เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่539 น้ำใจของญาณี
“ฉันชื่อญาณีค่ะ คุณลุงกับคุณป้าไม่ต้องกังวล ฉันเป็นเพื่อนที่ดีกับนุชว์ของพวกคุณ” เธอปลอบโยน “ดังนั้นอย่าเก็บเรื่องเล็กน้อยมาใส่ใจเลยค่ะ”
สำหรับคนอย่างพ่อแม่นุชวราที่ขยันขันแข็งและใจดี พระคุณของการช่วยชีวิตเป็นพระคุณที่ยากจะลืมเลือน
ญาณีอยู่ในวอร์ดเป็นเวลาสองชั่วโมง และเธอได้คุยรายละเอียดกับแพทย์เกี่ยวกับอาการของแม่ของนุชวรา
ความตั้งอกตั้งใจเช่นนี้ทำให้พ่อแม่นุชวราซาบซึ้งใจมาก
ญาณีอำลาพ่อแม่นุชวรา หลังจากที่เธอออกจากวอร์ดไม่นาน
พ่อของนุชวราพบถุงดำในตะกร้าผลไม้โดยบังเอิญ เขาหยิบถุงนั้นออกมาด้วยความสงสัย และเมื่อเขาเปิดออก มันเป็นเงินปึกหนา!
ทั้งเขาและแม่ของนุชวราต่างตกตะลึง! ต้องมีมากกว่าสองแสนแน่ ๆ!
“รีบวิ่งตามไปสิ! ทำไมถึงยืนเฉยอยู่ล่ะ” แม่ของนุชวราเร่ง “เรายอมรับความช่วยเหลือจากคนอื่นแล้ว เราจะยังกล้ารับเงินของเธอได้อย่างไร?”
พ่อของนุชวรารีบวิ่งออกจากวอร์ดพร้อมถุงในมือ!
มีคนรอลิฟต์มากเกินไป เขาจึงเดินลงบันไดอย่างรวดเร็ว!
เมื่อเขาเดินออกไปในห้องโถง เขามองไปรอบ ๆ อย่างหอบเหนื่อย และในที่สุดก็เห็นญาณีซึ่งกำลังเปิดประตูด้านคนขับ
พ่อของนุชวรารีบวิ่งไปหาเธอ “คุณญาณี! เดี๋ยวก่อนครับคุณญาณี!”
ญาณีหันมองเมื่อได้ยินเสียง จับประตูรถแล้วมองไปที่พ่อของนุชวรา “คุณลุง ออกมาทำไมคะ?”
“คุณญาณี คุณกำลังทำอะไรอยู่?” พ่อของนุชวรายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ หายใจหอบแล้วจับหน้าอกของตัวเองไว้ หายใจไม่ค่อยทัน มีหยาดเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของเขา เขามองลงไปที่กระเป๋าในมือของตัวเอง “เราไม่สามารถรับเงินนี้ไว้ได้!”
หลังจากพูดจบ เขาก็วางกระเป๋าเข้าไปในที่นั่งคนขับผ่านทางหน้าต่าง
“ไม่เป็นไรค่ะ” ญาณีห้ามไว้ไม่ทัน จะรีบไปเอามันออกมา แต่เขาคว้าเธอไว้
“คุณญาณี เราจะจดจำความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของคุณไว้ในใจ คุณมาหาเราจากที่ไกล ๆ และหาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญให้เราแล้ว เราไม่สามารถรับเงินได้อีกจริง ๆ! เรารู้สึกไม่สบายใจถ้าเราเป็นหนี้มากเกินไป ”
แต่ญาณีพูดกับเขาว่า “พวกคุณไม่ต้องคืนเงินให้ฉันหรอก ให้นุชว์เอาเงินไปคืนคนอื่นไปเถอะ”
“……” พ่อของนุชวราจ้องมองเธอด้วยความสงสัย
ญาณีพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เงินสองแสนนั้น เป็นเงินที่นุชวรายืมมาจากรองประธานบริษัท สำหรับพนักงานใหม่ที่เพิ่งเริ่มทำงาน การไปยืมเงินจากเจ้านายใหม่ มันไม่ดี อาจส่งผลต่ออนาคตของเธอด้วย”
พ่อของนุชวราที่เป็นชาวนาธรรมดา ๆ ในชนบท จะเข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างไร?
ญาณีหยิบกระเป๋าจากที่นั่งคนขับแล้วยื่นให้เขาอีกครั้ง “นุชว์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเงิเหล่านี้ให้เธอไปจ่ายหนี้ก่อน ถ้าเธอมีกำลังพอในการชำระหนี้ให้ฉันในอนาคต แล้วค่อยว่ากัน ฉันไม่รีบร้อน อันที่จริง ไม่คืนเงินฉันก็ไม่ว่าอะไร ฉันแค่ต้องการช่วยพวกคุณด้วยใจจริง”
“คุณญาณี… …”
“เอาล่ะคุณอา นุชว์เป็นผู้หญิงที่มีเหตุผล ฉันไม่อยากให้เธอลำบากขนาดนี้” ญาณีพูดกับเขาว่า “ฉันต้องกลับไปแล้วค่ะ ผู้เชี่ยวชาญจะมาในเร็ว ๆ นี้ และถ้าเวลาสำหรับการผ่าตัดได้รับการยืนยันแล้ว นุชว์และฉันจะมาหาค่ะ”
“คุณญาณี ขอบคุณมากครับ!” พ่อของนุชวราคำนับเธออีกครั้ง
มองดูญาณีเข้าไปในรถ เธอปิดประตูรถและคาดเข็มขัดนิรภัย “คุณลุงขึ้นไปเถอะ ลาก่อนค่ะ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
สักพักเธอก็ขับรถออกไป
ในเวลาเย็น วันนี้นุชวราไม่ทำโอที
เธอขึ้นรถโดยสารสาธารณะกลับบ้าน นั่งริมหน้าต่าง ในใจกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของแม่ ช่วงนี้ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องความรู้สึกเลย ในหัวของเธอมีแต่เรื่องที่แม่ของเธอเลี้ยงดูเธอมาอย่างยากลำบาก ทั้งหมดที่แม่ของเธอทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำก็เพื่อครอบครัว
หลังจากลงจากรถโดยสารสาธารณะ เธอเดินไปที่บ้านเช่า เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้โดยเฉพาะ
เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วกดปุ่มรับสาย “ฮัลโหลค่ะพ่อ”
