เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 624 หอมกลิ่นของกันและกัน
มุมปากของวริศปรากฏรอยยิ้มแผ่วเบาอันอ่อนโยน และเขาก็ไม่ได้โต้เถียงกับเธออีก
ทั้งสองคนทานบะหมี่หมดอย่างนิ่งเงียบ
จากนั้นเบญญาก็เสนอออกมาก่อนว่า “คืนนี้คุณนอนบนเตียงก็ได้ เดี๋ยวฉันจะนอนโซฟา” เธอเป็นห่วงเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ
วริศไม่ปฏิเสธ “ก็ได้” ยังไงนี่ก็เป็นบ้านของเขา เขาคิดอยู่ในใจว่ายัยเด็กนี่ก็จิตใจดีอยู่บ้างเหมือนกัน
จากนั้นก็มองดูเธอเก็บชามตะเกียบ และเริ่มล้างชาม
นี่เป็นครั้งแรกที่เบญล้างชาม ก็ถือว่าชำนาญ แล้วก็ไม่ได้ทำแตกด้วย หลังจากที่ล้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ใช้ผ้าเช็ดน้ำออกให้แห้ง จากนั้นก็นำพวกมันไปวางไว้ในตู้ฆ่าเชื้อ
เธอเคยเห็นคุณน้าทำแบบนี้ที่บ้าน แล้วเธอก็ไม่ได้โง่
วริศลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ความรู้สึกของการนอนบนเตียงของเขาห่างหายไปนานมาก ราวกับนานเป็นชาติ
เขาหยุดฝีเท้ายืนอยู่หน้าเตียงและมองไปที่ผ้าห่มบนที่นอนผืนเรียบ ซึ่งไม่มีรอยยับเลยแม้แต่น้อย เมื่อเทียบกับเตียงที่เหมือนคอกหมาในวันแรก เธอก็ก้าวหน้าไปทีเดียว
สีหน้าของวริศอบอุ่นอ่อนโยน เธอยังใส่ใจคำพูดของเขาอยู่บ้าง
“คุณคงไม่รังเกียจฉันหรอกใช่ไหม？” เบญญาเข้ามาแล้วหยุดอยู่ข้างๆเขาพร้อมอธิบาย “จะซักตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้ว คุณห่มแบบกลับด้านก็แล้วกันนะ？จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้สกปรกอะไร ฉันอาบน้ำทุกวัน และผมบนเตียงก็ทำความสะอาดทุกวัน รับรองว่าไม่มีผมสักเส้น”
“ในเมื่อเธอยกเตียงให้ฉันแล้ว เธอก็ออกไปได้แล้วไป ตรงนี้ไม่มีธุระอะไรของเธอแล้ว” วริศเอ่ยปากเสียงเรียบ “ฉันจะนอนแล้ว” ความจริงแล้วเขาใช้ผ้าห่มตัวเองห่มก็ได้
ยัยเด็กนี้คิดไม่ได้ แต่วริศคิดได้ ทว่าเขาจะไม่พูดออกไป
“อ่อ” เด็กสาวเดินไปทางประตู แล้วหยุดฝีเท้าหันหน้ากลับมามอง “คุณอย่าล็อกประตูนะ ฉันจะได้เข้ามาดูคุณตอนกลางคืนสะดวกๆ ”
“ดูอะไร？” วริศหันมอง ใบหน้าภายใต้แสงนั้นสวยงามและอบอุ่นอ่อนโยน
“คุณเป็นคนบาดเจ็บนะ ก็ดูว่าคุณต้องการดื่มน้ำชาหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหนไหม หรือว่า……คุณต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่า？” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธอจึงยังกังวลอยู่มาก อย่างไรแล้ว มันเกิดจากตัวเธอเองเป็นต้นเหตุ
เมื่อเห็นความกังวลของเธอ ในใจของวริศก็อุ่นซ่านขึ้นมา แต่เขาไม่ได้แสดงออกมาแม้แต่น้อย “ฉันเข้าใจแล้ว เธอไปเถอะ”
“ใช่สิ คุณต้องนอนตะแคง！” เธออธิบายอีกครั้งว่า “เอาหมอนรองใต้แขนเอาไว้ แบบนี้แขนจะได้ไม่ชา”
“อืม” วริศรู้สึกอบอุ่นใจอย่างมาก
เมื่อเดินไปถึงปากประตูและกำลังจะปิด จู่ๆ เบญญาก็หันมอง “ใช่สิ พรุ่งนี้คุณจะลางานหรือเปล่า？”
นี่เธอประหม่าขนาดนี้เลยเหรอ？
วริศมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “ไม่ต้องหรอก แค่บาดเจ็บนิดหน่อยเอง”
“ร่างกายของคุณเป็นของคุณเอง คุณก็ประเมินตัวเอง” เธอกล่าว “แต่ยังไงก็อย่าฝืนแบกเลย บริษัทขาดคุณไปวันเดียวเค้าก็อยู่ได้”
วริศมองดูเธอจากไป จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตู
เงาร่างของเด็กสาวหายไปต่อตาเขา มุมริมฝีปากของชายหนุ่มก็ยกขึ้นเล็กน้อย ในดวงตาของเขาปรากฏแสงอันล้ำลึก
วริศขึ้นเตียงและนอนตะแคงข้าง
กลิ่นกายหอมจางๆ ในที่นอนของเธอทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างมาก
เบญญานอนอยู่บนโซฟา เธอเลิกผ้าห่มออกเบา ๆ และได้กลิ่นหอมจาง ๆ ที่คุ้นเคย อดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันนั้นที่แดนดึงป้ายขอแต่งงานข้างนอกบริษัท เธอหันกลับมาและวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของวริศ
เป็นกลิ่นเดียวกับที่โชยมาแตะจมูก มันจางๆ ไม่เหมือนใคร และชัดเจนมาก ความประทับใจฝังลึกจนตลอดชีวิตเธอก็จะไม่มีวันลืม
ตกกลางคืนทั้งคู่นอนลง แต่กลับไม่มีใครผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วนัก ทั้งคู่ต่างกำลังครุ่นคิดเรื่องเหตุการณ์บางอย่างในอดีต
ตกกลางคืน ไฟในห้องทำงานรองประธานบริษัท R-Alan กรุ๊ปสว่างไสว
ญาณีเพิ่งเสร็จสิ้นจากการสรุปการประชุม และตามคำพูดที่นุชวรากล่าว เธอยังได้ทำการปรับเปลี่ยนชุดรักแท้ชั่วคราวด้วย
จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น ญาณีเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียง ก็เห็นชัยเดชเดินเข้ามาข้างใน
