เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 617 ต่างก็มีแรงบันดาลใจแล้ว
การกระทำนี้ทำให้นุชวราตกใจไปครู่หนึ่ง ตอนแรกไม่ให้ ตอนนี้เอาที่กินเหลือไปให้??
แบบนี้ช่างไม่ให้เกียรติกันเลย?
ข้างห้องประธานบริษัท ตอนนี้ภีมพลไม่อยู่ มีเพียงวริศอยู่ในนั้น
เบญญาเคาะประตูแล้วก็เดินเข้าไป
วริศเงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอถือเค้กชิ้นหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว
“อันนี้ให้คุณกิน” หญิงสาวบอกกับเขา “ไม่ต้องเกรงใจ” วางเค้กแล้วก็หันหลังเดินออกไป
วริศมองแผ่นหลังของเธอ รู้สึกถึงอารมณ์แปลกๆในใจของเขา
เมื่อเธอลับสายตาไปแล้ว สายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ตรงเค้ก ผู้ชายกินของหวานน้อยมาก มันเหมือนเป็นลิขสิทธิ์ของผู้หญิงไปแล้ว
แต่เพราะเป็นเธอที่เอามา ดังนั้นวริศจึงหยิบช้อนตักมาชิม หวานแต่ไม่เลี่ยน รสชาติไม่เลว
เขาชิมไปเรื่อยๆ กลับกินเค้กหมดไปทั้งชิ้น มองดูกล่องเค้กที่ว่างเปล่า ตัววริศตกใจไปครู่หนึ่ง
หากเธอรู้ว่ามันเป็นของที่เบญญากินเหลือ จะโกรธหรือเปล่า?
แต่ก็คงไม่ซาบซึ้งเหมือนตอนนี้มั้ง?
น้ำตกลอซีราที่ไกลจากตัวเมือง
อากาศที่บริสุทธิ์และผืนป่าที่เขียวขจี เห็นได้ชัดอุณหภูมิต่ำกว่าในเมืองห้าหกองศา
ยืนอยู่ในหุบเขาในตอนกลางวัน แม้ว่าจะมีแสงแดดส่องกระทบร่างกาย แต่ลมจากภูเขาที่พัดมาเป็นระยะ ก็ยังทำให้รู้สึกเย็นสบาย
กระท่อมไม้ที่สวยงามตั้งเรียงรายเป็นสองแถว มีลักษณะคล้ายบันไดยื่นออกไปที่ด้านหลัง หน้ากระท่อมทุกหลังยังมีพื้นที่โล่งอีกด้วย
ด้านซ้ายของกระท่อมไม้ตั้งวางไว้ด้วยเตาปิ้งย่าง คุณน้าสองคนกำลังย่างอาหารอยู่
ด้านขวาของกระท่อมไม้เป็นผืนหญ้าสีเขียว วางไว้ด้วยโต๊ะหินและเก้าอี้หิน นภาลัยที่เปิดโน๊ตบุ๊คไว้กำลังดูข้อมูลอัญมณีของตลาดโลกในหลายปีนี้
ด้วยความชอบของคนหนุ่มสาว และกำลังซื้อของพวกเขา
เธอพบว่าหนุ่มสาวสมัยนี้ชอบสไตล์ที่เรียบง่าย ทุกคนสนับสนุนความเรียบง่าย
นภาลัยเลื่อนเมาส์ด้วยมือขวาเบาๆ วิเคราะห์ทีละหน้า และบางครั้งก็เขียนโน้ตลงไปในสมุด
ด้านซ้ายมือวางไว้ด้วยกาแฟร้อนที่หอมกรุ่น
ข้างลำธาร ดีไซเนอร์ชายคนหนึ่งยืนเอามือไพล่หลัง เขาเงยหน้าขึ้นและหลับตาฟังเสียงน้ำไหล อาบแสงแดดในภูเขา และความคิดของเขาล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย
ภาพของแหวนและต่างหูในหัวชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ………
เมื่อทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างแล้ว เขาก็หันหลังเดินขึ้นบันได เดินเข้าไปในกระท่อมไม้และรีบเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มวาดแบบ
จากนั้นทุกคนก็ค่อยๆเกิดแรงบันดาลใจกันทีละคนสองคน จุดกระตุ้นแรงบันดาลใจของแต่ละคนก็แตกต่างกัน
บางคนกำลังกินอยู่ดีๆก็เดินเข้าไปในกระท่อม
บางคนในระหว่างที่เก็บของป่าอยู่ก็เห็นพืชที่มีความหมายบางอย่าง ก็รู้สึกถึงความสวยงาม
หากดีไซน์น์พวกเขาเป็นเครื่องประดับ มันต้องไม่เหมือนใครอย่างแน่นอน
ดอกไม้ป่าที่พบเห็นได้ทุกหนทุกแห่งกลายเป็นทัศนียภาพที่สวยงามในหุบเขา ดีไซเนอร์สองคนอดไม่ได้ที่จะเก็บกลับมา พวกเขาเอาขวดเปล่าใส่น้ำเข้าไป แล้วเอาดอกไม้ปักลงในขวด
“คุณนภาคะ ดอกไม้นี้ให้คุณค่ะ” เอาดอกไม้ช่อหนึ่งวางลงบนโต๊ะหิน
“ว้าว” นภาลัยอุทาน เงยหน้าขึ้นมองพวกเขา จากนั้นสายตาก็ไปหยุดอยู่บนดอกไม้ปากที่ปักอยู่ในขวด “ช่างเป็นดอกสปิสเตอร์ที่สวยงามเสียจริง!”
“คุณรู้จักด้วยเหรอ?” ดีไซเนอร์แปลกใจ
นภาลัยยิ้มๆ “มันคือยาสมุนไพรชนิดหนึ่ง ซึ่งมีผลป้องกันภูมิคุ้มกันทำลายตับ มันมีส่วนประกอบของสารเยอมาโนแลคโตน มีฤทธิ์ต้านมะเร็ง ราก ลำต้น และใบสามารถล้างพิษและรักษาบาดแผลจากคมมีดได้”
ดีไซเนอร์ชูนิ้วโป้งไปทางเธอ “สุดยอด”
มันทำให้นภาลัยคิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ในหมู่บ้านซันไลต์ คิดถึงชาวบ้านที่เรียบง่ายไม่มีความหรูหรา… รอให้คอลเลคชั่นรักแท้เสร็จแล้ว เธอก็จะกลับไปเยี่ยมชาวบ้าน
“คุณนภา พวกเราเข้าไปวาดแบบก่อนนะคะ มีแรงบันดาลใจแล้ว！”
“จ้า”
นภาลัยยิ้มแล้วมองพวกเธอเดินเข้าไปในกระท่อม
อันที่จริงเธอก็มีแรงบันดาลใจบ้างแล้ว แต่เธอยังไม่อยากจะลงมือวาด
เธออยากให้ภาพในหัวชัดเจนมากกว่านี้ จนมันไม่สามารถที่จะอยู่ในหัวได้แล้ว จากนั้นเธอก็จะดีไซน์น์เชตสี่ชิ้นออกมา แม้ว่าต้องอดนอนเป็นเวลาสองวัน
กลิ่นหมอของมันเผาโชยไปในอากาศ ผสมกับกลิ่นหอมของข้าวโพด มีคนเข้าไปกินเป็นระยะ
ทุกคนใช้ชีวิตราวกับอยู่บนโลกส่วนตัว
