เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 300 เข้าครัวเพื่อเขาอีกครั้ง
ได้ทำอาหารเช้าให้เขาอีกครั้ง นี้ถือเป็นความต้องการของเธอ
โอกาสนี้มาอยู่ข้างหน้า เธอไม่คิดจะปฏิเสธสักนิด
หันไปมองภีมพลครั้งหนึ่ง สีหน้าของเขายังคงนิ่งเรียบ สายตานิ่งลึกทำให้คนเดาอารมณ์ไม่ออก ดูเหมือนไม่ได้ปฏิเสธ
ดังนั้นนภาลัยเดินเข้าไปในห้องครัว
แชมป์และขวัญข้าวมองหน้ากัน ยิ้มโค้งเหมือนพระจันทร์ ป้าโสนก็ดีใจเช่นกัน
“นั่งเถอะ คุณชายแชมป์ คุณหนูขวัญข้าว” ป้าโสนก็พูดกับภีมพล “คุณภีม เชิญคุณนั่งก่อน ไม่นานก็เสร็จแล้ว”
ภายในห้องอาหารเรียบง่าย ภีมพลมานั่งพร้อมเด็กๆ เด็กๆต่างรู้ความ ก่อนที่บะหมี่จะมาถึง พวกเขาไม่แตะอาหารอย่างแน่วแน่
“พ่อ วันนี้อากาศดีจริงนะ”
“ใช่แล้ว”
“เมื่อวานพ่อนอนหลับไหม?”
“ก็ดีอยู่”
“….”
กลับมาคิด พ่อลูกคุยกันเสียงเบา
มองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กๆ ภีมพลเริ่มรู้สึกผิด เกลียดแม่ของพวกเขา หรือว่ามันจะไม่ดี?
หรือว่าเปลี่ยนจากเจอกันได้สัปดาห์ละครั้ง มาเป็นสามารถมาเยี่ยมได้ตลอด?
ภีมพลรู้สึกในใจของตัวเองเกิดการเปลี่ยนแปลง แต่เขายังคงไม่รู้สึกตัว ว่ากำลังเอาลูกๆมาเป็นเกราะกำบัง
ภายในห้องครัว
นภาลัยผัดมะเขือเทศเสร็จใส่ไปในน้ำอุ่น ในขณะที่น้ำร้อนเดือดเป็นฟอง ไอความร้อนกระทบตาเธอ ความรู้สึกขมขื่นในใจค่อยแผ่ขยายเข้ามา
“คุณนาย ใส่เส้นได้แล้ว” ป้าโสนที่อยู่ด้านข้างพูดเตือนเสียงเบา
ป้าโสนรู้สึกเศร้า เมื่อกี้เห็นน้ำตาในดวงตาเธอ
แถมคำว่า “คุณนาย” กระแทกไปในใจของทั้งสองคน
“คุณนาย” ป้าโสนอดถามไม่ได้ “ทำไมในตอนที่คุณภีมยังไม่พ้นขีดอันตราย คุณถึงได้จากไปพร้อมไวศิษฎ์?”
“…………..” ตัวนภาลัยแข็งทื่อ
“คุณภีมแคร์เรื่องนี้” ป้าโสนถอนหายใจเบา “ทำยังไงเขาก็ไม่เข้าใจ”
นภาลัยมองบะหมี่ที่เดือดในน้ำซุป “เขาจะแต่งงานอยู่แล้ว คำตอบมันสำคัญกับเขาหรือไง”
ป้าโสนไม่เข้าใจ นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเขาทั้งสองคน
งานแต่งใกล้เข้ามา ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะกลับมาทิศทางเดิมได้ไหม
นภาลัยหยิบตะเกียบและชามขึ้นมา วางเส้นลงอย่างระมัดระวัง “เขาไม่ได้กินยารักษากระเพาะหรือไง? ช่วงนี้ยังต้องพึ่งสารอาหารเหลวอีกหรอ?”
ป้าโสนนึกถึงภาพตอนเช้าที่ทำความสะอาดห้อง
ยาเม็ดเล็กๆหล่นกระจัดกระจายเต็มห้อง ขวดยาแตกไปหมด หลังจากนั้นเธอถามคุณภีม ว่าให้เอาเม็ดยามาทำความสะอาดไหม?
คำตอบที่คุณภีมให้คือ : ทิ้งลงถังขยะเถอะ
แต่ป้าโสนไม่สามารถบอกนภาลัยได้ กลัวเธอเจ็บปวด
“ฉันไม่รู้” ป้าโสนพูด “รู้เพียงเขาพึ่งสารอาหารเหลวมาตลอด เหมือนไม่ได้เข้ามาในห้องอาหาร”
มองดูบะหมี่ในมือ นภาลัยพยายามระงับความเจ็บปวด เธอเม้มริมฝีปาก
ถือบะหมี่ไข่มะเขือเทศออกมา นภาลัยวางลงต่อหน้าเขา และวางตะเกียบที่สะอาดหนึ่งคู่ลง
“ขอบคุณ” เธอเงยหน้า ใบหน้าของเธอที่ห่างออกมาไม่ไกล
เธอไม่ได้มองเขา “ไม่เป็นไร” จากนั้นนั่งลงข้างเขา เด็กๆนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เย่! กินข้าวเช้าได้แล้วนะ!” แชมป์ตื่นเต้นมาก
ขวัญข้าวก็ตื่นเต้นเช่นกัน “พ่อ พ่อรีบชิมเร็วเข้า! แม่ทำบะหมี่ไข่มะเขือเทศเรียกได้ว่าอร่อยที่สุด! เมื่อก่อนพ่อชอบกินมา!”
ได้ยินคำพวกนี้ หน้าอกของนภาลัยบีบรัดเล็กน้อย
ภีมพลหยิบตะเกียบขึ้น ดมกลิ่นอาหารนี้รู้สึกอยากกินมาก
ป้าโสนทำอาหารมากมาย ทำออกมาเกือบสิบอย่าง มีโจ๊ก มีไข่ มีแซนวิช มีกุ้ง….
อาหารเช้ามากกว่าแต่ก่อนสองเท่า เป็นป้าโสนเตรียมไว้ด้วยใจ ทำให้นภาลัยรู้สึกว่าตัวเองเป็นแขกสำคัญ
ภีมพลกินบะหมี่เงียบอย่างหล่อเหลา ไม่มีเสียงออกมาสักนิด
บะหมี่ชามนี้รสชาติพิเศษอย่างมาก ทุกๆคำเขากินอย่างตั้งใจ ใช้ใจในการจดจำทุกนาทีทุกวินาที
อาหารเช้าผ่านไป แชมป์เปิดปากพูด “แม่ ช่วงนี้คุณครูที่โรงเรียนอนุบาลส่งงานมาให้ทำอย่างหนึ่ง ต้องให้พ่อและแม่ทำด้วยกันถึงสำเร็จ!”
