เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 642 ผมคิดถึงคุณอยู่
ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ผู้หญิงเจ็ดคนอยู่ด้วยกัน บรรยากาศนี้ มันต้องมีความอึดอัดแน่นอนขฌ เพราะพวกเธอล้วนแต่เคยรับใช้ผู้ชายคนเดียวกัน
ทุกคนหลบสายตากัน ราวกับมองว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย
จนกระทั่งมีหญิงวัยกลางคนที่นิสัยใจร้อนหัวเราะเยาะ เธอเอามือกอดอกแล้วบ่นว่า “พวกเราโชคดีจริงๆ ทำหน้าห้อยทำไม ยังไม่ตายก็ดีมากแล้ว”
คำพูดของเธอทำให้ทุกคนนึกถึงนวิยา อายุยังน้อยแต่กลับต้องตายด้วยสาเหตุที่ไม่ชัดเจนดท ทุกคนเคยได้ยินข่าวลือกันหมดแล้ว
วริศพูดคุยกับบอดี้การ์ดหน้าประตูสองสามประโยคจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป
เดิมทีผู้หญิงเหล่านี้ไม่รู้จักกัน แต่เพราะชัยเดช พวกเธอจึงพอจะได้ยินชื่อเสียงกันบ้างญด เคยเจอกันบ้าง หรือเคยเห็นรูปกันบ้าง
ในตอนนี้ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ “พวกเธอคิดว่าญาณีคือคนที่สิบเอ็ดรึเปล่า”
ทุกคนมองหน้ากัน บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบไปสองสามวินาที จากนั้นก็มีเสียงคนวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ
“ฉันคิดว่าใช่ ทุกอย่างมีความเป็นไปได้” อดีตภรรยาคนที่ห้าชื่นชมเล็บที่เพิ่งทำเสร็จของตัวเอง “ถ้าญาณีแต่งงานกับเขาจริงๆ ฉันกล้ารับประกันว่าเธอไม่ใช่คนสุดท้ายแน่นอน ”
“ผู้ชาย ไม่ว่าวัยไหนก็ชอบของใหม่รังเกียจของเก่าทั้งนั้น นอกจากต้องจับแขวนไว้บนผนังถึงจะซื่อสัตย์”
“ญาณีอาจจะตายก็ได้” มีคนพูดอย่างมั่นใจ “ชัยเดชโหดเหี้ยมแค่ไหน ฉันรู้ดี”
“เอ๊ะ พวกเธอพูดอะไรกัน” มีคนไม่พอใจแทนผู้ชายคนนั้น “พวกเธอคิดว่าการตายของนวิยาเกี่ยวข้องกับชัยเดชอย่างนั้นเหรอ”
“ใครจะรู้” มีคนดูถูก และไม่สนใจความจริง
มีคนพูดว่า “ใครพิสูจน์ได้ว่าไม่เกี่ยวกับเขา”
“ก็จริง ชัยเดชไม่ชอบให้ผู้หญิงของตัวเองเอะอะโวยวายต่อหน้าสื่อมากที่สุดญท แต่เธอกลับร้องเรียนต่อหน้าสื่อแบบนั้น”
“อย่าพูดถึงเธอเลย คนตายไปแล้ว อัปมงคล พวกเธอหย่าแล้วได้เงินเท่าไหร่” อดีตภรรยาคนที่แปดสนใจเรื่องนี้มากกว่า “ฉันได้สองล้าน กับรถหนึ่งคัน”
“ขี้งกเกินไปแล้ว ฉันได้เงินสดห้าล้าน แต่ไม่ได้รถ ไม่ได้บ้าน”
“ฉันได้แค่เจ็ดแสน… แต่ว่าช่วงนั้นเขาไม่มีเงิน เงินทุนของบริษัทก็ขาดทุน”
ตอนนี้เอง วริศขึ้นรถออกไป แต่ทางนี้กลับยิ่งคุยยิ่งมันส์
ทีเอ็ม กรุ๊ป ตึกที่สูงตั้งตระหง่านตั้งอยู่บนพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองไนร์ก้า กลายเป็นแลนด์มาร์กของเมืองไปแล้ว
ในห้องทำงานท่านประธานที่กว้างขวางและสว่างไสว
ภีมพลเพิ่งจะทำงานเสร็จก็มีสายโทรเข้ามาหาเขา
หยิบออกมาดู สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เลื่อนกดรับสาย “ฮัลโหล นภา”
“คุณทำอะไรอยู่เหรอคะ” น้ำเสียงที่ราวกับสายลมของเธอมีกลิ่นอายของรอยยิ้ม
คำว่า ‘คุณทำอะไรอยู่เหรอคะ’ คือคำที่บอกว่าฉันคิดถึงคุณ
ภีมพลเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน เขาตอบกลับอย่างจริงจังว่า “ผมคิดถึงคุณอยู่”
“แล้วคุณคิดถึงยังไงเหรอคะ” เธอดูอารมณ์ดี “คุณลองเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”
เขาพูดอย่างจริงจัง “นั่งก็คิดถึง นอนก็คิดถึง คิดว่าคุณทำอะไรอยู่ กำลังยืนมองทิวทัศน์อยู่หน้าบ้านไม้ หรือกำลังนั่งจินตนาการอยู่หน้าคอม”
เธอยิ้ม รู้ว่าเขาต้องยุ่งมากแน่ๆ เธอจึงเข้าประเด็นสำคัญ “ได้รับรายงานของประธานภีม เราทุกคนสามารถส่งกระดาษคำตอบที่สมบูรณ์แบบให้กับบริษัทได้แล้วค่ะ”
“ออกแบบเสร็จแล้วเหรอ” เขาตกใจ ใช้เวลาน้อยกว่าที่คาดไว้
“ใช่ค่ะ” นภาลัยพูด “ทุกคนมีแรงบันดาลใจ ออกแบบผลงานที่น่าพอใจ พรุ่งนี้เก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย พักผ่อนสักหนึ่งวัน เตรียมกลับไปวันมะรืนนี้ค่ะ”
“ให้ผมไปรับพวกคุณไหม” ภีมพลพูดจากใจจริง เขาสามารถหยุดงานทุกอย่างเพื่อไปรับเธอ
“ไม่ๆๆ” เธอรีบปฏิเสธ “อย่าทำให้มันยิ่งใหญ่เลยค่ะ คุณลงมารับชั้นล่างก็สมบูรณ์แบบแล้ว แบบนี้จะได้ให้กำลังใจทุกคนด้วย”
“ได้เลย ทำตามที่ภรรยาบอก” เขาพูดเบาๆ “บอกทุกคนด้วยว่าลำบากแล้ว รอพวกคุณกลับมาเราเลี้ยงฉลองกัน”
