เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 755 สมรู้ร่วมคิดกันอีกแล้ว
อาคารทีเอ็ม กรุ๊ป
ชั้นยี่สิบสอง นภาลัยเดินออกมาจากลิฟต์
เธอโทรหาไวศิษฎ์อย่างอารมณ์ดี “ไวศิษฎ์ แข่งเป็นยังไงบ้าง?” เธอถามพร้อมกับเดินไปที่ห้องทำงานรองประธาน
“ถ่ายวิดีโอโปรโมตได้รึยัง?” ไวศิษฎ์ฉลาด
“ผลงานชุดแรกของคอลเลคชั่นรักแท้เสร็จแล้ว สวยมากเลย” ในฐานะหัวหน้านักออกแบบ นภาลัยรู้สึกพอใจ และความสุขเกินบรรยาย “คุณว่างเมื่อไหร่เหรอ?”
“พรุ่งนี้ก็ได้” ไวศิษฎ์พูด “สถานที่เดิมใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ” นภาลัยเดินเข้าไปในห้องทำงานรองประธาน “ล่องเรือริมทะเลเหมือนเดิม พรุ่งนี้อากาศแจ่มใส ต้องถ่ายออกมาได้สวยแน่นอน”
คำพูดพวกนี้เข้ามาในหูของนุชวราที่กำลังจัดเอกสาร ผลงานชุดแรกของคอลเลคชั่นรักแท้เสร็จแล้วอย่างนั้นเหรอ?
จะถ่ายวิดีโอโปรโมตแล้ว?
เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?
“นุชวรา” นภาลัยวางสาย เธอยิ้มแล้วพูดกับนุชวรา “ช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้ห้องการเงินชั้นสามหน่อย เอาไปให้คุณเปมิกา”
“ได้ค่ะคุณนภา”
นุชวรารีบลุกขึ้นมาถือเอกสาร เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน
ผู้ช่วยวริศคงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?
ถ้าประธานภีมรู้ เขาต้องไล่เธอออกแน่นอน
หาผู้ช่วยคนใหม่ไม่ใช่เรื่องอยาก แล้วยังมีเบญญาที่คุ้นเคยกับงานของบริษัทอยู่แล้ว
นุชวราเดินอยู่บนทางเดินคนเดียว เธอรู้สึกไม่สบายใจ
ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา
เธอเหลือบมองและกดรับ “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”
ประตูลิฟต์เปิดออก เธอเดินเข้าไปในลิฟต์ คนที่อยู่ปลายสายก็พูดว่า “คุณนุชวราคะ รถที่คุณสั่งไว้มาถึงแล้ว คุณจะเข้ามาลองขับเมื่อไหร่คะ”
“…” นุชวราตกใจ เธอไม่อยากซื้อรถแล้ว
เพราะเธอไม่มีงานแล้ว จึงไม่มีอารมณ์ซื้อรถ
“คุณนุชวราคะ?” อีกฝ่ายพูดอย่างสุภาพ “คุณฟังอยู่ไหมคะ สัญญาณไม่ดีเหรอคะ?”
น้ำเสียงที่มีเคารพแบบนี้ ทำให้นุชวรารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนชั้นสูงในสังคม รถแสดงถึงฐานะ เพราะเธอใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมแล้ว
เรียกแท็กซี่มันดูต่ำต้อยเกินไป แล้วในบัตรเครดิตก็ยังมีเงินอยู่
“ตอนบ่ายก็ได้ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัท” เธอตอบกลับอย่างสุภาพ
อีกฝ่ายก็พูดอย่างสุภาพว่า “ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณนะคะ ครั้งก่อนที่คุยกันฉันดูออกว่าคุณเป็นผู้หญิงง่ายๆ การแต่งตัวก็ดูดี หวังว่าจะได้เจอกันตอนบ่ายนะคะ บ๊ายบายค่ะ!”
“……”
นุชวราไม่ยอมเสียหน้า เธอลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจซื้อรถ
ซื้อรถราคาเป็นล้าน เงินก็จะเหลืออยู่ไม่กี่แสน แล้วค่อยหางานใหม่ เดี๋ยวชีวิตก็ดีขึ้น
ญาณีถูกจับ ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องคืนเงินพวกนั้นแล้ว
นุชวราคิดแบบนี้
แล้วเธอยังคิดว่า ชาตินี้ตัวเองคงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับญาณีอีกแล้ว
เพิ่งจะเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋า ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอหยิบออกมาดู มันคือเบอร์ของญาณี เธอจึงหยุดเดิน
“ถูกตำรวจจับแล้วไม่ใช่เหรอ?” เธอพูดในใจ
เสียงเรียกเข้ายังดังต่อเนื่อง เธอคิดในใจ เรื่องงานอาจจะต้องให้เธอช่วย
เธอจึงรีบตั้งสติ กดรับสาย และยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู “ฮัลโหล พี่ญาณี“”
“ตอนเย็นไปกินข้าวด้วยกัน ที่เดิมนะ” ญาณีพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สะทกสะท้าน
“ตอนบ่ายฉันมีธุระ” นุชวราตอบ “ไม่รู้ว่าจะได้ไปกี่โมง”
“ธุระอะไร?”
“ฉัน… ฉันอยากซื้อรถสักคน”
ญาณีไม่แปลกใจ “เลือกได้รึยัง”
“อืม เลือกได้แล้ว จะไปลองขับตอนบ่าย”
“มีใบขับขี่ถึงรึยัง?” ญาณีถาม
นุชวราพูด “ยังไม่ได้สอบ แต่รู้เทคนิคแล้ว ลองขับได้ไม่มีปัญหา ยังไงก็มีคนนั่งอยู่ด้วย” ตอนนี้เธอพูดอย่างน่าเชื่อถือ
“นัดกินข้าวเย็น กี่โมงก็ได้” ญาณีพูด “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ได้ค่ะ” นุชวราตอบตกลง วางสายไปด้วยความงงงวย จากนั้นก็พึมพําเบาๆ “ถูกตำรวจจับแล้วไม่ใช่เหรอ?”
