เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 679 ไม่มีปัญญาซื้อห้ามแตะ
“ที่รัก ฉันอยากได้ตัวนี้” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานราวกับน้ำผึ้ง “ตัวนั้นฉันก็อยากได้ ซื้อให้ฉันหมดเลยได้ไหม”
“ซื้อๆๆ แค่คุณมีความสุขก็พอ” ผู้ชายพุงใหญ่ เตี้ยนิดหน่อย ในผมสีดำยังมีผมขาวผสมอยู่ “ที่รักอยากได้อะไรก็ซื้อให้หมด”
นุชวรามองไปที่พวกเขาสองคน มองผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างง่ายดายก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
มันคือสังคมที่ป่วยจริงๆ
แต่เมื่อผู้หญิงคนนี้ได้มาแล้ว นั่นก็หมายความว่าคนรอบข้างต่างพากันอิจฉาเธอ เพราะเธอมีชีวิตที่ตัวเองอยากมี
ดังนั้น ความคิดของนุชวราจึงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ในเมื่อญาณียัดเงินสองล้านให้เธอ อย่างนั้นก็ใช้เงินดีกว่า
เธอให้มาเอง ตัวเองไม่ได้ไปขอซะหน่อย
ดีกว่าขายจิตวิญญาณให้ชายเฒ่าคนหนึ่ง นุชวราอยู่ในเมืองใหญ่มานานแล้ว เธอก็อยากมีชีวิตที่ดี
แต่เธอเกลียดชายเฒ่า เธอเห็นรอยย่นบนใบหน้านั้นแล้วเธอกินข้าวไม่ลง
สองคนนั้นซื้อของอย่างรวดเร็ว จ่ายเงินเสร็จแล้วก็ออกไป นุชวราสบายหูขึ้นมาก
เธอเดินไปข้างหน้า ถูกใจกระโปรงสีชมพูตัวหนึ่ง เธอชอบมันมาก จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปถอดกระโปรงตัวนั้นออกมาจากไม้แขวน
“ห้ามแตะนะ!” พนักงานคนหนึ่งพุ่งเข้ามาดุเธอ “ห้ามแตะนะ เนื้อผ้ากระโปรงตัวนี้แพงมาก กระโปรงรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น ถ้าคุณแตะคนอื่นก็จะไม่เอาแล้ว”
นุชวราตกใจ เธอหัวเราะเยาะในใจ คงเป็นเพราะตัวเองแต่งตัวธรรมดา เลยถูกคนอื่นดูถูกใช่ไหม
เพราะบนหน้าของเธอไม่ได้มีคำว่า ‘คนจน’ เขียนไว้ซะหน่อย
เธอมองดูพนักงานคนนั้นอย่างไม่สะทกสะท้าน นุชวราหยิบบัตรเครดิตใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ยกขึ้นให้พนักงานคนนั้นดู “ในนี้มีเงินสองล้าน กระโปรงตัวนี้ราคาเท่าไหร่”
พนักงานมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หรือว่ามีเสี่ยใหญ่เลี้ยง ในบัตรเครดิตอาจจะมีเงินจริงๆก็ได้
จากนั้นเธอจึงรีบยิ้มแล้วพูดว่า “กระโปรงตัวนี้หมื่นสี่ คุณจะลองดูไหมคะ” ถ้าขายได้เธอก็ได้ค่าคอมมิชชั่น
“อืม” นุชวราพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
แต่เมื่อพนักงานถอดกระโปรงออกมาจากไม้แขวน นุชวรากลับพูดว่า “ขอโทษนะคะ ฉันไม่อยากได้กระโปรงตัวนี้แล้ว”
“หะ?”
ไม่รอให้พนักงานถามว่าทำไม เธอยิ้มมุมริมฝีแล้วพูดว่า “คุณแตะมัน มันสกปรก” พูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไป
“เธอ…” พนักงานอดไม่ได้ที่จะตะโกนด่า “ตัวเองไม่มีเงิน แล้วยังมาดูถูกฉัน?”
“โรคจิตคนนี้มาจากไหน” พนักงานอีกคนเดินเข้ามา เธอเหลือบมองแผ่นหลังของนุชวราด้วยความรังเกียจ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่มีปัญญาซื้อ ดูสิว่าเธอใส่เสื้อผ้าอะไร แผงลอย!”
“ตัวเองเข้าผิดร้านแล้วยังไม่รู้สึกผิด ยังจะมาเย่อหยิ่ง!” พนักงานแขวนกระโปรงด้วยความโมโห “ฉันนับถือคนแบบนี้จริงๆ”
นุชวราได้ยินคำพูดพวกนี้ เธอยิ่งแน่ใจว่าเธอต้องเป็นคนรวยให้ได้
แค่ใส่เสื้อผ้าระดับไฮเอนด์ ใครๆก็จะเคารพเธอ
เดินออกมาจากร้านนี้ เธอจำรสชาติที่ถูกดูถูกนี้เอาไว้ เข้าใจแล้วว่ามีเงินก็เท่ากับมีทุกอย่าง
ถือบัตรเครดิตแล้วเดินเข้าไปร้านข้างๆ เธอพูดด้วยสีหน้าที่มีความมั่นใจ “สวัสดีค่ะ หยิบกระโปรงตัวนี้ให้ฉันหน่อย ไซส์Mรึเปล่าคะ” เธอไม่ดูสไตล์ของกระโปรง ขอแค่เป็นของแบรนด์เนมก็พอ
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ พนักงานไม่กล้าสงสัยเธอเพราะการแต่งตัวของเธอ จึงรีบไปหยิบมาให้เธอ
นุชวราไม่ลอง เธอพูดกับพนักงานว่า “ใส่ถุงเถอะค่ะ ช่วยหารองเท้าให้ฉันอีกคู่หนึ่ง ไซส์36”
“…” พนักงานรีบตอบรับ “ได้ค่ะ”
เพราะทำอาชีพนี้มานาน เคยเจอผู้คนมามากมาย
มีอยู่ครั้งหนึ่ง เจอขอทานคนหนึ่งมาซื้อเสื้อผ้า แต่กลับรูดบัตรจ่ายเงินเป็นแสน
