เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่543 เข้าไปในห้องนอนของเธอ
การแสดงออกของลูกน้องทั้งสองคนไม่เปลี่ยนแปลง แต่หัวใจเต็มไปด้วยความระมัดระวัง
ภีมพลหยุดและมองย้อนกลับไป เขาเปิดริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเบา ๆ “พวกนายรอฉันที่ชั้นล่าง ฉันจะลงมาในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง” เสียงของเขาทุ้มและสงบ
ทันทีที่พูดจบเขาก็เริ่มเดินอีกครั้ง
ครึ่งชั่วโมง…… นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญ คุณภีมกำลังเตือนอะไรบางอย่าง
ในใจของภีมพลคิดว่า แม้ว่าจะมีบางอย่างผิดปกติในไวน์ ด้วยความสามารถของเขาแล้ว การทนไว้สักครึ่งชั่วโมงนั้นไม่ใช่ปัญหา
ลูกน้องทั้งสองไม่ได้ฝ่าเข้าไป และยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาด้วยความเข้าใจโดยปริยาย และจดจำจุดนี้ไว้
รูปแบบของชั้นสองของวิลล่านั้นสมบูรณ์แบบ และคนรับใช้ก็พาภีมพลไปที่ห้องที่ห่างจากบันไดเล็กน้อย
เธอยกมือขึ้นเคาะประตูแล้วรายงานว่า “คุณหนูคะ คุณภีมชิมไวน์ผลไม้เสร็จแล้ว ฉันพาเขาขึ้นมาแล้วค่ะ”
ประตูห้องเปิดออก และสาวใช้คนหนึ่งทำความเคารพอย่างสุภาพ “คุณภีม เชิญเข้าไปข้างในค่ะ” แล้วตัวเธอก็ออกมา
ประตูห้องเปิดไว้ ภีมพลเห็นว่าห้องนั้นใหญ่มาก การตกแต่งดูอบอุ่นและชวนฝัน
เขาก้าวเข้าไปข้างใน เหยียบพรมราคาแพง กลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำหอมอบอวลอยู่ในอากาศ
ขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า เขาเห็นหญิงสาวนั่งอยู่บนเตียง
หญิงสาวที่มีผมสีบลอนด์ ถือ”คัมภีร์ไบเบิล” ไว้ในมือ และสวมชุดนอนแขนยาวลายลูกไม้สีขาว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสวยใสราวกับไพลิน
ในเวลานี้ ประตูห้องนอนถูกปิดลงอย่างนุ่มนวล
ภีมพลหันกลับไปมอง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาพบว่าหญิงสาวจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างสงบนิ่ง
“สวัสดีค่ะ คุณภีม”
เสียงของหญิงสาวไม่ดัง แหบเล็กน้อย ราวกับว่าเส้นเสียงของเธอได้รับความเสียหาย
ภีมพลเดินไปหาเธอและยืนนิ่งอยู่หน้าเตียง “คุณคือคุณเอมิลี่ใช่ไหมครับ?” เขาพูดอย่างสุภาพ และเป็นสุภาพบุรุษมาก
หลังจากดื่มไวน์ผลไม้ที่เธอจัดไว้ ไม่มีปฏิกิริยาทางร่างกาย แต่เขาก็ยังระแวดระวังมาก
“ใช่ค่ะ” หญิงสาวยิ้ม แต่เสียงของเธอเบาลง
ภีมพลถามเธอว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเส้นเสียงของคุณครับ?”
“นั่งใกล้ ๆ หน่อยค่ะ ไม่งั้นคุณจะไม่ได้ยิน”เอมิลี่พูดกับเขาราวกับกำลังใช้แรงมาก แล้วยื่นมือมาปิดคอของเธอ “ฉันอนุญาตให้คุณนั่งที่ขอบเตียง”
ร่องรอยของอารมณ์ที่ไม่ชัดเจนปรากฏขึ้นในดวงตาลึกของผู้ชาย
เอมิลี่คลุมด้วยผ้านวมสีชมพูและมองเขาอย่างใจเย็น “คุณต้องการถามอะไรคะ? ฉันจะให้เวลาคุณห้านาที เพราะฉันพูดได้ไม่นาน”
ภีมพลพยักหน้า เขาไม่ต้องการสื่อสารให้ยากเกินไป ดังนั้นเขาจึงนั่งลงบนขอบเตียง
มองเข้าไปในดวงตาของเธอ เขาถามเธอเบา ๆ ว่า “คุณคือลูกสาวของจอห์นสัน นักออกแบบเครื่องประดับที่โดดเด่นอย่างเขาจะมีบันทึกทุกผลงานที่เขาออกแบบใช่ไหมครับ?”
“แน่นอนสิคะ” มุมปากของหญิงสาวโค้งขึ้นเล็กน้อย สบตากับเขา เธอจงใจลดเสียงลง “ในฐานะลูกสาวคนเดียวของเขา ฉันได้รับมรดกทั้งหมดของเขา รวมทั้งสมุดบันทึกนั้นด้วย”
มีแสงวาบในดวงตาลึกของภีมพล นี่คือข้อมูลที่เขาต้องการ!
“สมุดบันทึกอยู่ที่ไหนครับ?”
ดวงตาของทั้งสองสบกัน และรอยยิ้มบนริมฝีปากของหญิงสาวก็ลึกขึ้น “มานี่สิคะ” เสียงของเธอแหบแห้ง
เพื่อที่จะดูสมุดให้เร็วที่สุด ภีมพลโน้มตัวไปข้างหน้าและเข้าหาเธอ “ผมขอยืมดูหน่อยได้ไหมครับ?”
“คุณหลับตาก่อน” เสียงของหญิงสาวไม่ดัง แต่แฝงความขี้เล่นไว้ในดวงตา
ภีมพลมองไปที่เธอและลังเลอยู่สองสามวินาที
“ฉันแค่อยากเห็นคุณ” เธอไม่อาย “ฉันอยากเห็นว่า ผู้ชายที่ทำให้ผู้หญิงหลายพันคนคลั่งไคล้ มองจากระยะใกล้แล้วจะเป็นอย่างไร”
“คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันอยากเห็นคุณหลับตา”เอมิลี่ถามด้วยรอยยิ้ม “คุณภีมคงจะไม่ปฏิเสธแม้แต่คำของ่าย ๆ หรอกนะคะ?”
ภีมพลไม่ต้องการทำให้เธอเสียความสนใจ เขาหลับตาลงและหายใจอย่างสงบ
เอมิลี่สังเกตใบหน้าของเขาอย่างละเอียด มีความเย็นชาระหว่างคิ้วที่หล่อเหลา และใบหน้าของเขาก็เย็นชาและแข็งกระด้าง ความรู้สึกที่ไม่ได้เข้าใกล้คนแปลกหน้านี้ทำให้เธอใจเต้น
เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเข้าหาเขา กระซิบข้างหูของเขาว่า “สมุดบันทึกเล่มนั้นอยู่ที่อังกฤษ”
ภีมพลเปิดตาของเขา และเมื่อเขาหันไปมอง ก็พบว่าหญิงสาวอยู่ใกล้เขามาก ความใกล้ที่ว่า ราวกับว่าจมูกของเขาสามารถสัมผัสเธอได้
