เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 717 มีคนร้องไห้จนถึงฟ้าสว่าง

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 717 มีคนร้องไห้จนถึงฟ้าสว่าง

เดิมทีแล้วบรรยากาศระหว่างทั้งคู่ก็กระอักกระอ่วน พอวริศพูดแบบนี้ ก็กลายเป็นยิ่งกระอักกระอ่วนกว่าเดิม

เธอไม่ตอบ เขาเหยียบเบรกเบาๆ จอดรถไว้ริมถนน

เบญหันไปสบตาเขา “นายทำอะไร?”

“คิดคำตอบได้หรือยัง?” วริศทำให้กระอักกระอ่วนไปถึงขีดสุด เมื่อคืนเขานอนไม่หลับทั้งคืน

เดิมทีเบญมีความเป็นไปได้ที่จะปฏิเสธเขา ตอนนี้มีจารวีโผล่มาอีกคน ทำให้วริศรับมือไม่ทันเลย เขารอไม่ได้แล้ว “เธอยอมเป็นแฟนฉันไหม? เราคบกันได้ไหม?”

เบญเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “นายถามจริงดิ?”

“เมื่อคืนฉันไม่ได้กลับไป” วริศเน้นอีกครั้ง “ฉันอยู่บ้านกรินทร์”

“แต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่านายมีคู่หมั้น ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามนะ!” เบญดึงดัน เธอรู้สึกหงุดหงิด

จากนั้นก็อยากเปิดประตูรถ แต่วริศหูไวตาไวล็อกประตูรถไว้

“ถ้าไม่มีหล่อน เธอจะตกลง ใช่ไหม?” วริศอยากได้คำตอบ เขาวางมือหนึ่งไว้ที่พวงมาลัย แล้วหันข้างไปหาเธอ

เบญถูกบังคับให้สบสายตาเขา นึกถึงฉากที่เห็นในคอนโดเขาเมื่อคืนอย่างควบคุมไม่ได้ ลักษณะของหญิงสาวคนนั้นปรากฏอยู่ตรงหน้า

“ฉันกับหล่อนไม่ได้รักกัน” วริศพูดกับเธอ “ผู้ใหญ่กำหนดงานหมั้นตั้งแต่เราเพิ่งเกิด งานหมั้นก็แค่เรื่องล้อเล่น หล่อนไม่ใช่แฟนฉัน ฉันกับหล่อนไม่เคยแม้แต่จะจูงมือกันด้วยซ้ำ”

คิดอยู่นานสักพัก เบญญาก็เค้นออกมาหนึ่งประโยค “หล่อน……สวยมาก” เพิ่งพูดออกมา ก็พบว่าตัวเองพูดจาสะเปะสะปะ

“หล่อนสวยไม่สวยมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” วริศพูดโพล่งออกมา “ฉันไม่เคยมองหน้าหล่อนตรงๆ ไม่รู้ว่าหล่อนสวยไม่สวย”

“……”

“ฉันชอบเธอ เบญ” วริศสารภาพรักกับเธอ ดวงตาตกตะกอนความคิดอย่างจริงจัง “ไม่เคยรู้สึกกับใครมากขนาดนี้มาก่อน”

คำพูดนี้หญิงสาวฟังแล้วหัวใจเร่าร้อน แค่รู้สึกใจเต้นอย่างว้าวุ่น

เธอไม่ได้ตอบเขา เพราะไม่รู้ควรพูดยังไงดี

ความรู้สึกทุกอย่างที่วริศมี เธอมีทั้งหมด

“ขับรถเถอะ” ยกสายตาขึ้นมองเขา ก่อนเบญจะเอ่ยเตือน “จะสายแล้ว”

ในส่วนนี้ วริศไม่ได้รับคำตอบ

แต่เบญก็ไม่ได้ปฏิเสธอย่างชัดเจน ฉะนั้นเขาจึงดีใจมาก มีความหวังนิดหน่อย

“ฉันจะจัดการเรื่องจารวีให้เรียบร้อย” เขาเอ่ยคำสัญญาออกไป “ให้เวลาฉันหน่อยนะ”

หญิงสาวยังคงไม่ตอบ

ณ หมู่บ้านฟ้าสาง ภายในห้องนอนคอนโดวริศ

บนพื้นระเกะระกะมากจริงๆ ชุดเครื่องนอนพวกนั้นโดนตัดจนกระจุยกระจายไปหมด

บนเตียง ป้าจำปีตื่นแล้ว เธอลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง ไม่อยากทำให้คุณหนูเธอตกใจตื่น

แต่เมื่อสวมรองเท้าก็พบว่าคุณหนูตื่นนานแล้ว “คุณหนู……” เห็นน้ำตาเธอเปื้อนปลอกหมอน เห็นตาสองข้างเธอบวมแดง

ต้องร้องไห้เป็นเวลานานมาก

ป้าจำปีมองเธออยู่แบบนี้ เห็นน้ำตาเธอไหลอาบแก้มอย่างไร้เสียง ก็รู้สึกสงสารจับใจ

“ฉันรอเขามาหนึ่งคืน……” เสียงหญิงสาวสั่นเล็กน้อย เธอน้อยใจสุดขีด จู่ๆ ก็ร้องไห้โฮออกมา “ป้าจำปี ฉันมีตรงไหนไม่เหมาะสมกับเขา? ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉัน? ทำไมอ่ะ?”

นึกถึงตัวเองรอคอยและตามหาเขามาครึ่งปี หัวใจเธอเจ็บเหมือนโดนเข็มแทง “ตั้งแต่เล็กจนโตก็ดีด้วยมาตลอด ตั้งแต่รู้เรื่องหมั้นเขาก็ทำตัวห่างเหินฉัน หรืออยู่ด้วยกันโดยที่ยังไม่ได้หมั้น?”

“คุณหนู……”

“ป้าจำปี ฉันจะไปหาเขาที่บริษัท” จารวีนั่งขึ้นมา เธอรอคอยจนฟ้าสว่างแล้ว “ฉันเป็นคู่หมั้นเขา เขามีสิทธิ์อะไรมาหลบหน้าฉัน?”

ป้าจำปีเปลี่ยนความคิดเธอไม่ได้อยู่แล้ว และนี่ก็ไม่มีอะไรต้องขัด อยากไปก็ไป ด้วยนิสัยของคุณหนูแล้ว ยังไงก็ห้ามไม่ได้