เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 623 เด็กสาวผู้ทำอะไรไม่เป็น
ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการทำอาหาร เบญญาเฝ้าดูพวกมันเดือดในหม้ออย่างปลื้มใจ และขณะที่เธอใช้ที่ตักมันก็เกือบจะลวกโดนมือเธอ
กะเวลาเอาเองและสังเกตเป็นระยะๆ เมื่อคิดว่าพอได้แล้ว จึงใช้ตะเกียบตักใส่ชามให้เขา
และใช้ผ้าเปียกรองชามแล้วยกไปที่โต๊ะอาหาร “ได้แล้ว”
วริศมองบะหมี่ที่ดูจืดชืดและไม่มีกลิ่นอะไรเลยตรงหน้า เขาหยิบตะเกียบที่เธอยื่นให้ด้วยความตะลึง รู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะโดนเชือด
“คุณไม่ต้องเกรงใจ ทานสิ ทานหมดแล้วในหม้อยังมีอีกนะ！” เธอถอดผ้ากันเปื้อนออกอย่างตื่นเต้น แล้วหันกลับมาหยิบชามออกมาอีกใบ จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามกับเขา
เบญญามองไปที่เขาและถามด้วยความสงสัย “คุณจะอึ้งทำไม？ทานสิ？”
วริศคีบบะหมี่ประมาณกำหนึ่งเข้าปาก เขารับรสชาติหวานและรสชาติแห่งความตื้นตันใจ
“อ๊ะ！” เบญญาคายบะหมี่ในปากของเธอออกมา “ยังไม่ได้ใส่เกลือนี่นา！”
วริศยิ้มออกมาอย่าอดไม่ได้ “ไม่ใช่แค่ไม่ได้ใส่เกลือหรอก แล้วส่งน้ำมันก็ไม่ได้ใส่ วัตถุดิบอะไรก็ไม่มี อย่างน้อยเธอก็น่าจะทำไข่ลวกมั้ยอะ？”
“……” เธอนิ่งอึ้งด้วยคำถามเป็นชุดๆ นี้ “ฉันไม่เคยต้มบะหมี่มาก่อนน่ะ”
วริศมองไปที่ท่าทีแสดงความรู้สึกผิดของเธอ น้ำเสียงของเขาผ่อนคลาย “ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวฉันไปปรุงให้ใหม่” หลังจากนั้นเขาก็ยกชามบะหมี่ขาวทั้งสองชามเข้าไปในครัว
“เฮ้ คุณโอเคเหรอ？” เบญญายืนขึ้นและเดินตามเข้าไป “คุณเป็นคนบาดเจ็บ คุณควรจะพักผ่อนให้มากๆ นะ”
ที่จริงวริศอยากจะพูดออกไปว่าแผลเล็กน้อยแค่นี้จะเป็นอะไรไป？
แต่เมื่อเขาเห็นบะหมี่ขาวแวววับอยู่เต็มหม้อ เขาก็ตะลึงงัน “……” นี่อย่างน้อยๆ ต้องพอสำหรับคนหกคนได้แน่นอน
“อะไรเหรอ？” เบญญายืนอยู่ข้างๆ เขา เธอมองมาที่เขาแล้วถามอย่างหวาดระวัง “คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？ไปตรวจดูที่โรงพยาบาลไหม？”
“ทำไมเธอถึงต้มเยอะขนาดนี้？” เขาหันไปมอง “เธอเป็นหมูหรือไง？”
“ฉันเปล่านะ” สบสายตาไปทางเขาและเอ่ยตอบอ้อม ๆ แอ้ม ๆ “ก็ฉันกลัวว่าจะไม่พออะ ฉันก็ใส่ไปไม่เยอะนะ แต่ว่าพอต้มไปต้มมามันก็เยอะขึ้นมาซะอย่างนั้น อย่างกับเสกออกมาอย่างนั้นแหละ”
วริศพูดไม่ออก เอ่ยน้ำเสียงเรียบ “เธอออกไปเถอะ”
“คุณ……”
“ออกไปสิ” เขากล่าว “ในครัวกลิ่นเขม่าควันมันเยอะ”
เบญญารู้ว่าเขาไม่ได้โกรธ เพียงแต่น้ำเสียงนั้นหนักแน่น และก็ไม่อยากให้เขาพูดซ้ำๆ ซากๆ จึงหันกลับหลังจากไปเงียบๆ
เธอนั่งลงบนเก้าอี้ทานอาหาร ละครเรื่องตอนใหม่เพิ่งมาตอนหนึ่ง แต่เธอไม่มีอารมณ์จะดู
เมื่อนึกถึงฉากที่เกิดขึ้นที่ถนนขายของทานเล่นเมื่อครู่ เธอยังคงหวาดกลัวไม่หาย แล้วก็ยังสงสารวริศด้วย
แดนบ้านั่น！ไม่ตายดีแน่！
เบญญาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลข
“คุณหนู มีอะไรให้รับใช้เหรอครับ？”
เบญญากล่าวกับเขา “ที่ถนนแสงจันทร์ เย็นวันนี้เวลาประมาณ 20.00 น.แดนบ้าดินแดนคนนั้น มันสร้างเรื่องและใช้ขวดเบียร์ทำร้ายเพื่อนของฉันคนหนึ่ง นายไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดเพื่อหาหลักฐานและให้เขาไปนอนที่สถานีตำรวจสักสองสามวัน”
“ครับ คุณหนู ถ้าเรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้วผมจะติดต่อกลับครับ”
เมื่อการพูดคุยจบลง เบญญารู้สึกโกรธจนระบายไม่ออก ในฐานะลูกสาวของนายกเทศมนตรี เธอไม่เคยใช้อำนาจในทางที่ผิด อันที่จริงแล้วนี่ก็ไม่ใช่ถือว่าเป็นการใช้อำนาจของตนในทางที่ผิด เธอแค่ทนผู้ชายคนนั้นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน กลิ่นหอมแรงของบะหมี่ก็ลอยอบอวลอยู่ในอากาศและโชยเข้าจมูกของเธอ
เธอมองไปที่ห้องครัว
วริศออกมาพร้อมกับบะหมี่หอมฟุ้ง 2 ชาม น้ำซุปใสขั้นสุด ข้างในใส่ซี่โครงและเห็ด และโรยด้วยผักชีที่เธอชอบ
แน่นอนว่าใส่น้ำมันและเกลือด้วย
วริศวางชามไว้ข้างหน้าของเธอแล้วยื่นตะเกียบคู่หนึ่งให้
“ขอบคุณ” เบญญารับไว้อย่างรู้สึกผิดในใจเล็กน้อย “ยังจะให้คุณที่เป็นคนเจ็บทำอาหารให้ทานอีก”
“ไม่เป็นไร” วริศกล่าวอย่างใจเย็นและนั่งลงตรงข้ามเธอ “เธอก็ทานกุ้งที่ห่อกลับมาได้นะ”
“ไม่มีอารมณ์จะทานหรอก” เธอคิดว่าหากเธอไม่ไปทานกุ้ง เรื่องในคืนนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นหรอกใช่มั้ย？
“เธอกำลังโทษตัวเองอยู่หรือเปล่า？” วริศคาดเดา
“ใช่ที่ไหนกันล่ะ？” เธอไม่อยากจะยอมรับ “ฉันไม่ใช่คนทำร้ายอะไรคุณนี่？ฉันจะโทษตัวเองทำไม？”
