เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 683 โกหกชัดๆ
นุชวราพอใจมากแล้ว กว่าจะได้อยู่กับเขาตามลำพัง แล้วยังไม่มีก้างขว้างคออย่างเบญญา
เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ
ตอนบ่ายก็นัดบริษัทขนย้ายของไว้ มีแต่เรื่องดีๆ
Listen Coffee
เป็นร้านกาแฟที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองไนร์ก้า ไม่เพียงแต่ทำเลดี สภาพแวดล้อมก็ยังเป็นอันดับหนึ่ง
บนโต๊ะนั่ง เบญญานั่งตรงข้ามกับแม่ตัวเอง
“เบญญา หนูไม่ชอบเสื้อผ้าสีเหลืองไม่ใช่เหรอ ซื้อเสื้อโค้ตสีเหลืองมาตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณิตาจำได้ว่าลูกสาวตัวเองไม่ชอบสีเหลืองตั้งแต่เด็ก เธอบอกว่ามันเป็นสีของลูกเป็ดขี้เหร่
เบญญานึกถึงวันที่วริศพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า
สายตาของเธอเป็นประกาย เธอยิ้มแล้วตอบกลับว่า “หนูโตแล้ว ความคิดก็เปลี่ยนไปตามธรรมชาติค่ะ”
คุณิตาก็ยิ้ม “ใช่ หนูโตแล้ว…” จะพูดหัวข้อนี้ยังไง นี่เป็นหัวข้อที่เกี่ยวกับการเติบโต
“เบญญา” คุณิตาใช้ช้อนคนกาแฟเบาๆ เธอถามกึ่งล้อเล่นกึ่งจริงจังว่า “ลูกคิดว่าตัวเองโตแล้ว เลยเริ่มห่างเหินกับพ่อแม่แล้วใช่ไหม”
เบญญาจิบกาแฟ กะพริบตาแล้วพูดว่า “ไม่นะคะ หนูไม่รู้สึกอย่างนั้น คุณแม่รู้สึกอย่างนั้นเหรอคะ”
“แม่ก็ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน” เธอยิ้ม
เบญญาพูด “หนูคิดว่าหนูยังเป็นไข่มุกในฝ่ามือของคุณพ่อกับคุณแม่ ไม่ห่างเหินเลยสักนิด เพราะเราเป็นสายเลือดเดียวกัน”
คุณิตาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เบญญา ลูกอายุยี่สิบแล้ว ในโรงเรียนมีผู้ชายที่ลูกชอบไหม”
“ไม่มีค่ะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอายุซะหน่อย” เบญญายิ้มแล้วบ่น “ผู้ชายในโรงเรียนที่มาจีบหนู หนูไม่ชอบสักคน บางคนก็เตี้ยเกินไป ขี้เหร่เกินไป บางคนก็เป็นเด็กเนิร์ด ไม่ค่อยมีคนปกติสักเท่าไหร่ค่ะ”
“แล้วนอกโรงเรียนล่ะ?” เธอถามอย่างระมัดระวัง “นอกโรงเรียนมีคนที่ชอบไหม” เธอมองลูกสาวตัวเองด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น
“ก็ไม่มีเหมือนกันค่ะ” ลูกสาวพูด “คุณแม่คะ หนูยังเด็ก ทำไมต้องรีบมีแฟนด้วยคะ”
ลูกสาวปฏิเสธ เธอไม่พอใจมาก เธอรู้สึกว่าลูกสาวตัวเองไม่ซื่อสัตย์
เบญญาจิบกาแฟ “ในช่วงเวลาดีๆแบบนี้ เราต้องรักตัวเอง อยู่ห่างจากผู้ชาย หวงแหนชีวิตตัวเอง นี่คือคำสอนของบรรดาเพื่อนสาวค่ะ”
เหอะ!
พูดได้ดี
แต่ทำได้แล้วเหรอ?
ตอบคำถามลื่นไหลแบบนี้ โกหกอย่างเห็นได้ชัด คุณิตาความดันขึ้น
นึกถึงคำของสามี เธอเตือนตัวเองว่าอย่าโมโห ต้องหาสาเหตุจากตัวเอง
“เบญญา แม่คิดว่าการมีแฟนเป็นเรื่องปกติ บางครั้งไม่จำเป็นต้องมีเอง แต่พรหมลิขิตมันห้ามกันไม่ได้ ลูกคิดยังไง”
“น่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ” เธอจิบกาแฟ
“ถ้าเจอคนที่ชอบ เราอาจจะชอบเขาโดยไม่รู้ตัวก็ได้” คุณิตาพูดจบ เธอก็สังเกตสีหน้าของลูกสาว เดาว่าลูกสาวกำลังคิดอะไรในใจ “แต่ว่า พ่อกับแม่คิดว่า ถ้าลูกมีแฟน ลูกควรบอกพ่อกับแม่”
“หนูรู้ค่ะ” เบญญารับปาก “ถ้าหนูมีแฟนหนูจะพาเขาไปรู้จักคุณพ่อกับคุณแม่ ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่เปิดกว้างแบบนี้นะคะ”
“แล้ว… หนูจะพาเขามาเมื่อไหร่ล่ะ”
“หนูยังไม่มีเลยค่ะ” เธอพูดด้วยความงงงวย “ไม่มีแล้วจะพาไปได้ยังไง ลากคนที่เดินอยู่บนถนนกลับไป คุณแม่รับได้เหรอคะ”
“ลูก…” คุณิตาโมโห
แต่เบญญากลับยิ้มหน้าบาน “เอาล่ะคุณแม่ รีบดื่มกาแฟเถอะค่ะ หนูจะกลับบริษัทแล้ว วันนี้มีงานเยอะ ช่วงนี้บริษัทกำลังรีบทำโปรเจกต์สองสามโปรเจกต์”
“เบญญา…”
“คุณแม่คะ ทำไมคุณแม่ไม่เห็นถามว่าหนูทำงานราบรื่นไหม” เบญญาขัดจังหวะเธอ “ไม่ได้เจอกันนานขนาดนี้ พอเจอกันก็คุยเรื่องความรัก ตอนหนูวัยรุ่นไม่เห็นคุณแม่จะถามเลย”
คุณิตากำลังคิดว่าจะพูดอะไร แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นวริศเดินเข้ามา ในมือเขาถือกระเป๋าเอกสาร แล้วยังมีผู้หญิงเดินอยู่ข้างๆ
