เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 731 เบญญา คุณชอบผมไหม?
แต่แม่ของเธอกลับเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย
“คุณแม่คะ!” ญาณีเดินตามไป แต่กลับถูกผู้ชายสองคนห้ามไว้ จากนั้นพวกเขาก็ดึงเสื้อผ้าของเธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้ “อย่า! อย่านะ ช่วยด้วย”
ฝันร้ายแบบนั้น ญาณีไม่กล้าแม้แต่จะคิด มันอยู่ในความทรงจำของเธอไม่เคยหายไปไหน
ผ่านมาตั้งหลายปี เธอตั้งใจจะลืมมันไป
แต่ทุกคืนที่ฝนตกลง เธอยังคงนึกถึงมัน…
ในวิลล่าแห่งหนึ่ง
กรินทร์ล้างแผลให้เบญญา จากนั้นก็ทายาและพันแผล “ถูกแผ่นเหล็กที่มีสนิมกรีดอาจจะเป็นรอยแผลเป็น ต้องทายานี้ให้ตรงเวลา”
“ขอบคุณค่ะหมอกรินทร์” เบญญาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความเสียใจ เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
วริศที่นั่งอยู่ข้างเธอก็จับมือเธออยู่ตลอด
“ขอบคุณนะหมอกรินทร์” วริศรู้สึกขอบคุณเขา
กรินทร์มีสีหน้าอ่อนโยน “ไม่เป็นไร แขนคงต้องพักฟื้นสักสองสามวัน อย่าหิ้วของหนัก ผมตรวจดูแล้ว กระดูกไม่ได้หัก”
“ฉันอยากกลับบ้าน…” เบญญาอยากร้องไห้ เธอน้ำตาคลอ นึกถึงนาทีที่ตัวเองถูกลักพาตัว เธอก็สั่นไปทั้งตัว
วริศอุ้มเธอ “ได้ ผมไปส่งคุณเอง”
กรินทร์สังเกตเห็นเธอผิดปกติ “เดี๋ยวก่อน” เขารีบไปหยิบยาออกมาขวดหนึ่ง “ยานี้กินวันละสองเม็ดก่อนนอน ช่วยให้หลับสบาย”
เบญญายื่นมือออกไปรับมา “ขอบคุณค่ะ”
วริศมองไปที่กรินทร์ “อย่างนั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ”
“อืม”
อุ้มเบญญาออกมาจากห้องนั่งเล่น และอุ้มเธอไปขึ้นรถลัมโบร์กินี “กันต์ธี รบกวนส่งเธอกลับบ้านด้วย”
“ได้ครับผู้ช่วยวริศ”
เพราะภีมพลเคยไปหาท่านนายกฯ ดังนั้นกันต์ธีจึงรู้ว่าเบญญาพักอยู่ที่ไหน
“วริศ ถ้าคุณมาไม่ทัน ฉัน… คงจะจบเห่ไปแล้วใช่ไหม” เบญญานั่งบนตักของเขา เขาใช้แขนสองงข้างอุ้มเธอ
เมื่อสบตากัน สายตาของวริศเต็มไปด้วยความสงสาร “ไม่มีถ้า คุณโชคดี ผมเองก็โชคดี”
เบญญาซาบซึ้ง และอยากร้องไห้อีกครั้ง
“จารวีเป็นคนทำเหรอคะ” เบญญาเม้มปาก “เธออยากจับฉันโยนลงไปเลี้ยงปลาในทะเลสาบใช่ไหม เธอเกลียดฉันมากใช่ไหม”
“ผมขอโทษ…” วริศจับมือเธอ “ผมทำให้คุณเดือดร้อน ผมจะจัดการเอง และผมสัญญาว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไป”
“เรื่องของคุณกับเธอมันเป็นไปไม่ได้จริงๆเหรอคะ”
“ผมบอกเธอหลายครั้งแล้ว ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เรื่องหมั้นมันเป็นแค่เรื่องตลกของผู้ใหญ่ ผมไม่ได้ซื้อแหวนขอเธอแต่งงาน”
เบญญาเบะปาก “แต่เธอชอบคุณมากนะคะ”
“ฉันก็ชอบคุณมากเหมือนกัน” วริศมองตาเธอแล้วพูดอย่างลึกซึ้ง “เบญญา คุณรู้ไหม ตอนที่ผมรู้ว่าคุณถูกลักพาตัว ผมกลัวมาก เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายของผมมันกำลังหวาดกลัว แต่ตอนนี้… ผมได้จับมือคุณ คุณไม่เป็นอะไร ผมก็สบายใจมากเลย”
เบญญาได้ยินแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร…
“เบญญา คุณกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนนะ อย่าทำให้พ่อกับแม่เป็นห่วง” วริศพูด “ผมจะไปคุยกับจารวี”
“จะคุยได้เหรอคะ” เบญญาพึมพำ “เธอรักคุณมากขนาดนั้น เธอจะยอมให้ฉันมีชีวิตอยู่เหรอคะ”
“คุณชอบผมไหม” วริศถาม
พวกเขาสบตากัน ผ่านไปสักพัก เบญญาก็พยักหน้า
วริศอุ่นใจ เขาลูบมือเธอ จากนั้นก็ยิ้มแล้วถามว่า “แล้วนิสัยของคุณ ใครควรกลัวใครมากกว่ากัน คุณกำลังได้เปรียบไม่ใช่เหรอ”
เธอสายตาเป็นประกาย “เพื่อปกป้องความรักของเรา ต้องประกาศสงครามกับเธอ”
