เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 794 ผู้หญิงที่น่ารำคาญ
เบญญาตกใจพ่อตัวเอง เธอถือโทรศัพท์เงยหน้าขึ้น สองพ่อลูกมองหน้ากัน
เสียงโทรศัพท์ยังดังต่อเนื่อง…
คุณิตสงสัย “ใครกัน เช้าขนาดนี้ วริศเหรอ?”
ธามเมธีเดาออกแล้ว
เบญญากัดฟันและกดรับสาย “ฮัลโหล~”
“ตื่นรึยังที่รัก” ถึงแม้จะเรียกแบบนี้ แต่วริศกลับไม่รู้สึกเบื่อขนลุก
“ฉันกำลังกินข้าวเช้าอยู่”
“บอกว่าจะกินด้วยกันไม่ใช่เหรอ คุณลืมแล้วเหรอ?” วริศพูดอย่างอ่อนโยน เขาไม่ได้ตำหนิเธอ
เบญญาพูดกับเขาเบาๆ “วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของคุณตา คุณพ่อลาหยุดหนึ่งวัน เรากำลังจะออกเดินทางค่ะ” แต่ในใจเธอกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ธามเมธีดื่มนม เขานั่งฟังอย่างไม่สะทกสะท้าน
วริศได้ยินแบบนี้ก็ตกใจ “คุณเพิ่งรู้เหรอ?” ทำไมเมื่อคืนถึงไม่บอกผม?”
น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป เบญญารู้สึกผิด แต่อยู่ต่อหน้าคุณพ่อ เธอไม่กล้าพูด
วริศเข้าใจทันที แน่นอนว่าวันเกิดคุณตาของเธอสำคัญกว่า
“ไม่เป็นไร” เขาปลอบใจเธอ “คุณไปหาคุณตาของคุณก่อน วันหลังมีโอกาสผมค่อยพาคุณกลับไปหาคุณปู่ของผม”
เขาโกรธเหรอ?
เบญญาไม่กล้าถาม เธอคิดว่าเขาคงไม่พอใจ ถึงแม้เขาจะมีท่าทีอะไรก็ตาม
“อืม” เธอไม่รู้จะพูดอะไร พ่อกับแม่มองเธออยู่
“ฝากสุขสันต์วันเกิดคุณตาด้วย” วริศพูดกับเธอ
เธอยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”
“บ๊ายบ่าย มีเวลาค่อยคุยกัน”
วริศวางสาย เบญญารู้สึกผิดหวัง เธออยากอธิบายสถานการณ์ของตัวเองให้เขาฟัง
เพราะพวกเขานัดกันแล้ว แต่เธอกลับเบี้ยวนัด เป็นใครก็คงไม่พอใจ
เมืองไนร์ก้า ชั้นล่างของอาคารR-Alan กรุ๊ป
เมื่อรถของชัยเดชจอดนิ่ง ทิพานันที่รออยู่ตั้งนานก็เดินเข้ามา “ชัยเดช”
เห็นเธอ สีหน้าของเขาก็มืดมนลง “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
กุมภ์เห็นแบบนี้ เขาก็รีบเดินไปห้องโถง ไม่อยากรบกวนพวกเขาคุยกัน
“ฉันไม่ได้นอนทั้งคืน ฉันอึดอัดมาก เลยอยากมาคุยกับคุณ” เธอพูดด้วยสายตาที่อ้อนวอน
แต่ชัยเดชกลับสีหน้าไม่ค่อยดี “ระหว่างเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ผมเป็นผู้ชายแบบไหน คุณก็น่าจะรู้ดี อยากเป็นหนึ่งเดียวของผม ไม่มีทาง”
“แต่ตอนนี้นอกจากฉันแล้วคุณยังมีใครอีก?” ทิพานันไม่ยอม “นวิยาก็ตายไปแล้ว”
ไม่ไกลนัก มีรถเบนท์ลีย์สีแดงคันหนึ่งจอดอยู่ ญาณีลงมาจากรถ และบังเอิญเห็นชัยเดชพัวพันกับผู้หญิงคนหนึ่ง
เดินเข้ามาใกล้ๆ เธอเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน
ทิพานันที่ เจ้าของเดอะยัง คลับ?
เมื่อคืนชัยเดชไปที่นั่น เช้าวันนี้ก็ยังมาพัวพันกันที่นี่
ญาณีไม่ได้หึง เธอแค่รู้สึกขยะแขยง
ญาณีหยุดเดิน และมองพวกเขาอยู่แบบนั้น ชัยเดชมีสีหน้ามืดมน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
หลังจากนั้นไม่นาน ทิพานันก็หันหลังเดินออกไป และชัยเดชก็เดินเข้าไปในห้องโถงของบริษัท
ญาณีจึงเดินตามเข้าไป
เธออายุยังน้อย ไม่เท่ากับแม่ตัวเอง แต่ว่า… ศัลยกรรมทำแบบนี้ได้เหรอ?
ทำไมถึงมีทิพานันสองคน?
หลังจากขึ้นไปชั้นบน ญาณีก็เดินตรงเข้าไปห้องทำงานท่านประธาน เดินเข้ามาหาชัยเดชและถามว่า “ทิพานันที่ฉันบอกให้คุณจัดการอยู่ที่ไหน?”
คำถามที่กะทันหันแบบนี้ทำให้เขาตกใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ
เมื่อกี้เพิ่งเจอกับทิพานัน เธอคงไม่เห็นใช่ไหม?
นี่คือความคิดแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของชัยเดช
