เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 727 ขอโทษนะ ฉันมาช้าไป
“ระวังแผ่นเหล็กที่เท้า!” เธอกลั้นความเจ็บเอ่ยเตือน
วริศกระโดดข้ามแผ่นเหล็ก สังเกตเห็นน่องที่เธอได้รับบาดเจ็บจนเลือดไหลทันที อุ้มเธอขึ้นมาในท่าแนวนอนด้วยความปวดใจ แล้วรีบเดินออกไปข้างนอกเรือข้ามฟาก
ด้านหลัง คนของภีมพลกำลังสู้กับศัตรูสองต่อสี่! ทะเลาะวิวาทกันเสียงดังอยู่ตลอด
“กันต์ธี!” ภีมพลเปิดประตูรถ แล้วพูดสั่ง “ส่งพวกเขาไปที่บ้านกรินทร์!”
“ได้ครับ คุณภีม”
วริศอุ้มเบญที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นรถไป ภีมพลปิดประตูรถ รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว!
จากที่นี่กลับเมืองต้องใช้เวลาสักพัก วริศวางเบญลงบนที่นั่งเบาๆ เขารีบไปหยิบกล่องยาฉุกเฉิน
“……” น้ำตาคลอในดวงตาเบญ ริมฝีปากสั่นเบาๆ มีความคับข้องใจอยากบรรยายออกมา แต่ไม่รู้ควรเริ่มยังไง
พอวริศหยิบกล่องยามา เห็นน้ำตาเธอไหลเปาะแปะ “ขอโทษ ฉันมาช้าไป” เขาขมวดคิ้วอันดูดี รู้สึกปวดใจมาก
“……” เธอยังคงน้อยใจมาก ลังเลไม่กล้าพูด
วริศเปิดกล่องยา “ฉันช่วยทาแก้อักเสบหยุดเลือดให้เธอก่อน” จากนั้นก็จับไหล่เธอเป็นการปลอบ
“ซี้ด——”
เธอเจ็บจนอ้าปากค้างด้วยความช็อก
วริศมองไปที่แขนเธอ “……” หน้าอกหดเกร็งทันใด “มือก็บาดเจ็บเหรอ?”
“แขนเคล็ด” เบญมองเขาทั้งน้ำตา “ขยับไม่ได้ ขยับแล้วจะเจ็บ”
ให้ตายเถอะ! วริศอยากจะบีบคอพวกมันให้ตาย
“งั้นก็ไม่ต้องขยับ” เขารีบหยิบบางอย่างออกมาทาแก้อักเสบที่แผลบนน่องเธอ “คุณหมอกรินทร์คงมีวิธี ที่บ้านเขามียาแก้ปวดที่ออกฤทธิ์เร็วเยอะมาก”
วริศลดการอักเสบให้เธอขณะพูดกับคนขับไปด้วย “กันต์ธี รบกวนนายขับเร็วหน่อย!”
“ผู้ช่วยวริศ ความเร็วรถเร็วสุดแล้วครับ” คนขับก็รู้ว่าต้องรีบ
วริศทนเห็นเธอเจ็บปวดนานขึ้นหนึ่งวินาทีไม่ได้จริงๆ เขากังวลแทบแย่ “เบญ เธอไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะแก้แค้นให้เธอ ทุกอย่างที่เธอได้รับในวันนี้ ฉันจะคืนให้หล่อนสิบเท่า!”
เบญญานั่งที่ มองเขาที่ย่อตัวอยู่ด้านหน้าเท้า แล้วถามพึมพำ “จารวีคนนั้นจริงเหรอ?”
“นอกจากเธอยังมีใครอีก?” วริศมั่นใจว่าเป็นหล่อน ในหัวสมองไม่มีคนอื่นแล้ว
รถขับไปยังเขตตัวเมือง——
ด้านนอกเรือข้ามฟากทรุดโทรม สนามรบย้ายที่ออกมาแล้ว โจรสี่คนถูกทำร้ายจนนอนฟุบกับพื้นอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนกุมแผลงอตัวนอนสิ้นใจ
“พูด ใครส่งพวกแกมา?” ลูกน้องภีมพลเอ่ยถาม
ดวงตาภีมพลที่เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็งจ้องมองพวกมัน เขารู้สึกได้ว่าไม่ใช่ฝีมือจารวี จารวีดื้อรั้นมาก เคยชินกับการเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง และเป็นโรคเจ้าหญิง
แต่จิตใจไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นนี้
ญาณีมีพระคุณกับพัฒน์ ฉะนั้นเขาไม่มีทางแฉเธอออกไปง่ายๆ ในใจคิดว่า ในสังคมแห่งกฎหมายแบบนี้ คงไม่ทำเขาถึงตายหรอก
เขาจึงตัดสินใจไม่พูด
“พูดไม่พูด!” ลูกน้องเหยียบเอวพัฒน์อย่างรุนแรง แค่ดูก็รู้ว่าที่นี่มันคือลูกพี่
พัฒน์เจ็บจนส่งเสียงอื้ออึง กัดฟันดื้อดึง
ณ หมู่บ้านฟ้าสาง ในคอนโดวริศ
จารวีที่ได้รับความคับข้องใจนั่งโซฟากอดเข่าร้องไห้ ไหล่กระตุก “เขาทำแบบนี้ได้ยังไง? เขาโหดเหี้ยมแบบนี้ได้ยังไง? เขามีสิทธิ์อะไรไล่ฉันออกมา? ฉันกับภีมพลสนิทสนมกันนะ!”
ป้าจำปีเก็บกวาดความเละเทะบนพื้นภายในห้อง มันช่างเป็นงานที่ใช้แรงกายเหนื่อย เละเกินไปแล้ว
ในตอนแรกยังปลอบคุณหนูได้ พอฟังมากๆ แล้วรู้สึกหงุดหงิด
เธอเหมือนขุดตัวเองเข้าไปในซอยตันออกมาไม่ได้ ที่จริงทำแบบนี้มีแต่จะทำให้เธอเสียใจมากขึ้น
“ป้าจำปี!!!”
“เอ๋!” ป้าจำปีรีบหันมา
“เธอได้ยินฉันพูดหรือเปล่า?!”
จากนั้นก็ได้ยินเสียงสะอื้นคุณหนูดังขึ้น ป้าจำปีรีบลุกขึ้นออกไปปลอบ “ได้ยินค่ะๆ คุณอย่าร้องเลยนะคะ เพื่อคนแบบคุณวริศไม่คุ้มหรอก”
“ใครบอกเขาไม่คุ้ม?!” จารวีจ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ “เธอห้ามว่าเขาแบบนี้!”
