เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 651 วริศ มีงู
ในสายตาช่างภาพ เขาสองคนเหมือนคู่รักคู่หนึ่ง
เบญญาได้ยินคำพูดวริศ เธอก็ไม่ได้ลงน้ำ “น้ำตกนี่สูงร้อยเมตรใช่ไหม?” แหงนมองน้ำตกสง่างามที่อยู่ไม่ไกล แล้วถามขึ้น “ข้างบนมีแม่น้ำเหรอ? ยอดเขามีน้ำได้ยังไง?”
วริศยืนนิ่งข้างกายเธอ “นี่คือปาฏิหาริย์ของน้ำตก น้ำไม่มีวันหยุดไหล” มองไปรอบๆ เขาพูดขึ้นอีกครั้ง “ที่นี่ไม่ได้ถูกทำเป็นธุรกิจ สภาพแวดล้อมทางนิเวศวิทยาดั้งเดิมยังคงรักษาให้คงอยู่ต่อไปโดยพื้นฐาน”
มองน้ำตกไหลตรงดิ่งลงมา เหมือนผ้าม่านเงินร่วงสู่พื้น ละอองน้ำสาดกระเซ็นขึ้นมาเป็นชั้น
มีต้นไม้เขียวขจีและดอกไม้สีแดงรอบๆ ภูเขา ไผ่เขียวสูงอร่าม ต้นไม้งอกงาม เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์สำหรับเที่ยวหยุดพักผ่อนที่เลิศล้ำอย่างแน่นอน
น้ำตกหลบซ่อนอยู่ท่ามกลางภูเขาที่ซ้อนกัน แม้จะห่างออกไปไกลมาก แต่อากาศโดยรอบก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นละอองน้ำ ทำให้รู้สึกถึงความโรแมนติกของธรรมชาติ
ด้านหน้ากระท่อมใต้ภูเขา
ทุกคนเตรียมอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว เริ่มทำอาหารเย็น
ส่วนใหญ่เป็นของป่า และมีกับข้าวของครอบครัวชาวนาบ้าง รสชาติดีกว่าซูเปอร์มาร์เก็ตหลายเท่า
เพราะวริศมา นภาลัยตั้งใจไปที่กระท่อมบ้านเจ้าของเพื่อซื้อไก่บ้านมาสองตัว ขอให้เจ้าของช่วยจัดการทำให้มันสะอาด แล้วตุ๋นซุปไก่บริสุทธิ์หนึ่งหม้อ
เมื่อวริศและเบญญาลงมาจากเขา พระอาทิตย์ตกบนขอบฟ้าย้อมเมฆเป็นสีแดง แต่ละชั้นงดงามสุดๆ
เห็นทุกคนกำลังยุ่งในลานบ้าน ควันอาหารลอยวนขึ้นมา กลิ่นหอมของอาหารโชยเข้าจมูก
“พวกเขาลงมาแล้ว!”
“มาเร็ว มาเร็ว! กินข้าวเย็นได้แล้ว!”
วริศและเบญญาเร่งฝีเท้าอย่างเลี่ยงไม่ได้
อาหารเย็นย่างมันเทศและข้าวโพด และผัดอาหารบ้านๆ เจ็ดแปดอย่าง มีผักป่าและมีผักที่บ้านเจ้าของปลูกเอง ไก่ตัวนั้นอร่อยเป็นพิเศษ เติบโตโดยการเลี้ยงแบบเรือนเปิดให้กินแมลง คุณภาพเนื้อจึงดีเป็นพิเศษ
นี่เป็นอาหารเย็นมื้อสุดท้ายในกระท่อมของทุกคน จึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ
“ต่อไปตอนพักร้อนเราค่อยมาอีกครั้งได้”
“ใช่ สภาพแวดล้อมที่นี่ดีจริงๆ”
“เหมือนดินแดนในอุดมคติเลยอ่า”
ภายในลานบ้าน ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะ กำลังทานอาหารเย็น พระอาทิตย์ตกอันงดงามส่องสว่างบนร่างพวกเขา ราวกับจะทำให้โครงร่างเลื่อมทอง
หลังอาหารเย็น ตะวันยอแสงบนขอบฟ้ายังไม่จางหายไปหมด ท้องฟ้าในเวลานี้งดงามและน่าหลงใหลที่สุด
มีคนถือโอกาสถ่ายรูป
มีคนเก็บของ เริ่มเอาของใส่รถ……มีเพียงของมีค่าอย่างคอมพิวเตอร์และอื่นๆ เท่านั้นที่พกติดตัว
เบญญานั่งริมแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกล บนเก้าอี้ชิงช้าศาลาที่เตี้ยกว่าตำแหน่งกระท่อมไม่กี่เมตร เธอกำลังฟังเสียงน้ำไหล กระเพื่อมสั่นไหว……ลืมเรื่องรำคาญใจไปเลย
วริศยืนข้างกระท่อม บนยอดสุดของบันได เขากำลังชื่นชมวิวอันงดงามในหุบเขา มีดอกไม้ป่าขนาดเล็กสีเหลืองมากมายกำลังเบ่งบานสวยสะพรั่งอยู่ในสายตา เป็นกระจุกล้อมรอบ มันสวยงามมากจริงๆ ……
สุดท้ายสายตาก็มองไปที่ร่างหญิงสาวที่กำลังไกวชิงช้า เห็นมุมปากเธอยกขึ้นเล็กน้อย เขาแค่รู้สึกมีความสุข
“เบญ วริศ กินผลไม้!”
ผ่านไปสักพักหนึ่ง มีเสียงดังลอยเข้าหู
วริศหันไป “ครับ”
เบญญายกสายตาขึ้นมองเขา ข้ามความสว่างของตะวันยอแสงนั้น เขายืนย้อนแสง ใบหน้าด้านข้างถูกวาดเค้าโครงให้น่าเคลิบเคลิ้ม เหมือนชุดภาพม้วนมากเลย
“ไปกินผลไม้ไหม?” วริศถามเธอ ทั้งคู่อยู่ห่างกันประมาณห้าหกเมตร
“โอเค” เบญญาเพิ่งลุกขึ้น ขณะที่กำลังก้าวไป เธอเห็นงูตัวหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลตรงบันไดกำลังแลบลิ้นให้เธอ และเลื้อยมาทางนี้
เส้นประสาทเธอเกร็ง เบิกตากว้าง “วริศ……มีงู……” หัวใจแทบหลุดออกมาจากคอทันที
ขณะที่ยกสายตาขึ้นมา กลับเห็นวริศกำลังจะหันตัวเดินจากไป
เธอตกใจจนกรีดร้อง “วริศ! มีงู!”
วริศได้ยินเสียงก็หันไป งูตัวนั้นเหมือนเล็งเป้าหมายแล้ว กระโจนเข้าหาเบญญา!
“กรี๊ด——” สองมือเธอกุมหน้าซ่อนตัวด้วยสัญชาตญาณ
วริศลืมตาขึ้น ยกเท้ากระโดดลงมาจากบันไดห้าขั้น!
ลงมาตรงหน้าเธออย่างมั่นคง โอบไหล่เธอเอาไว้ แล้วกอดเธอในอ้อมอก!
จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นมาเตะงูลงไปในแม่น้ำ!
