เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 597 เลือกสถานที่เรียบร้อย
สเต๊กบนโต๊ะกรุบกรอบ ถึงมันจะสุกทั้งหมด ไม่มีเลือดแต่เคี้ยวได้เต็มที่
ญาณีหั่นสเต๊กพร้อมกำชับเธอไปด้วย “นุชว์ ตอนเธอเสียใจห้ามดื่มเหล้านะ เหมือนที่เธอเคยโน้มน้าวฉัน สุขภาพสำคัญที่สุด”
“ฉันไม่มีนิสัยดื่มเหล้าค่ะ ที่จริงก็ยังสบายดี ยังไงฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าชอบเขาช่วงนี้เอง” ดังนั้นนุชวราคิดว่าตัวเองไม่ได้เจ็บปวดเท่าเธออย่างแน่นอน
เธอรักมายี่สิบกว่าปี มันเจาะเข้าไปในกระดูกอย่างลึกซึ้งแล้ว
นิ่งเงียบ……
ญาณีนึกถึงภีมพลอีกแล้ว นึกถึงช่วงเวลาเล็กๆ น้อยๆ ในอดีต
แต่ละฉากค่อยๆ แจ่มชัดในหัวสมอง……
เธอยังทนไม่ได้กับความใกล้ชิดในอดีต ตอนนี้กลายเป็นคนแปลกหน้ากันแล้ว รักแต่ไม่ได้ครอบครองมันช่างเจ็บปวดจริงๆ
จนกระทั่งอาหารเย็นสิ้นสุด ญาณีขับรถไปส่งนุชวราที่บ้าน เธอไม่ถามเรื่องงานแม้แต่ประโยคเดียว
แค่เลี้ยงอาหารเย็นนุชวรา ถามปลอบใจเกี่ยวกับสภาพจิตใจเธอเฉยๆ
ทำให้นุชวราตำหนิตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองเอาจิตใจคับแคบไปคิดกับคนที่จิตใจกว้างขวาง เข้าใจเธอผิดไปแล้ว
ตอนกลางคืน ณ เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า
นภาลัยอาบน้ำออกมาแล้ว เธอยืนริมหน้าต่างห้องนอนหลัก ศีรษะสวมหมวกคลุมผมแห้ง กำลังใช้โทรศัพท์เปิดกลุ่ม line
ตามด้วยการเข้าร่วมของพนักงานในแผนกออกแบบ โทรศัพท์เกิดเสียงไม่หยุด
ภีมพลถือไดร์เป่าผมเดินมา “กำลังทำอะไร? ยังทำงานอยู่เหรอ?”
“เปิดกลุ่ม line ใหม่ให้นักออกแบบ” เธอนั่งโซฟา “นายจะช่วยฉันเป่าผมเหรอ? ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร เป็นเกียรติของฉัน” ขณะช่วยเธอเป่าผม ก็ได้กลิ่นหอมหวนจางๆ ภีมพลกระทำอย่างอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรักใคร่
นภาลัยแก้ไขข้อความในกลุ่ม ถามทุกคนว่าคิดได้หรือยังว่าจะไปที่ไหน
จากนั้นเหล่านักออกแบบก็ปรึกษาหารือกัน
สิบนาทีต่อมา มีสถานที่หนึ่งที่ได้รับการเห็นด้วยจากคนส่วนมาก จึงตัดสินใจโดยพื้นฐาน——น้ำตกลอซีรา
บางคนเคยได้ยินที่นี่มาก่อน บางคนก็ไม่เคยได้ยิน ทุกคนจึงเริ่มหาข้อมูลต่างๆ รวมถึงส่งรูปภาพในกลุ่ม ให้ทุกคนเข้าใจล่วงหน้า
ไม่นานนัก สายหนึ่งก็โทรเข้าโทรศัพท์นภาลัย
ผมก็เป่าแห้งแล้ว เธอรับสาย “ฮัลโหล คุณวรภพ”
“คุณนภาลัย ฉันคิดว่าน้ำตกลอซีราที่นี่โอเคเลย ฉันเคยไปมาครั้งหนึ่ง” เสียงดีใจของชายหนุ่มดังลอยขึ้นมา “เหมาะกับการสร้างสรรค์ ที่นั่นมีกระท่อมเล็กเดี่ยวๆ สิบหลัง ถ้าไปที่นี่จริงๆ ฉันสามารถติดต่อเจ้าของล่วงหน้า จองบ้านล่วงหน้าให้เรียบร้อยได้”
“ได้ค่ะ งั้นรบกวนคุณด้วยนะคะ” นภาลัยเพิ่งเห็นรูปภาพ เป็นสถานที่ที่สภาพแวดล้อมสวยและเงียบสงัดจริงๆ
“งั้นก็โอเค รายละเอียดคุยกันในกลุ่มนะครับ”
สิ้นบทสนทนาทางโทรศัพท์ นภาลัยพูดขึ้นในกลุ่มว่า “ทุกคนต้องส่งผลงานอย่างน้อยสองชุดนะ พวกเธอคิดว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง ให้ปรึกษากันอย่างอิสระภายในกลุ่มได้เลย ถึงตอนนั้นฉันจะให้คนทำข้อมูลสถิติ ให้ทุกคนสะดวกมากที่สุด”
เพื่อการออกเดินทางต่างถิ่นครั้งนี้ เธอครุ่นคิดรอบด้านอย่างรอบคอบ
“ต้องเอายากันยุงไปด้วย บนภูเขามียุงเยอะมาก”
ภีมพลยืนอยู่ไม่ไกล มองหญิงสาวที่กำลังพูดอยู่ด้วยสายตาอ่อนโยน ไม่รู้เหมือนกันว่ามองนานแค่ไหน มองจนหลงใหล ราวกับว่ามองเท่าไรก็ไม่พอ
ภีมพลก็ไม่พูดขัด ไม่มีส่วนร่วมในการแสดงความเห็นใดๆ เขาแค่พูดสองคำ——เห็นด้วย
จนกระทั่งนภาลัยเห็นเขาก่อน สายตาทั้งคู่ประสานกัน เธออึ้งเล็กน้อย “นาย……นายไม่ได้ไปห้องทำงานเหรอ?”
มุมปากภีมพลยกขึ้นเบาๆ ก้าวเท้าไปหาเธอ “ไปห้องทำงานทำไม? เธอจะไปแล้ว ฉันอยากอยู่กับเธอเยอะๆ อีกสักพัก”
“……” มองเขา เธอยิ้มแย้มเหมือนดอกไม้ พิจารณาความคิดในใจเขา
ภีมพลย่อตัวลงตรงหน้าเธอ ยิ้มอย่างมีเลศนัย ถามขึ้น “คิดจะนอนเมื่อไร?”
