เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 504 ทำบะหมี่กิน
“ฮือ…” เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ การไม่มีพ่อแม่อยู่เคียงข้าง ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวไร้หนทางเหมือนใบหญ้าที่พลิ้วไหวกลางสายลม
วริศไม่คิดว่าเธอจะเป็นแบบนี้ ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ?
“เฮ้ ผมไม่ได้จะไล่คุณไปสักหน่อย คุณแค่กินยาก่อน” วริศอธิบาย
นั่นทำให้เธอยิ่งร้องหนักกว่าเดิม “ฮือ…”
ผู้ชายอย่างวริศเคยเห็นภาพแบบนี้เมื่อไรกันล่ะ?
เขาปรับตัวได้ดีในห้างสรรพสินค้า แต่ตอนนี้เขากำลังทำอะไรไม่ถูก
“โอเค เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เขาเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา “คุณกินยาก่อน แล้วผมจะทำบะหมี่ให้กิน โอเคไหม?”
“ฮือ…” เธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้อยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อได้ยินนำว่าบะหมี่ ท้องของเธอก็เริ่มร้อง
ทันใดนั้น วริศก็เข้าใจความคับข้องใจในฐานะลูกสาวของนายกเทศมนตรี เธอถูกเอาใจตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่ได้เอากุญแจมา ทำให้ไม่สามารถกลับบ้านได้ ทั้งยังป่วยและนอนอยู่ในบ้านของคนอื่นทั้งวัน ไม่มีแม้แต่ญาติอยู่เคียง อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและหาของกินไม่ได้
มันเป็นความรู้สึกเหงา
เขาปล่อยให้ร้องไห้จนอารมณ์ของเธอค่อยๆ สงบลง
เธอเอนตัวและเริ่มร้องหายา “ยาล่ะ?”
วริศส่งขวดยาพร้อมหลอดไปที่ริมฝีปากของเธอ เบญญาผู้ไม่เคยกินยาดูดของเหลวสีน้ำตาลในขวดจนหมดพลางขมวดคิ้วอย่างขมขื่น
จากนั้นวริศก็ยื่นทิชชู่ให้เธอ “เช็ดน้ำตาซะ”
เธอยื่นมือออกมาจากใต้ผ้าห่ม หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำตา ผมของเธอยุ่งเหยิง เธอยังคงสวมเสื้อของเขา ตาของเธอแดงและบวม ทั้งยังตัวร้อนมากๆ
วริศบอกกับเธอ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวไข้ก็ลดลง อย่างช้าไม่เกินสองชั่วโมง”
“มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ?” เธอถามอย่างไม่เชื่อ
“ใช่ นี่คือยาที่กรินทร์วิจัย เขาเป็นแพทย์ส่วนตัวของคุณภีม
เบญญารู้จักกรินทร์ เธอเคยเห็นในข่าวนภาลัยและภีมพลที่งานแต่งงาน แต่พวกเขาไม่คุ้นเคยกันมากนัก
“กินบะหมี่เป็นมื้อเย็นได้ไหม?” วริศถามเธอและพูดว่า “ผมทำบะหมี่แป็นอย่างเดียว หรือจะสั่งอาหารเดลิเวอร์รี่ดี?”
“ฉันชอบกินบะหมี่” และตอนนี้เธอหิวมากจริงๆ
เบญญานอนอยู่บนเตียงห่อตัวเองด้วยผ้าห่ม แม้ว่าเธอจะร้อนมาก แต่เธอก็รู้สึกหนาวในเวลาเดียวกัน
วริศไปที่ห้องครัว เขาสวมผ้ากันเปื้อนและเริ่มทำอาหารเป็นครั้งแรกในเดือนนี้
ครัวบ้านเขาสะอาดเหมือนห้องตัวอย่างในแผนกขาย
ในไม่ช้า ชามบะหมี่หอมกรุ่นก็วางลงบนโต๊ะอาหาร เขาถอดผ้ากันเปื้อนเพื่อล้างมือ
“บะหมี่พร้อมแล้ว ลุกมากินข้าวกันเถอะ” วริศเดินไปที่เตียงในห้องนอน
เบญญาดึงผ้าห่มออก วริศรีบหันหลังทันที รอให้เธอสวมรองเท้า ยืนขึ้นและยืดเสื้อของเธอให้ตรง “ทำไมฉันได้กลิ่นหัวหอม? ฉันไม่กินหัวหอม”
“ใส่นิดเดียวเอง ” วริศกล่าว
“ฉันไม่กิน” เธอโต้เหมือนเด็ก “ฉันไม่เคยกินต้นหอมเลยตั้งแต่เด็ก”
ในฐานะผู้ป่วย งอแงเป็นเรื่องปกติ
วริศไม่ได้ใส่ใจและพูดกับเธอว่า “งั้นผมจะเลือกออกให้คุณเอง” เขาพูดและเดินไปที่ประตู
“ช่างเถอะ ขอบคุณ” เธอล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ หยิบตะเกียบกินบะหมี่ “อร่อยจริงด้วย”
“ถ้าชอบก็กินซให้หมด อย่าเหลือทิ้ง” เพราะวริศเป็นคนประหยัด
เธอนั่งลงบนเก้าอี้รับประทานอาหารโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเอง ไม่เพียงแค่กินบะหมี่ แต่เธอยังซดน้ำซุปจนหมดอีกด้วย
บางทีเธอเป็นเพราะเธอหิวมากหรือเขาทำอร่อยเกินไป
“พรุ่งนี้เช้าคุณทำให้ฉันกินอีกชามได้ไหม?” เธอวางชามและตะเกียบลง ก่อนจะเรอเสียงดังและมองเขาอย่างมีความหวัง
วริศยืนอยู่ข้างโต๊ะพลางเหล่ไปที่เธอ “คุณวางแผนที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปจริงๆ เหรอ?
คุณจะไล่ฉันออกไปจริงๆ เหรอ？” เธอขมวดคิ้ว มุมปากลดต่ำลงด้วยท่าทางน่าสงสาร
