เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 576 ไปสุสานฝังศพ
สถานการณ์เงียบลงทันที และทุกสายตาจับจ้องไปที่แผ่นหลังของเขา
เทียนเป็นคนแรกที่ตอบสนอง เขาตะโกนเรียก “ลูกพี่ ตอนนี้จะไปเล่นเกมอะไรล่ะพี่？ดื่มเหล้าก่อนสิ！”
“ใช่ครับ ลูกพี่！เกมเอาไว้เล่นตอนไหนก็ได้？ทำไมต้องไปเล่นตอนนี้ด้วย？”
เขาไม่ได้ตอบ แผ่นหลังนั้นหายไปที่หน้าประตู
เหล่าสมาชิกในทีมไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก ในสายตาของเขมินทราฉายแววเศร้า มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าทำไม ไวศิษฎ์ยังคงเกลียดเธอ
“พี่เขม์ พี่อยากไปใส่ใจเลยครับ ลูกพี่ของพวกเราเขาก็นิสัยแปลกประหลาดแบบนี้แหละ พี่เองก็น่าจะรู้”
“ให้พวกเราต้อนรับพี่ก็ไม่ต่างกันหรอกเนาะ มาๆ ดื่มสักแก้วเถอะครับ”
ริมฝีปากของเขมินทราฉายรอยยิ้ม แต่ในใจกลับรู้สึกแย่มาก เธอรับแก้วไวน์เอาไว้แล้วกระดกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
เนื่องจากไวศิษฎ์ไปแล้ว ดังนั้นเขมินทราจึงไม่ได้อยู่ที่นี่นานนัก เธอวางแก้วลงลุกขึ้นและบอกลาสมาชิกในทีมจากนั้นก็จากไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
ใครจะรู้ว่าเธอผิดหวังแค่ไหน？
ระหว่างทางขับรถกลับบ้าน ในหัวใจของเขมินทรารู้สึกประหลาด เธอไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขากลับยังคงเกลียดเธอ？
เช้าวันรุ่งขึ้น
ไวศิษฎ์ตื่นเช้ามาก แต่เหล่าสมาชิกในทีมยังไม่ตื่น ดังนั้นเขาจึงเดินเบาๆลงไปข้างล่าง
“คุณชายศิษฎ์……” พี่กุ้งแปลกใจเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะคะ？” ชั้นล่างในห้องโถงยังไม่ได้เปิดไฟ
ไวศิษฎ์ก็เพิ่งเห็นพี่กุ้งเดี๋ยวนี้เอง เขาชะงักฝีเท้า “อรุณสวัสดิ์”
“คุณจะออกไปข้างนอกเหรอคะ？” เธอเห็นว่าเขาพาดเสื้อคลุมไว้ในอ้อมแขน และอากาศข้างนอกก็เย็นเล็กน้อย
“อืม จะไปข้างนอก”
เขาไม่ได้บอกว่าจะไปไหน เธอเองก็ไม่ได้ถาม
ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ไวศิษฎ์ก้าวฝีเท้าไปข้างหน้าอีกครั้ง พี่กุ้งกลับยังคงเอ่ยถาม “แล้วคุณจะกลับมาทานอาหารเช้าหรือเปล่าคะ？”
เขาครุ่นคิด “กลับ”
“ได้ค่ะ” พี่กุ้งก็วางใจ อาหารข้างนอกนั้นไม่ถูกสุขลักษณะ ทานเข้าไปจะไม่ดีต่อสุขภาพ
คุณภีมสั่งให้เธอมาดูแลคุณชายศิษฎ์ ดังนั้นเธอจึงต้องดูแลเขาให้สุขภาพแข็งแรง
ในขณะที่ไวศิษฎ์เดินออกจากคลับ ลมเย็นๆ ก็พัดโชยมา เขาจึงสวมเสื้อโค้ตเอาไว้
เปิดประตูวอลโว่สีดำ แล้วเข้าไปในห้องโดยสาร
ผ่านไปไม่นาน รถก็เคลื่อนตัวไปยังสุสานฝังศพ
หลังจากผ่านไปสิบกว่านาทีก็มาถึง มาถึงหลังจากสิบนาที ที่แห่งนี้เงียบสงบและงดงาม มีเถาวัลย์ยาว บ่อน้ำลักษณะตั้งตรง หญ้าเขียวชอุ่ม หมอกยามเช้า เสียงแมลงและเสียงนกร้อง……
ป้ายฝังศพแต่ละหลุมจารึกช่วงเวลาแห่งความโศกเศร้าเอาไว้
หลังจากที่ไวศิษฎ์ลงจากรถก็เดินตามก้าวฝีเท้า เขาก็เดินไปตามทางหินอ่อน รองเท้าหนังสีดำของเขาเปื้อนน้ำค้าง และในอากาศก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายความหอมของดินโคลน
เขาหยุดฝีเท้าอยู่ที่หน้าป้ายหลุมฝังศพของคุณแม่ เขาจ้องมองรูปภาพบนป้ายหลุมศพด้วยความรัก แล้วเอื้อมมือไปลูบอย่างแผ่วเบา
“คุณแม่ครับ ช่วงนี้ผมใช้ชีวิตได้ดีทีเดียว” เสียงของเขาไม่ดังนัก สีหน้าผ่อนคลาย “ก่อนหน้านี้ภีมพลไม่ได้เก็บคลับของผมไว้ ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไล่สมาชิกในทีมออก และตอนนี้เขาก็ได้ช่วยผมสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ทั้งขนาดที่ใหญ่ขึ้นและอุปกรณ์ที่ดีกว่าเดิม และกลุ่มเด็กๆ ที่ถูกไล่ออกก็กลับมาแล้ว และยังคงไว้ด้วยความกระตือรือร้นและความฝันในแรกเริ่มของพวกเขา……”
ไวศิษฎ์รู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นเหมือนกับความฝัน และเขาก็รู้สึกสุขใจมาก
“จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้เขาก็ใจดีกับผม แต่ผมกลับไม่เคยเห็นคุณค่ามันเลย” เขายิ้ม ถอนหายใจเบาๆ “พอผ่านประสบการณ์มามากๆ เข้า เลยพอจะรู้ว่าชีวิตก็เหมือนหนังที่ถูกฉาย ชีวิตครึ่งแรกพลาดพลั้งไปแล้ว ในครึ่งหลังผมไม่อยากพลาดอะไรไปอีก”
มีความฝันที่ต้องไล่ตาม ตอนนี้สำหรับไวศิษฎ์ ชีวิตที่สงบสุขแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว
เช่นเดียวกับคราวที่แล้ว เขาไม่ได้อยู่ที่สุสานฝังศพนานนัก
เขามักจะมาที่นี่เพื่อบอกเล่าสถานการณ์ในช่วงนั้นและพูดคุยกับแม่ของเขา พอพูดคุยจบก็กลับเลย เพราะแม่ของเขาอยู่ในใจของเขาเสมอ
เวลาเช้าตรู่
วริศและเบญญามาบริษัทด้วยกัน และพนักงานบริษัทบางคนก็ยังบังเอิญไปเห็นภาพพวกเขาลงจากรถคันเดียวกันด้วย
ก่อนหน้านี้ทุกคนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ทว่านับตั้งแต่ที่ข่าวการแต่งงานฟ้าแลบของพวกเขาแพร่สะพัดไปในบริษัท ภาพนั้นก็กลายเป็นภาพสะท้านโลกไปเลย
อยู่ด้วยกันแล้วเหรอ？！
