เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 652 เขากำลังปวดใจ
เห็นขาขวาเธอถูกงูกัด เจ็บจนใบหน้าน่าเกลียด อ้าปากค้างด้วยความตกใจอย่างต่อเนื่อง
“ขอโทษ ฉันช้าไปก้าวหนึ่ง” เขาอุ้มเธอขึ้นมาในแนวนอน ตำหนิตัวเองอยู่ตลอด แล้วรีบวิ่งไปที่กระท่อม!
“เจ็บ……” เบญญากุมเข่าน้ำตาคลอเบ้า คิ้วขมวดแน่น ร่างกายเกร็ง ยังไม่เคยสติจากความตื่นตระหนกเมื่อครู่นี้
“เกิดอะไรขึ้น?”
ในลานบ้าน ทุกคนเห็นวริศอุ้มเธอมาด้วยความรีบร้อน หน้าอกหดตัว ดวงตาเผยความกังวลออกมา
“เบญถูกงูกัด!!” วริศใจร้อนเหมือนไฟไหม้ แทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
นภาลัยพุ่งออกมาจากกระท่อม เธอในฐานะหมอคนหนึ่ง ความสามารถแข็งแกร่งที่สุดในภาวะฉุกเฉิน แค่เห็นเธอคว้า ‘ต้นตีนกบ’ ที่เหลืออยู่มุมกำแพง ฉีกใบวางไว้บนมือแล้วถูมัน “พวกเธอขึ้นรถ! เร็วเข้า!”ขฌ จากนั้นก็บอกบอดี้การ์ดคนหนึ่งว่า “นายไปส่งพวกเขาที่บ้านคุณหมอกรินทร์! บนเขามีงูพิษเยอะดท จะประมาทไม่ได้!”
“ครับ คุณนายนภา”
บอดี้การ์ดเปิดประตูรถเบาะหลังอย่างรวดเร็ว วริศอุ้มเบญญาเอียงตัวเข้าไปนั่ง
นภาลัยตามมาทายาสมุนไพรบริเวณที่เธอถูกกัดได้รับบาดเจ็บ วริศยื่นมือไปจับเอาไว้
“งูอะไร?” นภาลัยยกสายตาขึ้นถาม “รู้ไหม?”
“ฉันไม่รู้จัก” วริศตอบ
เบญญาขมวดคิ้วแน่น “ฉันก็ไม่รู้” ร่างเธอสั่นระริก ความหวาดกลัวโอบล้อมเธอ
“ไปหากรินทร์!” ร่างนภาลัยถอยหลังไปหนึ่งก้าว รีบปิดประตูรถ แล้วบอกบอดี้การ์ดที่นั่งเบาะคนขับว่า “ขับรถระวังความปลอดภัยด้วย!”
“ครับ” รถสตาร์ท
“วริศ นายดูแลเธอให้ดีนะ ฉันจะโทรหากรินทร์!” เธอตะโกนไปทางรถ
“ครับ”
รถขับแล่นออกไปต่อหน้าทุกคน!
ทุกคนในลานบ้านวิตกกังวลมาก รู้สึกนึกกลัวในภายหลัง! มองใต้เท้าตัวเองกันหมด
“มีงูด้วยเหรอเนี่ย……คุณพระ” มีคนรู้สึกแผ่นหลังเย็นวาบ
“ฉัน……เมื่อคืนฉันไปนั่งที่นั่นครึ่งชั่วโมง ตอนกลางคืนด้วย” คิดแล้วก็นึกกลัวภายหลัง
“น่ากลัวเกินไปแล้ว”
ทุกคนแสดงความคิดเห็นต่อกันและกัน ไม่กล้าไปไหนซี้ซั้วแล้ว
นภาลัยเตือนทุกคน “ตอนกลางคืนห้ามออกไปไหน ฤดูนี้เป็นช่วงงูออกรูพอดี ทุกคนต้องระวังความปลอดภัย พรุ่งนี้จะไปแล้ว คืนสุดท้ายห้ามเกิดปัญหา”
“ค่ะ”
ในเวลานี้ก็มีคนพูดขึ้นอีก “ฉันแนะนำให้คืนนี้ทุกคนพักผ่อนเร็วๆ หน่อย”
“ใช่ กลับห้องกันเถอะ”
“ไปๆๆ”
เหล่านักออกแบบในลานบ้าน แต่ละคนกลับเข้าไปในกระท่อมแล้ว
ไมบัคสีขาวกำลังแล่นอย่างบ้าระห่ำบนถนนภูเขาคดเคี้ยว!
ทักษะการขับรถของบอดี้การ์ดดีมาก นภาลัยจึงเรียกให้เขาเป็นคนขับ เขาเคยเป็นนักแข่งรถผู้มีชื่อเสียง ในสถานการณ์ที่มั่นใจความปลอดภัยญด รถก็ต้องขับเร็วสุดขีดด้วย!
เบญญานั่งบนขาวริศ เขาไม่ได้วางเธอลงเลย ช่วยเธอประคบยาสมุนไพรที่ถูกถูเป็นเศษ น้ำยาสีเขียวซึมเข้าไปในแผล กำลังแก้พิษอยู่……
“ยังเจ็บมากอยู่ไหม?” วริศกังวล
เบญญาขมวดคิ้ว “พูดอะไรเหลวไหล ลองกัดนายดูไหมล่ะ?”
“ก็ได้ๆ อดทนหน่อยนะ คุณหมอกรินทร์ต้องมีวิธีแน่” วริศปลอบเธอ
แต่เธอเกิดปฏิกิริยาอยากจะร้องไห้ ปลายจมูกแสบร้อน
วริศกดศีรษะเธอเบาๆ ให้เธอพิงบนอกเขา “อดทนหน่อย เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“ฉันคิดถึงแม่ฉัน……” เสียงเธอสะอึกสะอื้น ยังไงก็เป็นเด็ก “พวกเขาไม่สนใจฉัน ฉันรู้สึกว่าเธอกับพ่อฉันรักกันจริงญท ฉันก็แค่ของแถมจากการเติมค่าโทร”
ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องเศร้ามาก แต่วริศหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “พูดอะไรเหลวไหลเนี่ย? เพราะการมีอยู่ของเธอ ถึงทำให้ความรู้สึกของพวกเขากลายเป็นแน่นแฟ้นขึ้น บางทีในสายตาพวกเขา เธออาจจะเป็นตัวของตัวเองมาก เธอยอดเยี่ยมมาก พวกเขาเลยวางใจ”
เธอไม่พูดอะไรแล้ว ฝังศีรษะในหน้าอกเขาแล้วรู้สึกเศร้าขึ้นมา
ท่าทางนี้ทำให้วริศปวดใจไปพักหนึ่ง ราวกับพูดอะไรก็ไม่ถูกต้อง เขาเอามือข้างหนึ่งกุมแผลเธอ อีกข้างหนึ่งลูบไหล่เธอเบาๆ ให้พละกำลังแก่เธอโดยปริยาย
เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำพูดนภาลัยที่ถามเขาวันนี้……ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง
