เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 523 ซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเธอ
เมื่อนุชวรารู้สึกลำบากใจอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าควรตอบยังไง เสียงวริศก็ดังลอยเข้าหู “ฉันไม่เข้าใจเรื่องเสื้อผ้าผู้หญิง เธอหาในโทรศัพท์ตัวเองดูสิ”
“งั้นนายชอบผู้หญิงใส่เสื้อผ้าแบบไหน?” เบญญาถาม
“เรียบร้อย เหมาะสม” วริศตอบ “สดชื่น สะอาด”
นุชวราอึ้งเล็กน้อย เธอกำลังถามผู้ช่วยวริศเหรอ?
แต่พวกเธอกำลังไปซื้อเสื้อผ้าเหมือนกันเหรอ? เขาสองคนเป็นอะไรกันแน่?
นุชวรายังอยู่ในความตกใจ เบญญาหลุบตามองเสื้อผ้าที่ตนใส่วันนี้ “ทำไม? ชุดนี้ฉันไม่สะอาดเหรอ?”
ติ๊ง ลิฟต์จอด
ประตูลิฟต์เปิดออก วริศที่ล้วงกระเป๋าสองมือยกเท้าขึ้นเดินออกไปข้างนอก
เบญญารีบตามไป “เฮ้! ตอนนี้มันกำลังฮิตแบบนี้โอเคไหม? นายไม่ชอบความสวยงามของคนอื่นเพียงเพราะวิสัยทัศน์ตัวเองแก่ไม่ได้นะ นายทำแบบนี้ไม่ยุติธรรม”
วริศเร่งฝีเท้า ทิ้งเธอไว้ด้านหลัง แต่เธอตามไปติดๆ “เฮ้ นายฟังฉันพูดอยู่ไหมเนี่ย?”
“สวัสดีค่ะผู้ช่วยวริศ”
“สวัสดีครับ” เสียงวริศอ่อนโยน และมีมารยาทมาก
พนักงานบริษัทที่เดินผ่านไปเห็นผู้ช่วยวริศมีหญิงสาวแต่งตัวตามกระแสนิยมคนหนึ่งตามหลังอยู่ ทุกคนค่อนข้างประหลาดใจ จึงเหลือบมองอย่างช่วยไม่ได้
ยังไงก็ตามโดยปกติผู้ช่วยวริศก็ทำตัวไม่แยแสและห่างเหิน ปฏิเสธการเข้าถึงผู้หญิงอยู่แล้ว
เดินออกมาจากห้องโถงใหญ่ นุชวรามองเบญญาขึ้นรถเขาไป เข้าไปนั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับอย่างเป็นธรรมชาติ
เธอยืนมองรถขับออกไปตรงบันได ในใจรู้สึกอิจฉามาก
ในที่สุดเธอก็เข้าใจความรู้สึกภายในใจญาณีแล้ว
ในห้องทำงานรองประธาน
ภีมพลยืนนิ่งตรงประตู เขายับยั้งความเย็นชาดุดันในตัว แล้วเดินไปหน้าโต๊ะทำงานผู้หญิงคนนั้น
ได้ยินเสียงฝีเท้า นภาลัยละสายตาขึ้นมา มุมปากเผยรอยยิ้ม “นายทำงานเสร็จแล้วเหรอ?”
ชายหนุ่มยืนฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงาน ฝ่ามือกว้างยันบนโต๊ะ โน้มกายมาจูบเบาๆ บนหน้าผากเธอ
ทั้งๆ ที่ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ยาวนานเหมือนผ่านไปสามฤดูใบไม้ร่วง
นภาลัยหลับตาลง ตอนลืมตาเขาก็เอาหน้าผากมาแนบหน้าผากเธอเบาๆ ลมหายใจผสานกัน
“วันนี้เธอทำโอทีไหม?” เสียงภีมพลอ่อนโยนมาก
“อืม” เธอตอบเบาๆ “ฉันอยากสร้างความประทับใจให้คุณภีม”
ริมฝีปากชายหนุ่มยิ้มกว้างขึ้น “งั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
“ค่ะ”
วริศจอดรถด้านนอกห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ในเครือทีเอ็ม กรุ๊ปอย่างรวดเร็ว
เขากับเบญญาลงรถพร้อมกัน
นุชวรานั่งรถประจำทางมาที่นี่เช่นกัน เธอคิดไม่ออกว่าจะไปซื้อชุดกระโปรงที่ไหนได้ ที่นี่เป็นศูนย์กลางร้านขายเสื้อผ้า แถมราคาก็ชัดเจน
ยิ่งชั้นสูงเท่าไร แบรนด์ร้านเสื้อผ้าก็ยิ่งมีชื่อเสียง ราคาก็ยิ่งสูงเช่นกัน
เธอสามารถเลือกได้ที่ชั้นหนึ่งและสอง
เบญญาเดินตามหลังวริศ เธอตอบไลน์ขณะเดินเข้าไปในห้าง
“อย่ามัวแต่ก้มหน้า ระวังความปลอดภัยด้วย” เขาเตือนด้วยเจตนาที่ดี
“รู้แล้ว ขอบคุณค่ะพี่”
“อย่าเรียกพี่ เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไง?”
“ค่ะ พี่”
“เธอ……”
ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้างแล้ว ขึ้นบันไดเลื่อนไปถึงชั้นเก้า
“นายชอบแบบไหน?” เบญญามอบสิทธิ์ให้เขาก่อน “ฉันจ่ายเงินเอง ฉันใส่ไซซ์ M นายตั้งใจเลือกให้หน่อยสิ” ขณะที่พูด แล้วเธอก็เปิดเกมเล่นจริงๆ
วริศหมดคำจะพูด “รู้สึกเหมือนฉันกำลังบังคับเธอให้ซื้อเสื้อผ้าเลยนะ?”
“เปล่าสักหน่อย” หญิงสายละสายตาขึ้นมายิ้มให้เขาแหะๆ “ฉันแค่ไม่อยากให้นายรู้สึกขัดหูขัดตาฉัน แล้วไล่ฉันออกกลางดึก”
วริศไม่พูดอะไร ถ้าพูดต่อไป ทั้งโลกใบนี้จะรู้ว่าเธอกำลังอาศัยในบ้านเขา
วริศเริ่มเลือกเสื้อผ้าให้เธอตามความชอบของตัวเอง และเธอไม่คิดที่จะลองสวม
ฉะนั้นไม่ถึงสิบนาที เขาก็ช่วยเธอเลือกห้าชุดตามวิสัยทัศน์อันเที่ยงตรงของเขา
สองมือหิ้วเจ็ดแปดถุง ทั้งหมดนี้เบญญาสแกนจ่ายอยู่ด้านหลัง ฉากนี้ทำให้พนักงานร้านตกใจ
“สมัยนี้ผู้ชายเป็นคนจ่ายไม่ใช่เหรอ? ทำไมกลับกัน?”
“เฮ้อ โลกใบนี้อาจจะมีความรักที่สบายๆ ไร้แบบแผนด้วยล่ะมั้ง?”
“คนกลัวเมียสินะ? อำนาจการเงินควบคุมอยู่ในมือผู้หญิง!”
“ก็เป็นไปได้นะ!”
พวกเขาลงบันไดเลื่อนมาชั้นล่าง นุชวราที่เพิ่งจ่ายเงินเสร็จเพียงแวบเดียวก็เห็นพวกเขา ฉากนี้ทิ่มแทงสายตาเธออย่างสุดซึ้ง
เห็นถุงเสื้อผ้าเหล่านั้น ก็รู้ว่าเป็นแบรนด์ราคาสูงลิ่ว
ผู้ช่วยวริศซื้อให้เธอเยอะขนาดนี้เชียว? ถ้าไม่ใช่แฟนจะเป็นอะไรล่ะ?
