เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่533 คุณร้องไห้?
“ฉันรู้สึกไม่สบายที่ท้องเล็กน้อย กรินทร์ให้ยาคุณหรือยัง?” พูดเสร็จ เบญญาก็เดินไปหาเขา “ดึกขนาดนี้ คุณยังทำงานอยู่เหรอ?”
“เปล่า” วริศเริ่มปิดเครื่อง “ผมเพิ่งได้รับข้อความจากคุณภีม ให้ผมช่วยเขาจองตั๋วเครื่องไปแคนาดา”
“อือ” เธอดูเหนื่อย ๆ
วริศปิดคอมพิวเตอร์ เขาลุกขึ้นและมองเธอ
เบญญารู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอสวมชุดนอนและผมกระเซิง สภาพนี้ไม่กล้าประจบจริง ๆ
“……” เธอหลุบตาลงเหมือนเด็กที่เผชิญหน้ากับผู้อาวุโส
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง วริศก็เอื้อมมือไปจับเสื้อบนไหล่ของเธอ พาเธอออกจากห้องทำงาน
เมื่อถงห้องรับแขกถึงจะปล่อยตัวเธอ หันกลับและหยิบยาเม็ดสีฟ้าออกมาจากตู้ยา เทน้ำหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้เธอ
“ขอบคุณ” เบญญาเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำและยา แล้วกินยาลงไปอย่างเชื่อฟัง
“คุณไว้ใจผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” วริศมองเธอ “ไม่ความระมัดระวังเลย?”
เมื่อสบตากับเขา เธอก็ผงะอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนในอนาคต คุณต้องระมัดระวัง” วริศหันไปเคลียร์โต๊ะกาแฟ “สังคมนี้ไม่ง่ายหรือบริสุทธิ์อย่างที่คุณคิด”
แต่เบญญาเชื่อในตัวเขามาก
เธอวางแก้วน้ำเปล่าลงแล้วกลับเข้าไปในห้องนอน พอปิดประตู เธอก็เปิดประตูอีกครั้ง “พรุ่งนี้อย่าลืมเรียกฉันนะ ฉันเกรงว่าฉันจะนอนเกินเวลา”
“คุณตั้งนาฬิกาปลุกเองสิ” เขาตอบเรียบ ๆ “คนเราต้องดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่ทำตัวเป็นเหมือนเด็กสามขวบ”
เด็กหญิงมองเขาด้วยสายตาที่คับแค้นใจ “ใครคือเด็กสามขวบ? ฉันหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เรียนมัธยม” หลังจากปิดประตูและล็อกแล้ว เธอก็รู้สึกหดหู่ใจมาก!
วริศวางแก้วน้ำลง จากนั้น เขาไปอาบน้ำ แล้วมานอนลงบนโซฟา และห่มผ้าที่เธอซื้อให้เขา
ก่อนหน้านี้เขาไม่คุ้นเคยกับการนอนบนโซฟา แต่พอผ่านไปสองสามวันเขากลับชินแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อนุชวราตื่นขึ้นในตอนเช้าก็มาส่องกระจก เธอพบว่าตาของเธอแดงและบวมมาก เธอพยายามหลายวิธี รวมทั้งการประคบน้ำแข็ง แต่ผลที่ได้นั้นก็ช้ามาก
เธอทาคอนซีลเลอร์ และแต่งหน้าเบา ๆ แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดมันได้
เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็ต้องออกจากห้องแล้ว มิฉะนั้นเธอจะสาย
ระหว่างนั่งรถสาธารณะไปบริษัท เธอก็ไม่กล้าสบตาใครเลย เพราะกลัวคนอื่นจะรู้ว่าเธอร้องไห้มา
ในความคิดของเธอ การร้องไห้ของผู้ใหญ่เป็นเรื่องน่าอายอย่างยิ่ง
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ทีเอ็ม กรุ๊ป
ลิฟต์หยุดที่ชั้น 22 และประตูลิฟต์ก็เปิดออก
นุชวราออกจากลิฟต์และเดินไปที่ห้องทำงานของรองประธาน นภาลัยก็เพิ่งมาถึง เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานและคอมพิวเตอร์ก็เปิดเครื่องแล้ว
“สวัสดีค่ะ คุณนภา” นุชวราทักทายเธออย่างสุภาพหลังจากเข้ามา
“นุชว์ ช่วยฉันส่งรายงานนี้ไปยังแผนกการเงินหน่อย” นภาลัยยิ้มและพูดอย่างใจดีโดยไม่แสดงอาการใด ๆ
“ค่ะ” นุชวราวางกระเป๋าของเธอแล้วเดินเข้าไปหาเธอ
ขณะที่เธอเอื้อมมือออกไปรับรายงาน นภาลัยก็เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเธอ และในแวบเดียวเธอก็เห็นว่าดวงตาของเธอแตกต่างจากเมื่อวาน
“นุชว์” เธอเรียกเสียงเบา
หญิงสาวหยุดและหันกลับมามอง ดวงตาทั้งสองประสานกัน
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” นภาลัยถามด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาจนเธอกังวลว่ามันจะทำร้ายความเคารพตนเองของหล่อน
นุชวราเม้มปากแล้วส่ายหัว “ฉันสบายดีค่ะ”
“เธอร้องไห้มา?” นภาลัยถาม “ร้องไห้ทำไม? มีปัญหาอะไรเหรอ?”
เมื่อนึกถึงแม่ของเธอที่ยังคงนอนอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อรอค่าผ่าตัดก้อนโต นุชวราก็รู้สึกเสียใจมาก
นภาลัยมองเห็นได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ เธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านซันไลต์ตั้งแต่เธอยังเด็ก และเคยประสบกับความทุกข์ทรมานทุกรูปแบบในโลก เธออยากจะช่วยเท่าที่ช่วยได้
