เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 657 อยู่เพื่อเธอ
ตอนนี้เก้าโมงแล้ว วริศไม่ไปบริษัท ลาคุณภีมเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้กำลังต้มบะหมี่ให้เธออยู่ในครัว เดิมทีตั้งใจจะต้มเสร็จแล้วค่อยไปปลุกเธอ ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว……
วริศหันมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นหญิงสาวยืนขาเดียวตรงประตูห้องครัว เอามือยันบานประตูไว้ มองเขาด้วยใบหน้าประหลาดใจ
“ทำไมนายไม่ไปบริษัทอ่ะ?” เบญญาถามด้วยความประหลาดใจ
วริศละสายตากลับมา เริ่มตักบะหมี่ใส่ในชาม แล้วตอบอย่างไม่เร่งรีบ “วันนี้จะไม่ไป”
“……” นี่ทำให้เธองุนงงไม่หยุด ด้วยสปิริตในการทำงานของวริศ คงไม่พักตลอดปีหรือเปล่า?
ไม่นาน เขาก็ยกบะหมี่สองชามเดินมาหาเธอ เห็นเขาที่ผูกผ้ากันเปื้อน มีความรู้สึกเหมือนผู้ชายอบอุ่น และยังคงหล่อ
เธอรีบให้ทางเขา วริศเดินออกมาวางบะหมี่บนโต๊ะอาหาร หันกลับมามองเธอ “หมอบอกว่าลงจากเตียงไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“คำพูดผู้เชี่ยวชาญไม่แน่นอนหรอก” หัวสมองเธอครุ่นคิด แล้วโพล่งตอบออกมาว่า “ขาที่เจ็บไม่ได้เหยียบพื้นนะ”
“ยังเจ็บไหม?”
“นิดหน่อย เมินๆ เอาได้” เบญญามองเขา รู้สึกว่าวริศในวันนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน
เขาถอดผ้ากันเปื้อนแล้วไปล้างมือ ใบหน้าเพรียวนั้นเผชิญกับแสงแดดรุ่งอรุณ ยิ่งหล่อเหลาไม่สามารถต่อกรได้
วริศที่ล้างมือแล้วเห็นเธอยังยืนทึ่มอยู่ “กินบะหมี่สิ ล้างหน้าแปรงฟันหรือยัง?” เห็นผมเธอยุ่งเหยิง เดาว่าเพิ่งตื่น
“โทรศัพท์ฉันล่ะ?”
“อยู่ตรงนั้น ไปกินข้าวเช้าก่อน”
เธอหันหลังกระโดดไปที่ห้องนอนหลัก หลังจากห้านาทีก็ออกมาอีกครั้ง “เอาโทรศัพท์ให้ฉันเถอะ”
วริศยื่นให้เธอ
เธอนั่งลง พลางเปิดดู เปลี่ยนวอลล์เปเปอร์ไปแล้ว!!
“ทำไมอ่ะ?” เบญญายกสายตาขึ้นจ้องมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “นายมายุ่งโทรศัพท์ฉันโดยพลการทำไม? นายเอาไปเพื่อควบคุมไม่ให้ฉันติดตามละครแค่นั้น!”
“ฉันคิดว่าผู้หญิงแบบเธอควรตามคนในกระแส” วริศนั่งตรงข้ามเธอ อธิบายด้วยเสียงอ่อนโยน
“ผู้หญิงแบบไหนอ่ะ?” เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมา “อะไรคือคนในกระแส”
“คนในกระแสก็คือคนดัง เช่น……พ่อพระ”
“……” เบญญาอึ้งไปไม่กี่วินาที จู่ๆ ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “แล้วหน้าจอโทรศัพท์นายใช่พ่อพระไหม?”
“ฉันเปลี่ยนได้” วริศมองเธอ พูดแบบไม่ล้อเล่น “ไม่งั้นเปลี่ยนพร้อมกันไหมล่ะ?”
ไม่รอเธอตอบ เขาก็หยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมาอีกครั้ง “มา ปลดล็อก”
เธออยากขำจริงๆ แต่ก็โกรธไม่ลง ยังไงเขาก็ลางานเพื่อเธอหนึ่งวัน แถมลงมือต้มบะหมี่หอมฉุยให้เธออีกด้วย
ดังนั้นเบญญาจึงปลดล็อก วริศเปลี่ยนเป็นภาพพ่อพระให้เธอจริงๆ
และเขาก็เปลี่ยนโทรศัพท์ตัวเองเป็นแบบเดียวกัน
“ทำไมนายไม่ไปบริษัทอ่ะ?” เบญญารับโทรศัพท์มาวางลง ทานบะหมี่ขณะถามไปด้วย
ยังต้องถมอีกเหรอ? ก็เป็นห่วงเธอไง วริศแค่เหลือบมองเธอ และหยิบตะเกียบขึ้นมา
จากนั้นทั้งคู่ก็ทานบะหมี่อย่างเงียบสงบ……
มื้อเช้าผ่านไป เบญญาถามขึ้นอีก “วันนี้นายไม่ไปบริษัทเหรอ?”
“ไม่ไป” เขาตอบ “เดี๋ยวทำอาหารกลางวันให้เธอ ช่วยเธอเปลี่ยนยา อยู่เพื่อดูแลเธอ”
หัวใจเธอร้อนผ่าว ในใจเอ่อล้นไปด้วยกระแสไออุ่นของความตื้นตันใจ
น้ำเสียงวริศกลับเรียบเฉย “แม่เธอจะกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอต้องรีบหายให้เร็วที่สุด จะให้หล่อนเป็นห่วงไม่ได้ ไม่ใช่หรือไง?”
“แต่……แต่มันทำให้นายเสียการเสียงานนะ” เบญญาถอนหายใจเบาๆ “ถ้านายรู้สึกไม่วางใจ ก็ส่งฉันไปอยู่ที่บ้านคุณหมอกรินทร์สองสามวันก็ได้นะ!”
เธอฝันไปเถอะ!
วริศยกสายตามองเธอ ควบคุมอารมณ์ปั่นป่วนภายในใจ เขาพูดขึ้น “เธอไม่สนิทกับเขา อย่าไปรบกวนเขาเลยดีกว่า”
“ฉันแค่ไม่อยากทำให้นายเสียเวลา” ในใจเธอคิดแบบนี้จริงๆ “ที่บริษัทมีงานตั้งเยอะ……”
“คุณภีมจะจัดการได้ดี ไม่มีฉันทุกอย่างก็เหมือนเดิม”
เบญญาโพล่งตอบออกไป “ทำเหมือนฉันอยู่ห่างจากนายแล้วจะตายยังไงอย่างงั้น”
