เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 298 พบกันอีกครั้ง
ห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งอย่างสวย ภีมพลตื่นขึ้น เมื่อคืนเขาดื่มไปเล็กน้อย และนอนไม่หลับอีกครั้ง
วันนี้ได้เจอเธอ ในใจเขารอคอยอยู่บ้าง
ใส่เสื้อเชิ้ตสั่งตัด เขายืนมือไคว้หลังอยู่ข้างหน้าต่าง สายตามองไปยังประตูในสวน แสงสว่างยามเช้าส่องกระทบบนใบหน้าของภีมพล ยิ่งทำให้ดูหล่อเหลากว่าเดิม
เธอต้องมากินข้าวเช้ามั่ง? เธอสัญญากับแชมป์ไว้
ตอนนี้เธอตื่นหรือยังนะ?
ภีมพลนึกภาพออกว่าตอนนี้ในห้องครัวจะวุ่นวายขนาดไหนกัน
ความคิดของเขาถูกนภาลัยครอบงำทั้งหมด ไม่แม้แต่จะนึกถึงญาณีที่ถูกตบอยู่ที่โรงพยาบาล แม้แต่โทรถามไถ่ยังไม่มี
และไม่สนว่าเธอจะรู้สึกยังไง หรือว่าตอนนี้จะสิ้นหวังขนาดไหน
วอลโว่ขับมาที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าในยามเช้า
ไวศิษฎ์เด็กนี้โกรธจนขับรถช้าที่สุด นภาลัยสงสัยว่าเขาไม่แม้แต่เหยียบคันเร่ง เหลือบมองไปที่หน้าปัด ความเร็ว20km?? ต้องขอโทษรถวอลโว่สามคำนี้ไหม?
เด็กน้อย!
เธอนั่งข้างคนขับ ต่อว่าเขาเป็นหมื่นรอบ!
แต่ว่าขอเพียงทิศทางถูก ถึงจะช้าก็ถึงที่หมาย ก็ปล่อยให้เขาขับไปเถอะ!
นภาลัยไม่อยากพูด
แต่ว่าขับไปขับมา ไวศิษฎ์ก็เหยียบเบรกและถาม “ไม่ไปได้ไหม?”
นภาลัยสบสายตาไม่เต็มใจของเขา “ไม่ได้!”
ชายหนุ่มก็ถอนหายใจและยอมรับ
และออกเดินทางอีกครั้ง เพราะกลัวเธอจะลงรถและเดินไปไง! ที่จริงก็ไปเยี่ยมลูก ไม่ได้ไปดูสามีเก่า
นภาลัยเหลือบมองความเร็วที่หน้าปัดเปลี่ยนไป ในที่สุดก็ถึง100km วิวข้างทางผ่านไปพริบตาเดียว
“ต่อไปห้ามเมาแล้วขับอีก” นภาลัยบอกกับเขา “อัตรายจริงๆ นายไม่ได้จะโชคดีทุกครั้งไป”
“ฉันสามารถเข้าใจเป็นว่าเธอกำลังห่วงฉันได้ไหม?”
“แน่นอน” เธอไม่ปฏิเสธ ภีมพลแคร์เขา เขาห้ามเกิดเรื่อง
ไวศิษฎ์ก็ไม่ได้ถามต่อว่าเป็นห่วงเขาในฐานะไหน ยังไงซะเธอเป็นห่วงก็พอ! ในใจมีความอบอุ่นไหลอยู่
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น………
วอลโว่จอดอยู่ข้างนอกสวนของเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า ไวศิษฎ์ดิ่งลึกลง
นภาลัยหันไปมองทางเขา “ขอบคุณนาย ศิษฎ์”
“ความหวังหนึ่งในหมื่น” เขาเตือนเธอ “หวังว่าเธอจะจำได้”
คนที่มารออยู่หน้าประตูตั้งแต่เช้าอย่างพ่อบ้านปวิธช่วยเปิดประตูข้างคนขับ “คุณนภาอรุณสวัสดิ์” เขาพูดอย่างนอบน้อม ให้เรียกคุณนายตอนนี้ไม่ค่อยเหมาะแล้ว
“สวัสดีปวิธ” นภาลัยยิ้มอ่อน เธอลงจากรถ
ทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันมานาน
เดินตามเขาเข้าไปทางสวน ต้นไม้ในนี้ยังคงดูคุ้นเคยทุกดอกทุกต้น แต่ในใจไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว
ไม่ไกลยังมีแลมโบกีนี่สั่งทำจอดอยู่ในนั้น พูดให้ชัดเขาอยู่บ้าน
วันเสาร์หนินะ จะออกจากบ้านก็คงไม่เช้าแบบนี้
เมื่อเดินจนใกล้ถึง ใจของนภาลัยรู้สึกไม่สบายใจ เพราะไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเขายังไง
ในเรื่องความรู้สึก เป็นเธอที่หนีออกมาก่อน มักจะรู้สึกผิดกับเขา ทำร้ายจนเขาถูกรถชน แถมยังเสียความทรงจำ
ไวศิษฎ์ใช้สายตาส่งเธอเดินไปไกล….คิ้วขมวด ในใจรู้สึกเสียดาย
คนสองคนที่รักกันจริงๆไม่มีทางแยกจากกันได้ แม้จะจากกันไปก็ยังคงกลับมาเจอกันได้
หน้าต่างภายในห้องนอนชั้นสอง ภีมพลจ้องไปยังรถวอลโว่จากไป สายตาดูเครียดเป็นพิเศษ
ตอนที่นภาลัยเดินเข้ามาในห้องรับแขก ภีมพลที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำยืนนิ่งอยุ่มุมบันไดชั้นสอง สายตาของทั้งสองสบกัน เธอจึงหยุดฝีเท้าลง
เขาดูนิ่งสงบ แต่เธอกลับหน้าอกค่อยๆบีบรัด
ภีมพลเหมือนดั่งเทพเจ้าที่มองลงมาแบบนั้น มองจากที่สูงลงมาที่เธอ ดวงตาดำลึกไร้ชอบเขต สีหน้าไร้อารมณ์
นภาลัยถูกเขาจ้องจนรู้สึกร้อนรน เขาก็มองออกว่าเธอระมัดระวังตัวมาก
