เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 596 ไปรับเธอ

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 596 ไปรับเธอ

นุชวราออกมาเพียงลำพังด้วยความหึงหวง เพิ่งเดินออกมาจากห้องโถงชั้นหนึ่ง เดินไปที่ป้ายรถประจำทาง เดินๆ อยู่ก็เห็นรถคันคุ้นเคยจอดอยู่ไม่ไกล

ในขณะนี้ ญาณีที่นั่งเบาะคนขับก็เห็นเธอเดินออกมา และเดินมาทางนี้

ดับควันในมืออย่างสุขุม แล้วบีบแตรดังขึ้น

นุชวราตกใจจนตัวสั่น กระจกรถเคลื่อนลงมา สายตาประสานกับญาณี

“ขึ้นรถ นุชว์!”

นุชวราประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เธอมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่าจิตใจคิดอะไรอยู่ ลังเลขณะขึ้นรถไป

ญาณีรีบขับรถออกมา “อยากไปกินข้าวเย็นที่ไหน? วันนี้ฉันเลี้ยง” น้ำเสียงเธอผ่อนคลาย

“พี่ญาณี พี่มีธุระอะไรกับฉัน?”

“ฮะ? ไม่มีธุระจะมาหาเธอไม่ได้เหรอ?” ญาณีหันไปมองเธอ ยิ้มขณะถามขึ้น “กว่าจะได้เลิกงานเร็ว ที่นั่นก็ไม่มีเพื่อน เลยนึกถึงเธอ”

นุชวรารู้สึกเกรงใจ

ญาณีอารมณ์ดี “ฉันรู้มาว่าข้างหน้ามีร้านสเต๊กอร่อยมาก อยากไปชิมไหม?”

ไม่มีธุระอะไรกับเธอจริงเหรอ? นุชวราไม่อยากจะเชื่อ

นิ่งเงียบ……

รถไปถึงอย่างรวดเร็ว ญาณีพาเธอเข้าไปในร้านอาหารตะวันตกสุดหรูแห่งนี้

มองออกถึงความระมัดระวังตัวของเธอ ญาณีพูดขึ้น “ไม่ต้องห่วง ฉันมีคูปอง กินฟรีได้หนึ่งมื้อ! บริษัททำให้”

นุชวราตามอยู่ข้างๆ เธอ เอ่ยปากขึ้นอย่างลังเล “พี่ญาณี ฉันคืนให้พี่ก่อนหนึ่งล้านดีกว่า ที่เหลือสองแสนห้าจะแบ่งคืน”

“ทำไม?” สีหน้าญาณีเคร่งขรึมทันที หันไปมองเธอ “ทำไมเธอไม่คืนนภาลัยก่อน? ให้เธอคืนหล่อนก่อนไม่ใช่เหรอ?”

นุชวรากระอักกระอ่วนมาก ไม่รู้จะอธิบายยังไง

ญาณีพูดอีก “เธอไม่ต้องหรอก ฉันต้องรีบใช้เหรอ? ฉันพูดกับเธอรู้เรื่องแล้ว ฉันไม่รีบร้อนใช้เงิน ฉันไม่ได้ขาดเหลือเงินก้อนนี้”

“แต่ฉันติดหนี้แล้วรู้สึกไม่สบายใจ” นุชวราพูด “ฉันติดหนี้พี่มามากพอแล้ว พี่ช่วยฉันหาหมอที่ดีที่สุดให้แม่ฉันด้วย”

“แล้วที่ติดหนี้หล่อนล่ะ? เธอสบายใจเหรอ? เราเป็นเพื่อนกัน ระหว่างเพื่อนช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่ใช่สมควรแล้วเหรอ?” ญาณีพูดกับเธอ “ช่วงที่ฉันตกต่ำมากที่สุดล่ะ? เธอดูแลฉันอยู่ตลอดเลยนี่หน่า เธอลืมแล้วเหรอ? เธอทำความสะอาดตู้ไวน์ของฉัน ซื้ออาหารเช้าให้ฉัน ช่วยฉันซักผ้าสกปรก ไม่ใช่เพราะเราเป็นเพื่อนกันเหรอ?”

“……”

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ นุชวราก็สบายใจขึ้นบ้าง บางทีตนอาจจะคิดมากไป

“ก็ได้ๆ” ญาณีโอบไหล่เธอก่อน “เธอไม่ต้องคิดเยอะ ฉันก็ไม่ได้รีบร้อน เธอคืนหล่อนไปก่อนเถอะ”

พาเธอมานั่งริมหน้าต่าง ญาณีถามขึ้นอีกครั้ง “วันนี้เธออยากกินอะไร?” ให้เธอสั่ง

“ได้หมดค่ะ”

“ได้หมดไม่ได้ เราไม่ได้สังสรรค์ด้วยกันแบบจริงจังมานานมากแล้วนะ”

นุชวรารู้สึกได้ว่าวันนี้ญาณีอารมณ์ดี

ทั้งคู่สั่งอาหารอร่อยๆ ด้วยกัน แล้วถามเรื่องการฟื้นฟูของแม่เธอ ถามสภาพจิตใจเธอ ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับทีเอ็ม กรุ๊ปเลย

“นุชว์ จริงๆ แล้วไม่มีอาหารดีเลิศสามารถทำให้หายอารมณ์เสียได้หรอกนะ” ญาณีรินน้ำผลไม้ให้เธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “มื้อหนึ่งทำไม่สำเร็จก็ต้องมีมื้อที่สอง ผ่านมันไปได้แล้วเธอจะรู้สึกว่า จริงๆ แล้วบางครั้งมันก็แค่ความหมกมุ่นเท่านั้นเอง”

นุชวราเม้มปาก นึกถึงช่วงเวลาที่ผู้ช่วยวริศกับเบญญาอยู่ด้วยกัน ก็รู้สึกมัวหมองอย่างบอกไม่ถูก

“ตอนนี้พวกเธอเจอหน้ากันแล้วกระอักกระอ่วนไหม?” ญาณียกสายตาขึ้น “ต้องเจอกันทุกวันล่ะสิ?”

“ก็ดีค่ะ” เอยกแก้วขึ้นมาดื่มน้ำผลไม้ “ทักทายกัน เหมือนแต่ก่อน ฉันคิดว่าเขาไม่อะไร แต่ฉันกระอักกระอ่วน”

“ชินแล้วก็ดี” ญาณีพูด “บางครั้งต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง ถึงแม้การรักใครสักคนจะอยากครอบครองมากก็ตาม”

นุชวราถามเธอ “แล้วพี่ปล่อยวางหรือยัง?”

สายตาทั้งคู่ประสานกัน ในสมองญาณีฉายร่างภีมพล จู่ๆ ก็เกิดอารมณ์มัวหมอง “คนที่เข้ามาในใจแล้ว บอกว่าลืมก็ลืมได้เลยที่ไหนล่ะ?”

เสียงเธอเต็มไปด้วยความหมดหนทาง ยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็ยิ้มขณะปลุกเร้าเธอ “นุชว์ แต่เราจะไม่เป็นไร โดยเฉพาะเธอ เพราะเธอยังวัยรุ่นอยู่”