เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 736 ตำรวจมาจับ
ในคอนโดของญาณี เธอยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำ สูบบุหรี่และมองตัวเองในกระจก บรรยากาศเต็มไปด้วยควันบุหรี่ ความสลัว และความไม่คุ้นเคย…
ข้อมือมีผ้าก๊อซพันอยู่ เธอยังเจ็บแผลอยู่นิดหน่อย
ในที่สุดเธอก็กลายเป็นคนที่ตัวเองเกลียดที่สุด กลายเป็นผู้หญิงของชัยเดช มันหมายความว่าต่อไปเธอยังต้องมีอะไรกับเขาอีก แค่คิดเธอก็อยากจะอ้วก
สูบบุหรี่ที่ชัยเดชเอามาให้วันนั้น เธอถอนหายใจ… และอยากทำให้ตัวเองเป็นอัมพาต
บางครั้งลองคิดดู ภีมพลเป็นคนทำให้ชีวิตเธอพัง
ในตอนนี้เอง เสียงกริ่งประตูดังขึ้นมา… ดังเข้ามาหูของเธออย่างชัดเจน และขัดจังหวะความคิดของเธอ
ชัยเดชเหรอ?
เธอไม่อยากเปิดประตู ไม่อยากสนใจเขา แต่ก็กลัวจะทำให้เขาโมโห
และแล้ว ในที่สุดเธอก็เดินออกมา ส่องตาแมวมองออกไปข้างนอก เธอตกใจ และได้สติกลับมาทันที
“ตำรวจ…” เธอขมวดคิ้วและถอยหลังออกไปสองก้าว
ได้สติกลับมา จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาชัยเดช
ตอนนี้เขากำลังประชุมอยู่ที่บริษัท ปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ แต่บังเอิญเห็นเบอร์ของเธอ ชัยเดชจึงหยุดการประชุมกลางคัน ถือโทรศัพท์และเดินออกไปรับข้างนอก
“ตำรวจมา…” ญาณีพยายามระงับความตื่นตระหนกในใจ เธอพูดเบาๆ “วันนี้ฉันสั่งให้คนไปลักพาตัวลูกสาวของท่านนายกฯ แต่มันไม่สำเร็จ พวกเขาถูกจับและสารภาพว่าฉันเป็นคนบงการ”
ชัยเดชพูด “อย่ายอมรับ เรื่องอื่นผมจัดการเอง”
“…”ขฌ ญาณีไม่รู้ว่าตัวเองจะเชื่อเขาได้ไหม แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอจึงวางสายไป
ยังได้ยินเสียงกริ่งประตูอย่างต่อเนื่อง…
เธอดับบุหรี่ในมือ เดินมายืนอยู่หลังประตูสามวินาที จากนั้นก็ค่อยๆเปิดประตู
“คุณญาณีรึเปล่าครับ” ตำรวจถือกุญแจมือ
“ใช่ค่ะ”
“รบกวนคุณออกไปกับเราหน่อยครับ”
“ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ” เธอพูดด้วยท่าทีที่ไร้เดียงสา
“ไปแล้วเดี๋ยวก็รู้ ไปคุยกันที่สถานีตำรวจ” ตำรวจมองเธอ “โดยทั่วไปถ้าไม่มีหลักฐานเพียงพอ เราไม่มีทางใส่ร้ายใคร”
เขาใส่กุญแจมือเธอและพาเธอออกไป
ญาณีสับสนไปหมด พัฒน์สารภาพผิด ภีมพลเข้ามายุ่ง… เขาบอกให้ตำรวจมาจับเธอ
ชัยเดชจะช่วยเธอออกมาได้ไหม
ญาณีไม่รู้ แต่เธอจำคำพูดของชัยเดชได้ ว่าอย่ายอมรับ
ตราบใดที่เธอไม่ยอมรับ เรื่องนี้ก็จะไม่มีหลักฐาน
ในวิลล่าตระกูลแตงมณี
เบญญาไม่ได้เล่าเรื่องที่ตัวเองถูกลักพาตัวให้พ่อกับแม่ฟัง เพราะไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง
“ลูกไปทำอะไรมา” เห็นขาลูกสาวมีแผล คุณิตาทั้งเป็นห่วงทั้งสงสาร “เจ็บมากไหม ต้องไปนอนโรงพยาบาลรึเปล่า”
“ไม่ต้องค่ะ” เบญญานั่งพิงหัวเตียง “หนูไปหาหมอกรินทร์มาแล้ว คุณแม่รู้จักเขาใช่ไหม คุณหมออัจฉริยะคนนั้น ยาที่เขาเอาให้หนูดีกว่าของโรงพยาบาลอีกค่ะ”
“ลูกไปทำอะไรมากันแน่?”
“ไม่ระวังเลยหกล้มไงคะ” เบญญาโกหกเธอ “คุณแม่อย่าถามอีกเลยค่ะ หนูพูดไปหลายรอบแล้ว”
“ก็ได้ๆ แม่ไม่ถามแล้ว” คุณิตานั่งลงตรงขอบเตียง “รีบกินโจ๊กซะ แม่ป้อนลูกเอง”
“ได้ค่ะ” เพราะเธอเจ็บแขนพอดี
ช่วงหัวค่ำ
เบญญาหวังว่าวริศเลิกงานแล้วจะมาเยี่ยมเธอฝภ เธอถือโทรศัพท์อยู่ในมือ เปิดดูวีแชทนับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับไม่มีข้อความอะไร
จากนั้นเธอจึงค่อยๆเสียใจ คิดถึงเขา… และจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
วริศรับสายจารวี เธอบอกที่อยู่เขา และเขากำลังจะเลิกงาน
ลงมาชั้นล่าง เขาขับรถมายบัคสีขาวไปร้านอาหารที่จารวีจองไว้
ดีเหมือนกันญฌ จะได้ถือโอกาสนี้จบความสัมพันธ์นี้สักที วริศไม่อยากทำให้เธอเสียใจ และหวังว่าเธอจะเข้าใจความรู้สึกของเขา
และคืนนี้ ใครชนะใครแพ้ก็ยังไม่รู้ญญ
