณญาณี แม้แต่บอดี้การ์ดยังดูไร้ความสามารถแบบนั้น
ภีมพลหยุดฝีเท้าลงอยู่ไม่ไกล สายตามืดหม่นมองไปที่เบญญา และมองไปที่ญาณีที่อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเห็นได้ชัด
เวลานี้ก็มีเหล่าบอดี้การ์ดเข้ามาเพิ่ม
เบญญามองไปทางพวกเขา “หยุดอยู่ตรงนั้น! ฉันเป็นลูกสาวนายกเทศมนตรี! วันนี้ใครกล้าลงมือกับฉัน ก็อยู่ร่วมกับฉันต่อไปไม่ได้!”
ลูกสาวนายกเทศมนตรี? บอดี้การ์ดจ้องมองดู เป็นเรื่องจริง!
“หากพวกนายกล้าแตะต้องคนของฉัน ต่อไปนี้ใครที่จะขยายกิจการเพิ่มคงไม่ง่ายแบบนี้ คิดอยากให้พ่อฉันเซ็นอย่าได้หวังไป!”
กลุ่มบอดี้การ์ดถอยหลังไปสองก้าว หัวหน้าบอดี้การ์ดมองเห็นภีมพลที่อยู่ไม่ไกล ดูท่านี้คงเป็นการอนุมัติจากภีมพล?
“ญาณี เมื่อวานเธอไปทำอะไรมา?” เบญญามองไปที่เธอและถาม “เธอได้ไปร้านลองชุดแต่งงานไหม?”
ญาณีไม่อยากฟังเธอพูด ยังคงพยายามแกะมือ “ปล่อย!” เธอแทบไม่มีหน้าอยู่ต่อแล้ว
“ไม่อนุญาตให้ปล่อย” เบญญาน้ำเสียงโหด “เธอยังขยับอีก เชื่อไหมฉันจะฉีกเสื้อเธอต่อหน้าคน!”
“………” ญาณีถูกเธอทำให้ตกใจ เด็กบ้านี้มีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้?
ตอนนี้เธอตกใจกลัวไม่กล้าแม้แต่จะขยับ มือบีบกำปั้นแน่นจ้องเขม็งไปที่เธอ “เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่?”
“วันนี้แค่มาล้างแค้นเท่านั้น” เบญญาไม่ได้อายุเยอะ เด็กกว่าญาณีเกือบสิบกว่าปี แต่ดูแข็งแกร่งมาก!
น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่ง ยิ้มและพูด “เมื่อวานเธอให้คนมาทำร้ายฉัน วันนี้ฉันให้คนมาทำร้ายเธอ เสมอกันแล้วนะ!”
“ใครหาคนไปทำร้ายเธอ?!” ญาณีไม่ยอมรับ “ทำไมฉันต้องทำร้ายเธอ?” เสียงดังมาก แต่กลับดูรู้สึกผิด
“หน้าร้านลองชุดแต่งงานมีกล้องวงจรปิด” เบญญาขี้เกียจอธิบายกับเธอ “ยังไงซะ วันนี้ฉันไม่ได้ทำผิดคน ตบต่อไป! ตบจนกว่าเธอจะยอมรับเท่านั้น!”
“ได้ครับ คุณหนู!”
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะๆ!
เพี๊ยะๆๆๆ!
ลูกน้องเหล่านี้รับคำสั่งอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้คนได้ตั้งตัว
ตบหนักลงมาบนใบหน้าสวยของญาณี!
ตบจนหัวของเธอส่ายไม่หยุด ผมที่มัดอยู่หลุดลุ่ยกระจัดกระจาย
ฉากนี้ทำให้คนที่มองดูอยู่ตื่นตระหนกกลัวจนตัวสั่น ขมวดคิ้วและกระซิบกระซาบกัน บางคนก็นินทา และก็มีบางคนรู้สึกทุกข์ใจ
“ทำไมถึงกล้าได้ขนาดนี้?”
“พระเจ้า ความน่าเกรงขามของคุณญาณีอยู่ไหน?”
“หากถูกภีมพลรู้เข้า………ก็เรื่องใหญ่แล้ว”
“รีบดูเร็ว ภีมพลก็อยู่ตรงนั้นไงล่ะ”
“แปลก ทำไมภีมพลไม่ไปช่วยล่ะ?”
ฉากโดนตบยังไม่จบลง เพราะเบญญายังไม่ได้บอกให้หยุด
แถมภีมพลก็ไม่เดินออกมา สายตาดำลึกของเขาจ้องดูฉากนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
สองมือเบญญากอดอก ไม่คิดจะให้หยุด มองไปที่ญาณีโดยไม่รู้สึกทุกข์ใจสักนิด ช่วงนี้มักเห็นเธอลอยไปมาอยู่ในข่าว ช่างน่ารำคาญเสียจริง!
ในที่สุด ภีมพลก็เดินออกมา
“หยุดได้แล้วไหม?”
เสียงเย็นชาของชายหนุ่มส่งเข้ามาในหูเธอ เบญญาได้ยินก็หันไปมอง ใบหน้าหนาวเย็นกระทบสายตา “……”
เขากลับไม่ยื่นมือมาหยุด?
เพียงใช้น้ำเสียงเหมือนปรึกษาถามเธอ?
ดูแล้ว……เขาก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนี้หนิ
ตอนนี้ เบญญายิ้มออกมา “แน่นอนว่าได้ มีภีมพลขอร้อง อย่างน้อยก็ต้องไว้หน้าหน่อยไหม?”
“หยุด” เบญญาออกคำสั่ง
มือหน้าของผู้ชายหยุดลง ฝ่ามือต่างชาไปหมดแล้ว
แต่ญาณียังคงถูกชายอีกสองคนจับไว้แน่นๆ โชคดีที่ยังมีพวกจับไว้ ไม่งั้นเธอคงล้มลงลูกเดียว
เธอถูกตบจนหน้ามืดตาลาย มุมปากมีเลือดไหล แก้มสองข้างแดงขึ้น ทั้งสมองชาไปหมด!
ภีมพลขอร้องแทนเธอ แต่เธอไม่รู้สึกซาบซึ้งสักนิด กลับรู้สึกอึดอัดใจมาก
เธอหวังที่สุดว่าภีมพลจะไม่เห็นเธอในสภาพแย่แบบนี้……ดังนั้นเวลานี้ ใจของญาณีเจ็บปวดยิ่งกว่าแก้มของเธอ
เธอไม่กล้าเงยหน้า น้ำตาแห่งความอัปยศรินไหล รองเท้าส้นสูงเกยทับกันอยู่ตรงหน้าเธอ
