เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 716 รับเธอไปทำงาน
ณ หมู่บ้านฟ้าสาง ภายในคอนโด
ป้าจำปีเก็บกวาดเตียงในห้องนอนหลักจนสะอาด โยนทุกเศษซากลงบนพรม เปลี่ยนผ้าปูที่นอนปลอกหมอนสะอาด เธอรู้ว่าคืนนี้คุณวริศไม่กลับมาแน่
“คุณหนู คุณขึ้นเตียงไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ ฉันจะกวาดห้อง” เละเทะจนขยับเท้าไปไหนไม่ได้ เห็นแล้วรู้สึกแย่ในใจ
“ไม่ให้กวาด!” หญิงสาวอึดอัดในใจ “ฉันระบายให้เขาเห็น! เขายังไม่เห็นเลย!”
ได้ยินคำพูดนี้ ป้าจำปีก็ไม่กล้าทำอะไร “ค่ะ ฉันไม่กวาดแล้ว คุณอย่าโกรธเลยนะคะ คุณรีบพักผ่อนเถอะ”
จารวีเดินไปถึงหน้าโต๊ะหัวเตียง เห็นหนังสือเล่มหนึ่งสำหรับผู้หญิงวางบนนั้น
มีร่องรอยการเปิด เห็นแล้วไม่พอใจสุดๆ หยิบมันโยนทิ้งลงถังขยะข้างๆ “ฉันไม่ให้ในบ้านหลังนี้มีของของผู้หญิงคนอื่น”
“……” ป้าจำปีรู้ว่าในใจเธอรู้สึกแย่ แต่ช่วยเธอไม่ได้
เรื่องอย่างความรัก ใครจะช่วยใครได้ล่ะ?
“คุณก็ไปนอนเถอะ” จารวีขึ้นเตียงไปแล้ว น้ำเสียงเธออ่อนเพลีย “เขาคงไม่ลาออกจากงานหรอกนะ? เขาไม่กลับบ้านได้ ฉันก็จะไปหาเขาเหมือนเดิม”
“……”
“ป้าจำปี ไปนอน! นอนตื่นแล้วไปหาเขาที่บริษัทกัน!”
จารวีรู้จักกับวริศตั้งแต่เด็ก จารวีชอบและเลื่อมใสวริศมาโดยตลอด แต่วริศไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอเลย
จนกระทั่งวันหนึ่ง พวกผู้ใหญ่ก็บอกพวกเขาว่าหมั้นกันตั้งแต่เด็ก
จารวีก็เริ่มมาวอแววริศ ทำยังไงเขาก็สะบัดไม่หลุด เดินไปไหนก็ตามไป ที่โรงเรียนก็ก่อเรื่องจนทุกคนรู้กันหมด
จารวีบอกเพื่อนนักเรียนทุกคนว่าโตไปจะแต่งงานกับวริศแน่นอน แถมยังให้ทุกคนเตรียมแบ่งเงินไว้ตลอดด้วย
วริศไม่พอใจมากเลย
เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เห็นด้วยกับงานแต่งนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น
เบญญาที่นอนหลับไม่สนิททั้งคืนเดินลงมาชั้นล่างเพื่อทานอาหารเช้า
พ่อกับแม่ก็อยู่ในห้องอาหาร “อรุณสวัสดิ์” แต่ละคนใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนหวาน เหมือนตอนสมัยเรียนเลย อ่อนโยนกับเธอมากเหลือเกิน
และไม่พูดถึงอีก ไม่พูดถึงวริศแม้แต่คำเดียว ไม่เตือนเธอด้วยว่าคืนนี้ต้องกลับมา
เหมือนเกิดภาพลวงตา
นี่ทำให้เบญเหลือบมองพวกเขา จนกระทั่งเธอดื่มนมคำสุดท้ายในแก้วหมด เบญญาคิดในใจ ไม่มีอะไรจะพูดกับเธอจริงเหรอ?
“เบญ ลูกสอบใบขับขี่เป็นยังไงบ้าง?” จู่ๆ ธามเมธีก็หาเรื่องคุย หัวข้อห่างไกลกับที่ลูกสาวคาดเดาไว้เยอะเลย
“สอบอยู่ค่ะ”
“ขับรถเป็น แต่ถ้าไม่มีใบรับรอบก็ห้ามลงถนนนะ เข้าใจไหม?” คุณิตาสั่งเธอ “สถานะลูกพิเศษ จะรู้กฎหมายแต่ทำผิดกฎหมายไม่ได้ ถึงตอนนั้นก่อเรื่องจนทุกคนรู้ไปทั่ว พ่อของลูกจะกดดันมาก”
“ฉันรู้แล้วค่ะ” ที่จริงเธอไม่ได้ขับรถนานแล้ว “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปบริษัทก่อนนะคะ”
“ให้พ่อลูกไปส่งลูกสิ!”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เบญเดินออกไปข้างนอก
คุณิตารีบพูดกับชายวัยกลางคน “รีบไปสิ ยังไงคุณก็ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ?”
“อืม”
เมื่อธามเมธีเดินไปหยิบกระเป๋าเอกสารที่ห้องรับแขก เบญก็ออกไปจากห้องรับแขกแล้ว
ขณะก้าวเท้าเดินออกไปนอกลานบ้าน เธอก็เห็นไมบัคสีขาวคันคุ้นตาจอดที่ประตู
เห็นเบญออกมา วริศที่เบาะคนขับก็ลงมา สายตาทั้งคู่ประสานกัน
ธามเมธีที่เดินตามไปยังประตูห้องรับแขกเห็นฉากนี้ ก็รีบถอยออกมาหนึ่งก้าว แทบชนอ้อมแขนภรรยา
เบญละสายตากลับมา แล้วก้าวเท้าเดินออกไปนอกลานบ้าน
วริศอ้อมตัวรถ เปิดประตูเบาะผู้โดยสารให้เธอ “ขึ้นรถสิ” กังวลว่าเธอจะไป
เบญรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก มองเขา แต่ไม่ได้รีบขึ้นรถ เพื่อไม่ให้พ่อแม่เห็นแล้วจะแย่เอา ขึ้นรถออกไปก่อนค่อยว่ากันดีกว่า
วริศสังเกตเห็นพ่อแม่เธอที่ยืนตรงประตูห้องรับแขก เขาพยักหน้าแสดงถึงการทักทาย จากนั้นก็กลับไปที่เบาะคนขับ แล้วขับรถออกไปอย่างว่องไว
“เมื่อคืนฉันอยู่บ้านกรินทร์”
“นายมาตอนไหน?”
ทั้งคู่หันไปในเวลาเดียวกัน เอ่ยปากขึ้นพร้อมกัน และได้ยินคำพูดอีกฝ่ายอย่างชัดเจน
ที่เบาะผู้โดยสาร เบญญาหลุบตาลงแล้วดึงนิ้ว เธอเงียบ เพราะไม่รู้ว่าคำพูดเขาหมายความว่ายังไง
ถือเป็นคำอธิบายไหม?
พูดให้เคลียร์ว่าไม่ได้อยู่กับคู่หมั้น?
แต่ทำไมต้องมาอธิบายเรื่องนี้กับเธอด้วยล่ะ?
