เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 488 บังคับเธอให้เซ็นสัญญา
ในวินาทีที่เสียงประตูเปิดดังขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งก็ตอบสนองเร็วมาก เขาเอาแขนไปล็อกตัวนุชวราไว้ แล้วเอามีดสั้นมาจี้อยู่ที่คอเธอ ควบคุมตัวเธอไว้อย่างแน่นหนา
“……” นุชวราตกใจจนสีหน้าขาวซีด แม้แต่คำพูดร้องขอความช่วยเหลือก็ยังไม่กล้าร้องออกมา
ญาณีเพิ่งเดินเข้าประตูมาก็เห็นภาพนี้เข้า ฝีเท้าเธอหยุดนิ่งไป แล้วตื่นตัวขึ้นมาทันที
“คุณญาณี รอคุณมานานแล้ว” ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าลุกขึ้นมาจากโซฟา “ในที่สุดคุณก็กลับมาสักที”
น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนเกรงใจ แต่ในนั้นยังไงก็แฝงความแหลมคมไว้ การกระทำของพวกเขาได้แสดงออกมาชัดเจนแล้ว
ญาณีมองไปที่นุชวราอย่างหวาดผวา ในใจกระตุกขึ้นมาอย่างแรง และเป็นกังวลอย่างมาก
นุชวราตกใจจนขาทั้งคู่สั่นไม่หยุด “……” เรียวปากที่กำลังสั่นระริกไม่สามารถเปล่งอะไรออกมาได้เลย
ญาณีพยายามรวบรวมสมาธิ แล้วก็เห็นว่าในห้องมีผู้ชายอยู่ห้าคน ดูจากการแต่งกาย ท่าทีและบุคลิกของพวกเขาแล้ว ก็ประเมินเป้าหมายที่พวกเขามาครั้งนี้
ไม่เหมือนว่าจะมาปล้น
เธอเดินก้าวไปข้างหน้า แล้วรวดปิดประตูลง “พูดมาเถอะ มาหาฉันเรื่องอะไร? อย่าไปทำให้เด็กผู้หญิงลำบากเลย”
“คุณญาณีเป็นคนที่ฉลาดมากจริง ๆ” ผู้ชายหัวเราะขึ้นมา
มีคนเอาสัญญาฉบับหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะน้ำชา
ญาณีนั่งลงบนโซฟา เงยหน้าขึ้นมาสบเข้ากับสายตาที่หวาดกลัวมากของนุชวรา เธอพูดกับผู้ชายที่ถือมีดสั้นอยู่อย่างสงบนิ่ง “ปล่อยตัวหล่อนก่อนเถอะ หล่อนเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น”
เขามองไปที่ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าทีหนึ่ง จากนั้นก็เอามีดสั้นออกห่างไปเล็กน้อย
มีคนพูดขึ้นว่า “ขอแค่คุณญาณีเซ็นชื่อ พวกเรารับรองว่าจะไม่ทำร้ายเธอแน่นอนครับ”
ญาณีเอาสัญญาขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด บริษัทคู่สัญญาคือR-Alan กรุ๊ป
เพื่อนเก่านี่เอง คู่แข่งของทีเอ็ม กรุ๊ป มีความสามารถ แต่พนักงานในบริษัทส่วนใหญ่ค่อนข้างเหลาะแหละ กล้าตัดสินใจ เป้าหมายเพียงอย่างเดียวก็คือจำให้ล้ำหน้าทีเอ็ม กรุ๊ป เหมือนว่ามีแต่อย่างนี้ถึงจะสามารถยืนยันคุณค่าของตัวเองได้
พอไม่สามารถล้ำหน้าได้ ก็จะใช้แผนการชั่วร้ายก่อกวนอยู่เบื้องหลัง
การจะต้องเข้าไปทำงานกับบริษัทแบบนี้ แน่นอนว่าในใจญาณีจะต้องต่อต้านอยู่แล้ว
“คุณญาณีไม่ต้องรีบร้อนตัดสินใจก็ได้” ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นมา “คุณจะค่อย ๆ คิดดูก่อนก็ได้ครับ”
“พี่ญาณี ช่วยฉัน……” นุชวราร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมา และตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ “ฉันยังไม่อยากตาย……ฮือฮือ……”
ดวงตาของญาณีเย็นชาเล็กน้อย กวาดตามองนายทุนหน้าเลือดอย่างรวดเร็วทีหนึ่ง จากนั้นก็เอาปากกาออกมาเซ็นชื่อตัวเองลงไป
ความใจเย็นและตรงไปตรงมาของเธอ ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ตกใจจนสะดุ้ง
“เซ็นเสร็จแล้ว ตอนนี้ปล่อยคนได้หรือยัง?” เธอถามขึ้นมาอย่างเรียบเฉย
พวกผู้ชายรู้สึกเหลือเชื่อ ถึงแม้ว่าจะเห็นเธอเซ็นไปกับตา
เอาสัญญาขึ้นมาดูแล้วดูอีก เซ็นไปจนครบทุกจุดแล้ว
ผู้ชายหนึ่งในนั้นเกลี้ยกล่อมเธอขึ้นว่า “ภีมพลทำกับคุณแบบนั้น คุณยังจะอาลัยอาวรณ์อะไรอีก?”
พอได้ยินชื่อภีมพลนี้ ใจของญาณีก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา “พวกคุณไปได้แล้ว”
ผู้ชายปล่อยตัวนุชวราออก แล้วลุกขึ้นไปทั้งหมด
อีกคนหนึ่งเปิดปากพูดขึ้นว่า “คุณญาณี ด้วยความฉลาดหลักแหลมของคุณ ขอแค่คุณยอมเดินออกมาจากจุดจมปลักนี้ อนาคตจะต้องสดใสแน่!”
เธอไม่ได้พูดอะไร สีหน้ายังคงเรียบเฉย แถมยังไม่มองพวกเขาด้วยซ้ำ
แต่พวกเขาได้สัญญามาแล้ว ภารกิจก็สำเร็จแล้ว จึงไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ต่ออีก
“สัญญามีผลตามกฎหมายแล้ว พรุ่งนี้มาทำงานที่บริษัทเลยนะครับ ถ้าผิดสัญญาจะต้องจ่ายค่าชดเชย ผมเชื่อว่าคุณญาณีจะต้องไม่มีทางทำให้ตัวเองต้องถูกฟ้องร้องและจ่ายค่าชดเชยมหาศาลหรอกนะครับ” พูดจบ พวกเขาก็หัวเราะแล้วจากไป
หลังจากที่ประตูปิดลงแล้ว ผ่านไปนานนุชวราถึงตั้งสติกลับมาได้
ญาณีนั่งอยู่บนโซฟา บนใบหน้าเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไร แล้วเอาโทรศัพท์ออกมาโทรไปที่เบอร์หนึ่ง “นิติบุคคลใช่ไหม? พวกคุณทำงานกันยังไงเนี่ย? บ้านฉันมีขโมยมาขึ้นบ้านแล้ว”
นุชวรานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วฟังเธอคุยโทรศัพท์ไป
